Το χαμόγελό της…
Στεκόταν έξω από την πόρτα της τουαλέτας των αποδυτηρίων του κολυμβητηρίου, εντελώς ακίνητη κοιτώντας κάπως σαν χαμένη.
Δεν εστίαζε το βλέμμα της κάπου συγκεκριμένα. Φαινόταν σαν να την είχε συνεπάρει κάποια βαθειά σκέψη.
Εγώ βρισκόμουν ακριβώς μπροστά στο ερμάριο μου στο μέσον της διαδικασίας της αποχώρησης.
Σε μια στιγμή την ακούω δίπλα μου να ψάχνει αγχωμένη το λουκέτο της μονολογώντας. Επαναλάμβανε τη φράση ποιο είναι το δικό μου έντονα.
Όπως ήμουν σκυμμένη στα πράγματά μου γυρίζω πλάγια προς το μέρος της και εντοπίζω το μπαστούνι του τυφλού στερεωμένο στο αριστερό της πόδι!
-Είμαστε ακριβώς απέναντι από τις τουαλέτες. Σε ποια σειρά είναι το δικό σου ερμάριο;
-Είναι το τέταρτο από αριστερά.
-Είσαι ακριβώς δεξιά μου! Έχω το τρίτο.
Συλλογίστηκα για άλλη μια φορά στη ζωή μου, πόση γενναιότητα και ανθεκτικότητα ψυχής απαιτείται να έχει ένα άτομο τυφλό στην Ελλάδα του 2016!
Στα αποδυτήρια των κολυμβητηρίων παραμονεύουν πολλών ειδών παγίδες όπως ολισθηρές επιφάνειες, μόνιμα βρεγμένο πάτωμα, σκαλάκια ελάχιστων εκατοστών και άλλα συναφή.
Κάποτε αφού ανταλλάξαμε διάφορες κοινότοπες ατάκες για τις περιποιήσεις μας πριν την έξοδο από τα αποδυτήρια:
-Χάρηκα παρεμπιπτόντως για τη γνωριμία! Με λένε Αλεξάνδρα!
-Α!..και εγώ… Με λένε Ν….!
Είχε γυρίσει προς το μέρος πριν τελειώσει τη φράση της, χαρίζοντάς μου ένα από τα φωτεινότερα και ομορφότερα χαμόγελα, τέτοια που …φωτίζουν και όλον το χώρο τριγύρω!
Παρόμοιο χαμόγελο δεν το χαρίζει ούτε αυτός που απολαμβάνει τόσα θετικά δεδομένα στη ζωή του ώστε αν αυτή έληγε αιφνιδίως θα τον αποκαλούσες και… πλήρη ημερών!
Σε καμία περίπτωση δεν επιθυμώ να υποβιβάσω ή να κατηγοριοποιήσω τα προβλήματα και τα δυσχερή «θέματα» των ανθρώπων. Δεν το εφαρμόζω ούτε στην προσωπική ούτε στην επαγγελματική μου ζωή!
Αυτό το υπέροχο χαμόγελο όμως ήταν (και κάθε φορά έτσι λειτουργεί) σαν ένα σπρώξιμο, σαν ένα ταρακούνημα για ξανα-εκτίμηση των κεκτημένων, για επανα-προσδιορισμό των επιθυμιών, για συν-μόρφωση σε περίπτωση… κατάπτωσης!
Ήταν σαν να μου μίλησε αυτό το χαμόγελο μυστικά στο αυτί:
-θυμήσου πόσους καλούς λόγους έχεις για να χαμογελάς!
Μη ξεχνάς να το κάνεις…
Ζήσε στα άκρα! Η μήπως όχι;
Στην πλειοψηφία των γενικών και φιλοσοφικών συζητήσεων οι άνθρωποι τείνουν να είναι ονειροπόλοι και περισσότερο δυναμικοί, όταν όμως το θέμα έρθει σε συγκεκριμένες προσωπικές καταστάσεις αυθόρμητα γινόμαστε προστατευτικοί είτε αφορά εμάς είτε κάποιον φίλο. Πιθανότατα είναι στην φύση του...
10 Κρίσιμα ερωτήματα για την δημοκρατία στην οικογένεια
(Μήπως στην οικογένεια μας υπάρχει δικτατορία ;;;)
…γιατί δημοκρατία δεν σημαίνει να δίνεις και να απαιτείς από όλους τα ίδια, αλλά να δίνεις στον καθένα και να απαιτείς από τον καθένα εκείνα που αντιστοιχούν στις ιδιαίτερες ανάγκες και δυνατότητές του …
1) Ποιοι συμβάλλουν στο εισόδημα της οικογένειας και πώς κατανέμεται με βάση αυτή την συμβολή η επιρροή τους στις αποφάσεις που παίρνον...
