«Ο άνθρωπος που δεν παίζει, έχει χάσει για πάντα το παιδί που ζούσε μέσα του και που θα του λείψει τρομερά.»
Pablo Neruda
Καθόμαστε σε μια γωνιά και παρακολουθούμε τον αυθορμητισμό και την αθωότητα της παιδικής ηλικίας με νοσταλγία. Γυρνάμε στο χθες, θυμόμαστε τα παιδικά μας χρόνια, απορούμε πώς γινόταν να είμαστε τόσο ευτυχισμένοι. «Αποκλείεται να ήμασταν τόσο χαρούμενοι.» λέμε συνήθως από μέσα μας. «Έχουμε ωραιοποιήσει το παρελθόν. Δεν ήταν όλα τόσο ρόδινα.» Και η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν. Αλλά σίγουρα ήταν πιο όμορφα, πιο ξέγνοιαστα, πιο ζωντανά.
Και ποιος μας είπε ότι πρέπει να ζούμε μια ζωή άχρωμη; Κανείς δεν μας το είπε άμεσα, παρόλο που η κοινωνία βιάζεται να μας βάλει σε καλούπια και να μας δέσει με τα λεπτά της σκοινιά, να μας κουνά κατά πώς πάνε τα κέφια της, κι εμείς να χορεύουμε σαν μαριονέτες για να την διασκεδάζουμε. Μεγαλώνοντας, χάνουμε όσα μας χαρακτήριζαν σαν παιδιά. Αφοσιωνόμαστε τόσο στις εργασίες μας, στα προβλήματα της καθημερινότητας, που ξεχνάμε πώς να γελάμε, να χαιρόμαστε, να ζούμε. Καταλήγουμε άχρωμοι, άγευστοι, άδειοι, σαν τις ζωές που υποτίθεται πως επιβάλλεται να ζούμε. Ακολουθούμε τους άγραφους κανόνες που οι ίδιοι έχουμε επιβάλλει στους εαυτούς μας, απλά για να είμαστε «φυσιολογικοί», να ανακατευτούμε με το πλήθος, να μην ξεχωρίσουμε.
Μα η αλήθεια είναι πως όσο κι αν προσπαθήσουμε να κρυφτούμε από το παιδί μέσα μας, εκείνο θα συνεχίσει να φωνάζει για να τραβήξει την προσοχή μας. Πάντα θα υπάρχουν στιγμές που θα βρει ένα άνοιγμα, μια ελάχιστη χαραμάδα, για να βγει κι αυτό λίγο στο φως, να μας θυμίσει την ύπαρξή του. Αυτές οι λίγες στιγμές, είναι που μπαίνει ξανά το χρώμα στις ζωές μας.
Ο Paulo Coelho λέει το εξής: «Ένα παιδί μπορεί να διδάξει τρία πράγματα σε έναν ενήλικα: να είναι χαρούμενος χωρίς λόγο, να είναι πάντα απασχολημένος με κάτι, και να διεκδικεί αυτό που επιθυμεί με όλη του την θέληση.» Διακρίνει λοιπόν κανείς στα παιδιά μία σοφία καθαρή και ακατέργαστη, που σπάνια συναντά σε κάποιον ενήλικα. Είναι στα αλήθεια δάσκαλοι, αν βέβαια δώσει κανείς πραγματική σημασία στα διδάγματά τους.
Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μας αν αφήναμε το εσωτερικό μας παιδί να εκφραστεί; Να βγει από την κρυψώνα του, να παίξει, να γελάσει, να είναι αυθόρμητο, να κάνει αυτό που επιθυμεί με όλη του την καρδιά, να είναι ο εαυτός του. Ας το παραδεχτούμε, και θα νιώσουμε καλύτερα: όλοι μας θελήσαμε να σκαρφαλώσουμε στο μεγάλο δέντρο στο κέντρο του πάρκου, να διασχίσουμε τρέχοντας την αμμουδιά και να βουτήξουμε με φόρα στη θάλασσα ένα καλοκαίρι, να τραγουδήσουμε δυνατά, έστω και παράφωνα, το αγαπημένο μας τραγούδι, αγνοώντας εκείνους που θα μας στραβοκοιτάξουν, πίσω από τις ψεύτικες και ασφαλείς μάσκες της σοβαροφάνειάς τους.
