Η Ζωή Έχει Ερωτισμό

Ελένα Ζαφειροπούλου20-01-2016

Κάθε ένας από μας, έχει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα που πρέπει να ακολουθήσει στην καθημερινότητά του.

Όμως, έχουμε σταθεί ποτέ να παρατηρήσουμε τον εαυτό μας;
Χωρίς να επιθυμώ να κινδυνολογήσω, θα πω ότι, στις περισσότερες, αν όχι όλες τις περιστάσεις και καταστάσεις που βιώνουμε καθημερινά, σκεπτόμαστε.

Στον περίπατό μας, στη δουλειά μας, πριν κοιμηθούμε, αφότου ξυπνήσουμε, στο μπάνιο ή ακόμα κι όταν συνομιλούμε με κάποιον ή ακούμε κάποιον στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση, στο διαδίκτυο.

Αν προσπαθήσουμε να θυμηθούμε από πότε ξεκίνησε να συμβαίνει αυτό, δε θα τα καταφέρουμε, γιατί αισθανόμαστε ως να συμβαίνει από πάντα.

Ακόμα περισσότερο, ίσως να υποθέτουμε ότι αυτό συμβαίνει γενικά ή, ίσως, δεν έχουμε σκεφτεί ποτέ ότι αυτό δεν πρέπει να συμβαίνει. Ίσως μας φαίνεται, πια, ως κάτι εγγενές σε μας, την ανθρώπινη φύση.

Ωστόσο, δεν είναι έτσι. Δεν ήταν, δεν είναι και δε θα είναι.

Όταν γεννιόμαστε, δεν σκεφτόμαστε. Καθώς μεγαλώνουμε, δεν σκεφτόμαστε.
Μαθαίνουμε να σκεφτόμαστε. Όπως μαθαίνουμε τόσα άλλα πράγματα.
Δε θα ορίσω, την κατάσταση αυτή, ως πρόβλημα, γιατί, αυτό, θα μας παραπέμψει σε άλλες καταστάσεις κι, άρα, λύσεις• η ουσία δεν έγκειται στην εύρεση λύσεων.

Σίγουρα, όσοι προσπαθήσαμε να το διακόψουμε, δυσκολευτήκαμε κι απογοητευτήκαμε που δεν καταφέραμε να το σταματήσουμε. Μα, είναι ποτέ δυνατόν, κάτι που έχει εγκατασταθεί από τα πρώιμα παιδικά χρόνια μας μέσα μας, να μας εγκαταλείψει τόσο εύκολα;

Γιατί, περί εγκατάλειψης πρόκειται ...

Φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι μας, με τον εαυτό μας, ωσάν θα μας βλάψει.
Σκεφτόμαστε να κάνουμε πράγματα και, τελικά, αυτό που καταφέρνουμε είναι να αποκρινόμαστε περισσότερο από τον εαυτό μας. Ναι, τον εαυτό μας. Αυτόν που μας συντροφεύει πάντα σε κάθε βήμα μας κι εμπειρία μας.

Προσπαθούμε να βρούμε λύσεις για καλύτερη ζωή, ευεξία, κι όλα τα συναφή σε ειδικούς, περιοδικά, διαδίκτυο.

Όμως, δεν ακούμε το μέσα μας, δεν ακούμε εμάς. Η ουσία βρίσκεται στο να μάθουμε να ακούμε τι μας λέει ο εαυτός μας, τι ανάγκες, τι όνειρα, τι ελπίδες έχει.

Έτσι και η γιόγκα κέρδισε τόσο έδαφος ανάμεσά μας. Γιατί εισήχθη προκειμένου να βοηθήσει σε ένα καθαρά δυτικό φαινόμενο: τις διαρκείς, επίμονες σκέψεις.
Δεν υπάρχει παντού αυτό, όπως, επίσης, δεν είναι ειδικοί παντού αυτοί που ξέρουν γιόγκα, καθώς αποτελεί τρόπο ζωής, κομμάτι του πολιτισμού των λαών αυτών.

