«Σε κόσμο ηλεκτρονικό»

Αποστόλης Σαμακοβλής19-07-2015

Να, εδώ και για σένα ήρθαμε-αισθάνεται συνεπαρμένη/ος, στην τοποθεσία παντού και πουθενά. Μια δηθενιά ενός ανεκδιήγητου συγγραφέα της κακιάς ώρας ίσα-ίσα για να προκαλέσει το μάτι του αδαή και μια φωτογραφία που φαίνονται μόνο τα μούτρα ανάλογα με το ύφος του αποφθέγματος του ψευτο-συγγραφέα. Τελευταία έχω προσέξει κι ένα παλούκι που τοποθετείται στο κινητό (οι φωτογραφικές έχουν περάσει πλέον στην μετέπειτα ζωή) και ένας κακομοίρης το κουνάει πέρα δώθε και αποθανατίζει στιγμές που νομίζει ότι είναι χαρούμενος. Πάντα στο τέλος μιας εκθέσεως του εκάστοτε εαυτού τελειώνει με χιουμοράκι ντοπιολαλιάς ή με ένα εσωτερικό αστείο ομάδας/παρέας/φίλων/εχθρών που τους φαντάζει ξεχωριστούς σε μάτια του διψασμένου κοινού που άλλη ασχολία δεν έχει από το να μαθαίνει μέρα και νύχτα τα χούγια και τις ιδιοτροπίες του οποιουδήποτε ψευτοάνετου δηθενά. Απίστευτη πραγματικότητα το φέισμπουκ.

Κατανοώ και συμμερίζομαι όσους έχουν δημιουργήσει έναν λογαριασμό εκεί μέσα, καταλαβαίνω πως είναι ένα είδος διαφήμισης για τη δουλειά σου και ενδεχομένως να θέλεις να το εκμεταλλευθείς κατά αυτόν τον τρόπο. Καταλαβαίνω πως χρησιμεύει σαν ένα μέσο επικοινωνίας με άτομα που η απόσταση τα πήρε μακριά, βοηθά να χαντακώσεις και τις εταιρείες κινητής που έχουν πάει τις επικοινωνίες στο Θεό. Καταλαβαίνω να το χρησιμοποιείς μια βραδιά που κανονίζεις μια έξοδό σου βραδινή και θες να συνεννοηθείς, να τσακωθείς και να μαλώσεις, να κανονίσεις ώρες και τόπους με τους φίλους σου (τους κανονικούς ανθρώπους-φίλους σου). Καταλαβαίνω ακόμη και το εγωιστικό πλάσμα που ο καθένας μας κρύβει και νιώθει μια έπαρση και ηδονή όταν αλλάζει τη φωτογραφία του και φαίνεται αυτή του η ενέργεια να αρέσει. Ως ένα βαθμό όλα τούτα και ίσως κι άλλα που μου διαφεύγουν τώρα, τα καταλαβαίνω, τα κατανοώ και ως ένα βαθμό κι εγώ τα κάνω.

Δεν μπορώ να καταλάβω τον τύπο και την τύπισσα που ζουν μέσα σε αυτό το μέρος κάθε μέρα-όλη μέρα. Δεν μπορώ να καταλάβω το κουτσομπολίστικο γύρισμα της ροδέλας του ποντικιού προς τα κάτω για να μάθει ο τύπος και να δει η τύπισσα τι έκανε ο δείνα και πού βρίσκεται ο τάδε. Δεν μπορώ να καταλάβω το καθημερινό πλύσιμο με βλακεία ανείπωτη του εγκεφάλου που προκαλούν τόσοι και τόσοι σε τόσους και τόσους με όσα αναφέρουν και γράφουν. Δεν μπορώ να καταλάβω την αποξένωση που έχει δημιουργήσει αυτό το κακής ποιότητος μάτριξ στον άνθρωπο. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς φτάσαμε στο σημείο να ζητάμε τον κωδικό του “γουάι φάι” αντί για το τηλέφωνο της κοπελιάς στο απέναντι τραπέζι. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς στα κομμάτια όταν οι καφέδες έρθουν στο τραπέζι και πίνοντας όλοι από μια γουλιά, τα κεφάλια αυτόματα χαμηλώνουν και τα μάτια ευθυγραμμίζουν στις πέντε ίντσες της οθόνης του κινητού, κοιτάζοντας με ένα ηλίθιο και αχόρταγο βλέμμα. Χωρίς να συζητά κανένας με κανέναν, εννοείται.

Πώς φτάσαμε σε αυτό το επίτευγμα και όχι, δεν εννοώ τα νέα μέσα διασκέδασης και τον νέο αυτό κυβερνοχώρο, αλλά την αποχαύνωσή μας από αυτά; Γιατί αφήσαμε τον εαυτό μας να παρασυρθεί και να συμπεριφέρεται σαν την τελευταία ελαφρόμυαλη πρωταγωνίστρια αμερικάνικης κωμωδίας αντί να βάλουμε μέτρο σε αυτές τις λειτουργίες; Τι προσφέρει ρε παιδιά η μετοίκιση από τον πραγματικό κόσμο με φίλους κι εχθρούς, αγάπη και μίσος, έρωτα και πόλεμο, βία σεξ και θάνατο σε έναν άλλον κόσμο κόσμο ηλεκτρονικό που το μάτι μόνο παρατηρεί και το μυαλό ζηλεύει; Η απουσία συναισθημάτων και ζωής είναι ευτυχία;