Η αυταπάτη ενός νάρκισσου

Τσέλιου Ευαγγελίνα10-01-2016

Η ομαλή συνύπαρξη ατόμων σ’ ένα κοινωνικό σύνολο προϋποθέτει και ομαλές συμπεριφορές. Ο ναρκισσισμός, είναι μια απ’ τις αιτίες που κατορθώνει να κλονίσει την ισορροπία των σύγχρονων διαπροσωπικών σχέσεων και σ’ ένα βαθμό τις καθιστά τοξικές.

Ως νάρκισσος, ορίζεται ο υπέρμετρα φίλαυτος, αυτός που προσπαθεί ασταμάτητα να εκθειάζει τον εαυτό του, τις ικανότητές του, τα βιώματά του. Γενικά, παρουσιάζει μια εικονική, κατασκευασμένη τελειότητα κι έχει ως αυτοσκοπό του είτε να προκαλέσει στους άλλους αισθήματα όπως αυτό της ζήλιας ή της κατωτερότητας, είτε απλά ο ίδιος να γίνει αντικείμενο θαυμασμού.

Ένας νάρκισσος λοιπόν, μπορεί να υστερεί σε κάποιον τομέα, οπότε να νιώθει την ανάγκη να υπερισχύσει σε όλους τους υπόλοιπους. Αυτοπροβάλλεται και μερικές φορές τα γεγονότα που περιγράφει μπορεί να μην είναι καν αληθινά, ίσως αποτελούν ευσεβή του πόθο. Φροντίζει πάντα να είναι παραστατικός και συχνά χρησιμοποιεί περίτεχνα μέσα για να εντυπωσιάζει.

Δεν επιτρέπει στον εαυτό του να εξωτερικεύει συναισθήματα όπως αυτό της λύπης ή της ζήλιας, είτε γιατί δεν θέλει να δείξει αδυναμία, είτε για να μην δώσει ικανοποίηση σε κάποιον άλλο ότι έχει αποκτήσει κάτι πρώτα απ’ αυτόν.

Ένας άνθρωπος που διακατέχεται από τέτοια αλαζονική συμπεριφορά, φαντάζεται πως επειδή αυτός δρα κι αντιδρά με αυτόν τον ανταγωνιστικό τρόπο, έτσι σκέφτονται και οι άλλοι. Τις περισσότερες φορές λανθάνει, κι έτσι πλάθει σενάρια αρχηγοθηρίας στο μυαλό του καθώς επιθυμεί διακαώς να καταλαμβάνει «τα ηνία της πρωτιάς».

Παρ’ ότι επιδιώκει να γίνει αντικείμενο συζήτησης με την θετική έννοια, μάλλον κατορθώνει το άκρως αντίθετο και καταφέρνει να γίνεται κουραστικός γιατί μιλάει για τον εαυτό του ακατάπαυστα και μερικές φορές αντιπαθής γιατί σχεδόν ποτέ δεν καταδέχεται να επιβραβεύσει την επιτυχία ή ακόμα και την προσπάθεια κάποιου άλλου.

Είναι γεγονός πως ένας νάρκισσος αγαπάει τον εαυτό του, αγαπάει και την γνώμη του. Ακόμα και σε περιπτώσεις που αντιλαμβάνεται ότι κάνει λάθος, αρνείται να το παραδεχθεί λόγω εγωισμού.

Άτομο που χαρακτηρίζεται από τέτοια υπερφίαλη συμπεριφορά στερείται αυτογνωσίας. Γίνεται έρμαιο μιας δικής του εικονικής πραγματικότητας. Φαντάζει και δείχνει δυναμικό, ενώ στην ουσία διακατέχεται από έντονα συμπλέγματα κατωτερότητας. Δύσκολα αντιλαμβάνεται και παραδέχεται την κατάστασή του αυτή κι ακόμα πιο δύσκολα δέχεται βοήθεια προς αντιμετώπισή της, γιατί είναι εγωκεντρικό, κλειστό και μυστήριο. Καλό είναι λοιπόν, να αγαπάει και να αποδέχεται κάποιος τον εαυτό του γι’ αυτό που πραγματικά είναι και ταυτόχρονα να προσπαθεί να εξελίσσεται χωρίς να χαρακτηρίζεται από μανιακή έπαρση για κάθε είδους πρωτιά …