Ήρθε το τέλος...ή μήπως όχι (ακόμα)

Ελίνα Μεσσολωρά10-06-2015

Κάποιοι άνθρωποι νομίζουν πως το να λες στον σύντροφο σου "ας χωρίσουμε" έχει την ίδια βαρύτητα με το να λες "καλημέρα" ή "ωραίος καιρός σήμερα". Μπορεί να γίνομαι σκληρή και αυστηρή και επικριτική όμως το θεωρώ αδικαιολόγητο. Και δεν δέχομαι καν σαν ελαφρυντικό πως περνούσε δύσκολα ή ότι όλοι κάνουμε λάθη. Αυτός που έχει τον χωρισμό σαν καραμέλα που τη χρησιμοποιεί όποτε θέλει είναι εγωιστής και σε μεγάλο βαθμό, αδιαφορεί για το τι νιώθει ο σύντροφος του. Γιατί αλλιώς δεν εξηγείται. Ο χωρισμός δεν είναι αστείο. Κάθε άλλο μάλιστα, για πολλούς ανθρώπους μπορεί να είναι καταστροφικός.

Και είναι τόσο μα τόσο ψυχοφθόρο να μπαίνεις στη διαδικασία να φαντάζεσαι τη ζωή σου χωρίς εκείνον που είχες δίπλα σου μέχρι τώρα, να ξεκινάς από το μηδέν, όμως αυτό να αποτελεί επιλογή κάποιου άλλου που δεν ξέρεις καν αν είναι όντως αυτό που πραγματικά θέλει, ή αν απλά θέλει να δοκιμάσει λίγο την τύχη του χωρίς εσένα για να δει πώς θα του πάει.

Και μετά έρχεται το πισωγύρισμα: "ξέρεις, δεν μπορώ χωρίς εσένα κι αφού εγώ δεν μπορώ θα ξαναείμαστε μαζί." Έτσι απλά. Χωρίς ένα συγγνώμη για την ταλαιπωρία και άσχετα αν εσένα σου κόπηκε η όρεξη και την τελευταία βδομάδα δεν έβαλες μπουκιά στο στόμα σου από τη στεναχώρια και το κλάμα. Τι κι αν έχασες τον ύπνο σου και άφησες όλον τον υπόλοιπο κόσμο να υπάρχει χωρίς εσένα, λες και η καθημερινότητα δεν σε αφορά; Έλα μωρέ! Κομμάτια να γίνει, αφού σε θέλει πίσω όλα καλά κι ωραία. Θα είναι σαν να μην έγινε τίποτα....

...Μέχρι την επόμενη φορά που η κασέτα θα ξαναπαίξει από την αρχή. Και πάλι να γίνεσαι κομμάτια, πάλι να χάνεις τον ύπνο σου για να δεις που έφταιξες και πόσο άδικη υπήρξες (ασχέτως αν δεν υπήρξες άδικη τελικά) πάλι να δέχεσαι κατηγορίες που προσπαθείς να ορθοποδήσεις και να βρεις τον εαυτό σου.

Ε όχι, αυτό παραείναι άδικο για σένα. Να είσαι σε μια σχέση που κάθε τρεις και λίγο θα πρέπει να πέφτεις στα πατώματα. Να είσαι σε μια σχέση που δεν μπορείς να είσαι 100% ο εαυτός σου γιατί υπάρχουν πράγματα που ενοχλούν τον άλλον και, τι να κάνεις, ας καταπιεστείς εσύ λίγο για να φαίνονται όλα οκ και να είναι όλοι ευχαριστημένοι.

Όμως δεν πάει έτσι. Αυτές οι σχέσεις δεν αντέχουν για πολύ, όσο κι αν το παλεύουν ή νομίζουν πως το παλεύουν. Από τη στιγμή που ένας από τους δυο χάνει το δικαίωμα στην ελεύθερη και αυθόρμητη έκφραση, τότε όλο το οικοδόμημα είναι στραβό, λοξό κι ανάποδο και de facto θα καταρρεύσει.

Και στην τελική, ας γίνουμε και λίγο εγωιστές. Γιατί να μειώνουμε τον εαυτό μας, τις πεποιθήσεις μας, τις ιδέες μας, τα θέλω μας για να είναι κάποιος άλλος ευχαριστημένος πιστεύοντας πως βρήκε αυτό που ήθελε; Και με εμάς τι γίνεται; Ποιος θα μας ευχαριστήσει εμάς όταν εμείς παραμελούμε τον εαυτό μας;

Εξάλλου, ο έρωτας, ο πραγματικός έρωτας δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά. Ο πραγματικός έρωτας σε συνεπαίρνει, δεν σε βάζει σε διλήμματα, δεν μειώνει την αξιοπρέπεια σου. Εκεί δεν υπάρχει εγωισμός. Κι όταν ακόμα ο ενθουσιασμός του πρώτου καιρού απομακρύνεται, αυτό που μένει είναι κάτι πιο βαθύ. Αυτό που μένει είναι ο σεβασμός,η εκτίμηση για την ψυχή και την προσωπικότητα του άλλου. Η αμοιβαία κατανόηση και υποστήριξη, το να μπαίνεις στη θέση του άλλου κάθε φορά που εκείνος νιώθει άσχημα ή κάθε φορά που εσύ σκοπεύεις να προκαλέσεις τα αρνητικά του συναισθήματα.

Ο έρωτας και η αγάπη, αυτά που σπάνια μπορεί να συναντήσει κανείς στο ίδιο πρόσωπο δεν έχουν απαιτήσεις και προτιμήσεις, παρά δέχονται τον άλλον όπως είναι. Κι αυτό που είναι σε συμπληρώνει, αλλιώς δεν σου κάνει. Η αγάπη είναι απόλυτη, δεν δέχεται εκπτώσεις, δεν χωράνε πισωγυρίσματα και ραγίσματα του γυαλιού.


"... ή κανείς ή κι οι δυο μαζί..."