Ουράνιο τόξο
Κάπου πίσω από το ουράνιο τόξο υπάρχει κάτι το ανορθόδοξο, υπάρχει ένας κόσμος άλλος που επικίνδυνα ομοιάζει με αυτόν που ζούμε.
Κάπου πίσω από αυτή τη χρωματική πανδαισία υπάρχει κι ένας άλλος εαυτός μας ίσως, ίσως να είναι και καλύτερος άνθρωπος από εμάς, ίσως να είναι αυτό που θα θέλαμε να γίνουμε και δεν το καταφέραμε αλλά ίσως και να είναι αυτό που σιχαινόμαστε περισσότερο. ...
Όταν αρνείσαι να μεγαλώσεις
Έχεις ποτέ σκεφτεί ότι είσαι αδύναμος και κάποιος πρέπει να σε προστατέψει; Πόσες φορές έχεις νιώσει ότι όντας μόνος σου κινδυνεύεις; Ή πόσες φορές δε θέλεις να χάσεις τη σιγουριά σου, τη ρουτίνα σου και να επιχειρήσεις κάτι άγνωστο και μακρινό από την «ασφαλή» διαδρομή σου;
Αυτές είναι οι στιγμές που χάνεις τον ενήλικο εαυτό σου και μετατρέπεσαι σε παιδί. Μπορεί απέναντι σε συγκεκριμένες κατασ...
Η ομάδα, η σημασία της και η εφαρμογή της στην ψυχοθεραπεία
Η έννοια της ομάδας είναι πολύ σημαντική για όλους μας, μιας και σε όλη μας τη ζωή καλούμαστε να συμμετέχουμε σε πολλές και διαφορετικές ομάδες.
Αν σκεφτούμε πως από την οικογένειά μας, μέχρι το σχολείο, τους φίλους και τις σχέσεις μας, βρισκόμασταν σε ομάδες, θα καταλάβουμε πως έχουμε μάθει να ανήκουμε και να αλληλοεπιδρούμε μέσα από αυτές....
Πώς αντιμετωπίζεται η διαφορετικότητα σε μία επαρχιακή πόλη;
Ένας Ιταλός ουμανιστής τον 13ο αιώνα είχε δηλώσει ότι όποιος προσπαθεί να βγει από το μεγάλο κοπάδι που λέγεται κοινωνία προκαλεί τη δυσαρέσκεια του κοπαδιού. Οχτώ αιώνες αργότερα αυτό το απόφθεγμα παραμένει επίκαιρο. Το διαφορετικό πάντοτε μονοπωλεί τις κοινωνίες και από αυτό το γενικό κανόνα δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι επαρχιακές πόλεις, για τις οποίες...
Κι αν πρέπει να αρχίσεις να βλέπεις αντί να κοιτάς;
Ο Αριστοτέλης έγραψε ότι ο άνθρωπος είναι “φύσει ζώον πολιτικόν” και, εν πολλοίς, είχε δίκιο, γιατί δε νοείται ολοκληρωμένος άνθρωπος-πολίτης που να μη ζει στο πλαίσιο μίας πόλης.
Αφήνοντας κατά μέρος όλες τις σχετικές θεωρίες κι απόψεις περί την πόλιν, τις υποκατηγορίες της και τις λειτουργίες της για άλλη φορά, ας επικεντρωθούμε στο πιο πρακτικό και ουσιώδες κομμάτι της ανθρώπινης ύπαρξης.
...
Αυτογνωσία: Ανακαλύπτοντας τον κρυμμένο εαυτό μας
Νομίζουμε ότι γνωρίζουμε τον εαυτό μας, αλλά ουσιαστικά το μεγαλύτερο μέρος του μας είναι άγνωστο. Θυμάστε όλα όσα σας έλεγαν οι γονείς σας, όταν ήσασταν μικρός; Πολλές από τις σημερινές επιλογές μας και ο τρόπος συμπεριφοράς μας έχει τις ρίζες του πίσω στην παιδική ηλικία. Το περιβάλλον και οι συνθήκες που μεγαλώσαμε μπορεί ν’ ασκούν τη δική τους επιρροή στην πορεία που ακολουθήσαμε μεγαλώνοντας....
Τα «δεν θέλω να σου λείψει τίποτα» έφτιαξαν παιδιά που τα θέλουν όλα δικά τους
Όχι, δεν χρειάζεται να είσαι εύπορος για να αφήνεις το παιδί σου να ξοδεύει αλόγιστα το χρήμα. Όχι, αυτό δεν είναι φαινόμενο των πλουσίων. Είναι μια ιδιόρρυθμη «κατάρα» που ακολουθεί την ελληνική οικογένεια. Μια νοοτροπία βγαλμένη από τον καιρό του πολέμου που πραγματικά κανείς δεν είχε να φάει. Ή σχεδόν κανείς.
Αυτή την ψυχολογική «πείνα», την αγωνία μην μείνει κανείς νηστικός, την μανία να μπ...
