Γιατί βασιζόμαστε τόσο στους άλλους;

Τζεζαΐραϊ Εντλίρα27-05-2015

Εξαρτάται πραγματικά η ευτυχία μας από τους άλλους ή έτσι θέλουμε να πιστεύουμε για να βγάλουμε από πάνω μας το βάρος των επιλογών μας κι αναπόφευκτα και των λαθών μας;

Μια γυναίκα γνωρίζει έναν άντρα και λέει πως αυτός αξίζει πραγματικά γιατί την κάνει ευτυχισμένη. Τι σημαίνει όμως αυτό; Είναι για αυτήν κάτι σαν κλόουν, διασκεδαστής; Κάτι σαν υπηρέτης που προλαμβάνει κι εκπληρώνει την κάθε της επιθυμία πριν ακόμα την εκφράσει; Μπορεί επίσης να καταλαμβάνει τη θέση που άφησαν οι γονείς της μετά την ενηλικίωσή της (αν αυτό συνέβη ποτέ) ως προστάτης και σύμβουλος. Αυτό όμως που δεν ξέρουμε αν συνειδητοποιεί εκείνη τη στιγμή που ξεστομίζει αυτά τα λόγια είναι το κατά πόσο ο άντρας είναι υποχρεωμένος να ανταποκριθεί στο ρόλο που του έχει δοθεί. Προφανώς το “μαγικό αυτό τζίνι” θα πρέπει αιωνίως να κάνει τις ευχές της πράξεις γιατί αν κάποια στιγμή σταματήσει δεν θα “την κάνει πια ευτυχισμένη” και θα πρέπει να βρεθεί αντικαταστάτης.

Από την άλλη κι ο άντρας μπορεί αν εκφραστεί ανάλογα, για παράδειγμα λέγοντας “Αυτή η γυναίκα με συμπληρώνει, είναι το άλλο μου μισό”. Τι σημαίνει όμως το άλλο σου μισό; Ήσουν μισός; Ελλιπής; Αυτό δείχνει μάλλον πως χωρίς αυτήν θα συνεχίσεις να είσαι έτσι, επομένως ανίκανος να φέρεις εις πέρας κάποια πράγματα ή και την ίδια τη ζωή σου. Θα έπρεπε τότε εκείνη να σκεφτεί σοβαρά την πιθανότητα να θέλει να βρίσκεται με κάποιον πιο ολοκληρωμένο άνθρωπο που δεν την έχει ανάγκη για να ζήσει αλλά που θέλει απλά να μοιραστεί αυτήν την πλήρη κι ευτυχισμένη (ή όχι) ζωή του μαζί της.

Κι ύστερα έχουμε μια μητέρα που μετά τη γέννηση ενός παιδιού λέει πως της δόθηκε ένας λόγος να ζει πλέον. Δηλαδή πριν δεν είχε; Κατά πόσο όμως αντιλαμβανόμαστε πως ρίχνοντας το βάρος, την ευθύνη της ευτυχίας μας στους άλλους νιώθουμε πιο ελεύθεροι; Τώρα πλέον αποτελεί δική τους υποχρέωση το να μας την προσφέρουν. Εμείς δεν χρειάζεται να κάνουμε σχεδόν τίποτα. Απλά να περιμένουμε και να κρίνουμε. Οπωσδήποτε να κρίνουμε αν το αποτέλεσμα είναι σωστό. Αν κατέβαλλαν μεγάλες προσπάθειες και σαν θεατές στο τέλος της παράστασης θα χειροκροτήσουμε, θα γελάσουμε, θα συγκινηθούμε ή θα γιουχαΐσουμε.

Έχουμε δημιουργήσει μέσα μας, γύρω μας ένα κενό και καλούμε τους συνανθρώπους μας να το καλύψουν. Η γυναίκα όταν χωρίσει θα δικαιολογηθεί πως ο πρώην σύντροφος δεν την έκανε ευτυχισμένη. Η μητέρα θα φανταστεί μια όμορφη ζωή βασισμένη πάνω στις επιτυχίες των παιδιών της και αλίμονό τους αν δεν πατήσουν πάνω στο χαλί που έχει στρώσει ακολουθώντας την πορεία που τους έχει ορίσει. Γιατί είπαμε, είναι ο λόγος της για να ζει, να ονειρεύεται και να κάνει σχέδια......για τη ζωή τους!!!!