Αρκετά με τους κανόνες. Ας σταματήσουμε να είμαστε δάσκαλοι κι ας πάρουμε τον ρόλο του μαθητή. Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα που μας δίνουν τα παιδιά: Ας είμαστε για μια φορά αληθινοί. Ας κόψουμε τα σκοινιά που μας καθιστούν μαριονέτες, ας σπάσουμε τις μάσκες μας, ας ντύσουμε την καθημερινότητα με χρώματα. Και τότε, ίσως, ο κόσμος να γίνει ένα πιο όμορφο μέρος για να ζούμε. Ίσως, γυρίσουν πίσω σε μας όλα όσα χάσαμε με το πέρασμα του χρόνου: η χαρά, ο ενθουσιασμός, η ελπίδα… Η ζωή.
“Hello darkness, my old friend I've come to talk with you again” ακούγεται απ’τα ηχεία και από άλλη μπάντα γράφτηκε, άλλη μπάντα ακούω να το τραγουδάει, γι άλλο θέμα γράφτηκαν οι στίχοι κι άλλη ανάμνηση ξυπνούν σε εμένα. Παράνοια, αλλά αυτό είναι η μουσική - μια παράνοια που σε βοηθά να διατηρήσεις τη λογική σου σε έναν παράλογο κόσμο και μια ψεύτικη κι αληθινή μαζί πραγματικότητα. Ή απλά μελωδία...
Τον χρόνο τον αισθάνομαι σαν ένα περίεργο συνεχές που δεν γνωρίζει από παλιές και νέες χρονιές, έτη, εβδομάδες, ώρες…
Κάθε φορά όμως παρασύρομαι όταν η ανθρωπότητα βρίσκεται στο «κατώφλι» του Νέου Έτους και σχεδόν ανεπαίσθητα ο εαυτός μου κάνει περίεργους απολογισμούς, υπολογισμούς, σχεδιασμούς…
Που βρίσκομαι; Πώς έφτασα έως εδώ; Τι άλλο θέλω να κάνω; Πώς θα το κατορθώσω; Τι αφήνω; Τι κρατάω; ...
Αυτό ίσως να είναι ένα σκληρό «χάπι» που πρέπει να καταπιούν, τόσο εκείνοι που βρίσκονται σε θεραπεία για την κατάθλιψη όσο και εκείνοι που παρέχουν θεραπεία στους πελάτες: τόσο η ψυχοθεραπεία όσο και τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα, αρχίζουν να θεωρούνται ότι έχουν μάλλον περιορισμένη συνεισφορά στην αποτελεσματικότητα της θεραπείας της κατάθλιψης. Μερικοί ερευνητές και κλινικοί ιατροί εξετάζουν...
Πολλές ανησυχίες περνούν από το μυαλό των γονιών ,όταν κάποια στιγμή στην ηλικία των 5-7 ετών και κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς αντιληφθούν ότι κάτι δεν πάει καλά με τη σχολική επίδοση των παιδιών τους. ...
Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη
Τα πτυχία στους τοίχους δεν σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Δεν σου μαθαίνουν τρόπους και ευγένεια, δεν σου εξασφαλίζουν ανθρωπιά. Δεν σε κάνουν ευαίσθητο, δεν σου διδάσκουν πώς να έχεις ενσυναίσθηση και σίγουρα δεν σου μεταγγίζουν παιδεία, χαρακτήρα και αγωγή.
Δεν είναι υπεύθυνα για τις αξίες σου, για τα ιδανικά σου, για τον τρόπο που βλέπεις και προσεγγίζεις τα πράγμα...
