10 Κρίσιμα ερωτήματα για την δημοκρατία στην οικογένεια

Ποταμίτου Διονυσία28-07-2015

(Μήπως στην οικογένεια μας υπάρχει δικτατορία ;;;)

…γιατί δημοκρατία δεν σημαίνει να δίνεις και να απαιτείς από όλους τα ίδια, αλλά να δίνεις στον καθένα και να απαιτείς από τον καθένα εκείνα που αντιστοιχούν στις ιδιαίτερες ανάγκες και δυνατότητές του …
1) Ποιοι συμβάλλουν στο εισόδημα της οικογένειας και πώς κατανέμεται με βάση αυτή την συμβολή η επιρροή τους στις αποφάσεις που παίρνονται για τα διάφορα προβλήματα της οικογένειας και γενικά για την συνολική διαχείριση του σπιτιού;

Μήπως συμβαίνει ότι στις ψευτοδημοκρατίες μας, όπου όλοι αναγκαζόμαστε να καταβάλλουμε πληρωμές στο κράτος αλλά δικαίωμα να αποφασίζουμε για την διαχείριση των εσόδων δεν έχουμε;

2) Πόσο καλά είναι ενημερωμένα τα μέλη της οικογένειας για τα προβλήματα της λειτουργίας του σπιτιού, τις ανάγκες του και γενικά για τα προβλήματα της οικογένειας;

Αντιστοιχεί η ενημέρωση αυτή στην ηλικία και άρα στην ωριμότητα τους ή μήπως τα πράγματα έχουν όπως στις ψευτοδημοκρατίες μας που εiμαστε κατά πλειοψηφία σχεδόν ανίδεοι σχετικά με τα σοβαρά προβλήματα της κοινωνικής διαχείρισης;

3) Πόσο καλά επικοινωνούν και συνεργάζονται τα μέλη της οικογένειας και κάθε πότε μαζεύονται να συζητήσουν τα διάφορα προβλήματα και να αποφασίσουν για τις λύσεις τους;

Μήπως όπως στις ψευτοδημοκρατίες μας η ελλειμματική επικοινωνία και η κακή συνεργασία δημιουργεί πηγαδάκια και τα προβλήματα συζητιούνται κι αποφασίζονται από τους «μεγάλους» και «κεκλεισμένων των θυρών»;

4) Υπάρχουν ρητοί κανόνες στην οικογένεια και αν ναι, ποιοι αποφασίζουν για αυτούς, πόσο καλά καταλαβαίνουν τα ενήλικα ή ανήλικα μέλη της οικογένειας τους κανόνες για τις καθημερινές υποχρεώσεις και τα δικαιώματα τους και σε ποιο βαθμό ανταποκρίνονται σε αυτούς, πώς επιβάλλονται οι τιμωρίες και τι αποτελέσματα προκύπτουν από αυτές;
Μήπως συμβαίνει ότι και στις ψευτοδημοκρατίες μας, όπου δεν ορίζουν οι πολίτες τους κανόνες και στην πλειοψηφία τους αγνοούν τα βασικά τους δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους, από τις οποίες μάλιστα προσπαθούν με κάθε τρόπο να διαφύγουν, πασχίζοντας παράλληλα για την ατιμωρησία;

5) Πόσο καλά γνωρίζουν τα ανήλικα μέλη γιατί πρέπει να εκπαιδεύονται σε συνεχόμενη καθημερινή βάση και να παρακολουθούν υποχρεωτικά τα προγράμματα των σχολείων τους που κρατούν από την παιδική τους ηλικία μέχρι την εφηβεία και ενηλικίωση τους δεσμεύοντας τόσο μεγάλο μέρος από τον καθημερινό τους χρόνο και την ενέργεια τους;

6) Πώς παίρνονται οι αποφάσεις για τη διατροφή, την ένδυση, την ψυχαγωγία, την εκπαίδευση, τις εξωσχολικές δραστηριότητες των ανηλίκων μελών της οικογένειας;

Μήπως απλά επιβάλλονται με τον ίδιο τρόπο που επιβάλλονται στις ψευτοδημοκρατίες μας οι αποφάσεις για όλα όσα αφορούν τις ανάγκες των πολιτών;

7) Τελικά η οικογένεια λειτουργεί ως ένα «προεργαστήρι» για την κοινωνική συλλογική συμβίωση ή μήπως αντιθέτως μονώνει δραματικά τους ανθρώπους από την κοινωνία, κανακεύοντάς τους προστατευτικά και εγωιστικά κι εθίζοντας τους από πολύ νωρίς στον ανταγωνισμό και στον ατομοκεντρισμό καθιστώντας τους ανίκανους να συνυπάρξουν συλλογικά με τα αλλά μέλη της κοινωνίας;

8) Τελικά η οικογένεια μήπως απλά θεμελιώνει κι αναπαράγει εκείνο που συμβαίνει στις ψευτοδημοκρατίες μας, τον εθισμό δηλαδή στην κοινωνική αγνωσία, απάθεια κι αδράνεια;

9) Τελικά μήπως η οικογένεια λειτουργεί ως μια «μικρογραφία» της ανισόρροπης ψευτοδημοκρατικής μας κοινωνίας κι ως ένας αδιόρατος υποδόριος μηχανισμός αυτοσυντήρησης της;

10) Γιατί πώς μπορεί να υπάρξει αληθινά δημοκρατική κοινωνία όταν οι ίδιοι οι πυρήνες της, που είναι οι οικογένειες, παραμένουν βαθιά αυταρχικοί, καταπιεστικοί, ατομοκεντρικοί και απομονωτικοί;