Ας παρατηρήσουμε την κυρία που βγάζει βόλτα το σκύλο της, το γείτονα που παίζει με το παιδί του χαρούμενα, το λουλούδι στο πάρκο που ανθίζει κάθε χρόνο.
Είμαστε κομμάτι της φύσης, προερχόμαστε από αυτήν, θρεφόμαστε από αυτήν, ζούμε μέσα σε αυτήν, την αναζητάμε όταν θέλουμε να ξεκουραστούμε, να «αλλάξουμε παραστάσεις», να χαλαρώσουμε, να μαγευτούμε.

Μας συντροφεύει με τη μελαγχολική βροχή της, το ανάλαφρο θρόισμα των φύλλων της από τον άνεμο, με το λαμπερό ήλιο της, τη μυρωδιά των ανθισμένων ανθών της.

Αυτή η αέναη, ανάλαφρη, απαλή, σταθερή κίνησή της παραπέμπει στον ερωτισμό• ερωτισμός, όμως, απαλλαγμένος από οποιοδήποτε συσχετισμό με τη σεξουαλικότητα.

Θα έπρεπε να έχουμε τα ίδια χαρακτηριστικά με αυτήν, αλλά πάμε αντίθετα.
Τρέχουμε. Τρέχουμε κάθε μέρα, να προλάβουμε υποχρεώσεις και καταστάσεις που, εν τέλει, είναι διαμορφωμένες από μας. Κι αν δεν καταφέρουμε κάτι, παραπονιόμαστε γιατί δεν έχουμε χρόνο ή αποποιούμαστε τις ευθύνες μας.

Μα, το πρόγραμμά μας, φτιάχνεται από μας. Και καλό είναι να φτιάχνεται με τρόπο που να μας επιτρέπει να ζούμε. Ναι, να ζούμε. Να έχουμε χρόνο για μας, για τον εαυτό μας. Να έχουμε χρόνο να κάνουμε πράγματα που μας γεμίζουν. Εμάς. Όχι τους άλλους.

Το «αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν», αποτελεί μία ρήση που ακούγεται και γράφεται καθημερινά, αλλά, αν το σκεφτούμε καλά, εμπερικλείει τη μαγική λύση.
Ανεξάρτητα από τις θρησκευτικές προτιμήσεις μας, η φράση αυτή υποδεικνύει ότι πρέπει να αγαπάμε τον καθένα όπως αγαπάμε τον εαυτό μας. Αν δε μας προσέχουμε και δε μας φροντίζουμε, τότε πως περιμένουμε να κάνουμε κάτι αντίστοιχο με τους άλλους;

Η οργάνωση της φύσης και οι λειτουργίες της, αυτός ο ερωτισμός της, αποτελούν τα πιο όμορφα παραδείγματα για μας.

Ας αφήσουμε τον εαυτό μας ελεύθερο, ας αφήσουμε το συναίσθημά μας να βγει στην επιφάνεια, χωρίς να λογοκρίνεται από τη λογική μας• δεν είναι ανάγκη να σκεφτόμαστε το παρελθόν ούτε και το μέλλον. Γιατί, αυτόματα, το παρόν γίνεται παρελθόν κι, ευρισκόμενοι στο μέλλον, σκεφτόμαστε ακόμα το παρελθόν. Και ζούμε εκεί μόνιμα.

Κάθε λεπτό είναι σημαντικό.
Ας μείνουμε λίγο στάσιμοι, χωρίς να τρέχουμε. Να παρατηρήσουμε τη ροή του κόσμου, να παρατηρήσουμε εμάς μέσα στον κόσμο και να διαπιστώσουμε αν μας αρέσει αυτή η μαζική τρέλα που επικρατεί. Δεν είναι ανάγκη να αποτελέσουμε μέρος της. Μπορούμε απλώς να την παρατηρούμε και να είμαστε ο εαυτός μας, χωρίς ενοχές, άγχη, ανησυχίες. Ας ακολουθήσουμε τον ερωτισμό της φύσης• η ζωή μας μπορεί να έχει ερωτισμό, όταν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να αισθάνεται, να εκφράζεται, όταν τον ακούσουμε και πάμε με τους δικούς του ρυθμούς, αργά και σταθερά.

Κι όλα θα έρθουν. Τα ομώνυμα έλκουμε, όχι τα ετερώνυμα.