Η αγκαλιά, ένας από τους απλούστερους τρόπους για να δείξει κάποιος στοργή, είναι κάτι που οι άνθρωποι κάνουν με τα αγαπημένα τους πρόσωπα όλη την ώρα. Η Ημέρα Αγκαλιάς έχει ως στόχο να ενθαρρύνει τους ανθρώπους να αγκαλιάζονται περισσότερο, είτε γνωρίζουν το άτομο είτε όχι....
Και είμαι εκεί. Καθισμένη ήσυχα στη γωνιά μου. Κρατώ ένα κάτι στο χέρι που δεν έχω καν προσέξει τι είναι. Το στριφογυρίζω. Βιβλίο είναι, στυλός, τα κλειδιά, τα γυαλιά μου. Ούτε που με νοιάζει. Ούτε που ενδιαφέρομαι για το τι κρατώ στα χέρια μου. Γιατί το μυαλό μου είναι αλλού. Είναι στο τηλέφωνο που δεν χτύπησε. Είναι στην αγωνία του περίμενε. Είναι στην απουσία κάθε κενού και τίποτα που παίρνει τ...
Πονάει η παραδοχή ότι μερίδιο ευθύνης έχουμε αφ' εαυτού μας, γιατί όταν είχαμε την ευκαιρία να αντιδράσουμε, απλά δεν το κάναμε. Καταπίνουμε πολλά, αμάσητα σκουπίδια. Τοξικά απόβλητα των ατόμων που συναναστρεφόμαστε. Φορτιζόμαστε με αρνητική ενέργεια από τις πράξεις ή την απραξία ατόμων. Σαν μια χοάνη είμαστε, που καταπίνει σχεδόν αμάσητα τα όσα βλέπει και ακούει. Το φίλτρο μας έχει να κάνει με το...
Σύμφωνα με το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, μόνο το 2% των πλαστικών απορριμμάτων στην Γκάνα ανακυκλώνεται, αλλά μία τοπική εταιρεία ελπίζει να αλλάξει αυτό το στατιστικό στοιχείο, μετατρέποντας πλαστικά σκουπίδια σε δομικά υλικά δρόμων και πεζοδρομίων.
...
Τα τεχνητά η/μ πεδία είναι πλέον μια οικτρή πραγματικότητα που κατακλύζει την καθημερινότητα μας. Είναι διάχυτα και βρίσκονται παντού ρυπαίνοντας με έναν ύπουλο, αθόρυβο και ανεπαίσθητο τρόπο το ζωτικό μας περιβάλλον.
Παράγονται:
-από δορυφορικές κεραίες
-από ραδιοτηλεοπτικές...
Βρετανοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι, τα τοξικά νανοσωματίδια της ατμοσφαιρικής ρύπανσης μπορούν να διεισδύσουν στον ανθρώπινο εγκέφαλο και μάλιστα σε μεγάλες ποσότητες, συμβάλλοντας στην εκδήλωση της νόσου Αλτσχάιμερ και άλλων νευροεκφυλιστικών νοσημάτων. Η θεωρία -που χαρακτηρίσθηκε «τρομακτικά σοκαριστική»- δεν αποδεικνύει ότι η ατμοσφαιρική ρύπανση προκαλ...
Δυσκολεύεστε να πείτε όχι;
Βάλτε τα όρια σας χωρίς να χαλάσετε τις σχέσεις σας, χωρίς να ψυχραθείτε και το πιο σημαντικό βάλτε τα όρια σας χωρίς να νιώθετε ενοχές. Οι περισσότεροι άνθρωποι δυσκολεύονται ιδιαίτερα να πουν όχι. Έχετε και εσείς πρόβλημα...
Αυτό ήταν λοιπόν! Τέλος, για τους περισσότερους από εμάς, τα μπάνια και οι εξορμήσεις σε βουνά και παραλίες! Και για όσους, όμως, δεν κατάφεραν να κανονίσουν κάποια εκδρομή, ελπίζω να ήταν ένα ξεκούραστο καλοκαίρι. Τέρμα, λοιπόν, στην ανεμελιά αυτής της εποχής. Η νέα χρονιά βρίσκεται μπροστά μας κι εμείς είμαστε έτοιμοι να τη διανύσουμε....
Η ταινία αποτελεί τη συνέχεια της ιδιαίτερα επιτυχημένης κωμωδίας του 2011 ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΓΙΑ ΣΚΟΤΩΜΑ, και επανενώνει τους σταρ Τζέισον Μπέιτμαν, Τσάρλι Ντέι και Τζέισον Σουντέικις στους δημοφιλείς ρόλους των υπαλλήλων που ζητούν εκδίκηση. Επίσης, ξαναβλέπουμε τη… σεξομανή Τζένιφερ Άνιστον, τον "σύμβουλο εγκλήματος" Τζέιμι Φοξ, και τον πιο εκνευρισμένο...
Μέσα από τον φωτογραφικό φακό των φωτογράφων Κώστα Μπαλάφα και Δημήτρη Χαρισιάδη μεταφερόμαστε στην γιορτινή Αθήνα του 1960. Το πνεύμα των Χριστουγέννων παραμένει διαχρονικό ακόμα και χωρίς πολλά στολίδια. Εσείς ποια εκδοχή της στολισμένης πρωτεύουσας προτιμάτε; Εγώ προτιμάω την παλιά εποχή που οι ρυθμοί ήταν πιο αργοί και οι άνθρωποι πιο αληθινοί. ...
H πανακότα (panna cotta) είναι από τα πιο γνωστά γλυκίσματα Ιταλικής προέλευσης. Το όνομά της στα ιταλικά σημαίνει «ψημένη κρέμα» και είναι πολύ διαδεδομένο έδεσμα στα Επτάνησα (και όχι μόνο!).3 κούπες κρέμα γάλακτος
1 κουταλάκι του γλυκού εκχύλισμα βανίλιας ή 1 στικ βανίλιας ανοιγμένο
1 κουταλιά της σούπας ζελατίνη σε σκόνη
1 κούπα γάλα
3 κουταλιές της ...
Ακόμη και το μικρότερο μπάνιο μπορεί να γίνει άνετο και λειτουργικό αρκεί να κάνετε σωστά το σχεδιασμό του. Παρακάτω υπάρχουν έξυπνες ιδέες και λύσεις για να μετατρέψετε το μπάνιο κάνοντάς το ιδανικό. Άλλωστε όπως λένε, για κάθε πρόβλημα υπάρχει και λύση.
Πάρτε μερικές ιδέες για το δικό σας μικρό χώρο και αλλάξτε τον με εντυπωσιακό τρόπο...
Μούχλα είναι η κοινή ονομασία για πολλoύς και διαφορετικούς μύκητες, που αναπτύσσονται σε οργανικές ουσίες, οι οποίες βρίσκονται σε αποσύνθεση και έχουν μια χαρακτηριστική μυρωδιά. Από τον ορισμό και μόνο δεν ακούγεται καλό. Στην πράξη, τι συμβαίνει;Η μούχλα δεν είναι μόνο επιβλαβής για την υγεία αλλά και για την τσέπη σας. Ωστόσο, οι καιρικές συνθήκες, η υγ...
Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μας αν αφήναμε το εσωτερικό μας παιδί να εκφραστεί; Να βγει από την κρυψώνα του, να παίξει, να γελάσει, να είναι αυθόρμητο, να κάνει αυτό που επιθυμεί με όλη του την καρδιά, να είναι ο εαυτός του. Ας το παραδεχτούμε, και θα νιώσουμε καλύτερα: όλοι μας θελήσαμε να σκαρφαλώσουμε στο μεγάλο δέντρο στο κέντρο του πάρκου, να διασχίσουμε τρέχοντας την αμμουδιά και να βουτήξουμε με φόρα στη θάλασσα ένα καλοκαίρι, να τραγουδήσουμε δυνατά, έστω και παράφωνα, το αγαπημένο μας τραγούδι, αγνοώντας εκείνους που θα μας στραβοκοιτάξουν, πίσω από τις ψεύτικες και ασφαλείς μάσκες της σοβαροφάνειάς τους.
