«Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή»

Αποστόλης Σαμακοβλής20-05-2015

Ένα γνωμικό, μία άποψη, μία γνώμη που κανονικά θα έπρεπε να μας στοιχειώνει και να μας συντροφεύει κάθε μέρα, κάθε λεπτό που κακομοιριασμένοι περπατάμε με σκυμμένο κεφάλι έχοντας αποδώσει λιγότερο αποτελεσματικά στην εργασία που μας δίνει τον άρτο τον επιούσιο, κάθε στιγμή που μπεκροπίνουμε για χαμένες αγάπες, αγάπες παλιές, χαλώντας άσκοπα χρήματα και σκόπιμα την υγεία μας, κάθε ώρα που ζητούμε το περισσότερο όταν έχουμε τα πάντα.

Το νόημα των πάντων βεβαίως είναι σχετικό για τον καθένα, αλλά πιστεύω πως εάν είσαι αρτιμελής, νοήμων και μπορείς να βάλεις λέξεις στη σειρά για να σχηματίσεις προτάσεις και να συνεννοείσαι με συνομιλητές ή να βρίζεσαι με αγνώστους οδοιπόρους, τότε έχεις τα πάντα. Αν έχεις μία οροφή πάνω από το κεφάλι σου και δεν ενοχλείσαι από στάλες βροχής ή από ακτίνες ηλίου, αν το κορμί σου προστατεύεται από ρούχα, έχεις τα πάντα. Αν το βράδυ ξαφνικά θελήσεις να διαβάσεις κάτι μες τα μαύρα μεσάνυχτα και η έγνοια σου είναι το πώς θα σηκωθείς από το κρεβάτι για να ανάψεις το φως, αν πεινάσεις μέσα σε ένα μισάωρο λόγω της διαδικασίας της ανάγνωσης του δοκιμίου και η έγνοια σου είναι αν θα προλάβεις το γυράδικο ανοιχτό στις τρεις το χάραμα, έχεις τα πάντα.

Τραβηγμένα παραδείγματα, αλλά πραγματικές καταστάσεις που βιώνουμε. Άγχος και τρέξιμο, σφίξιμο και λύπη, μιζέρια και νεύρα για το τίποτα. Ας σκεφτούμε για λίγα δεύτερα ότι για όσα έχουμε γύρω μας, δικά μας, και τα θεωρούμε δεδομένα, άλλοι παρακαλούν σε Θεούς, θνητούς και δαίμονες για να τα αποκτήσουν. Ένα πιάτο φαγητό, μία βόλτα σε ένα πάρκο ένα καλοκαιρινό απόγευμα και το χειρότερο, ακόμα κι ένα ποτήρι νερό φαντάζει στόχος για πάρα πολλούς συνανθρώπους μας.

Κακώς. Και είμαστε κατάπτυστοι κι εμείς που δεν πράττουμε για να βοηθήσουμε, αλλά και οι κοινωνικές σχέσεις που μας έχουν μετατρέψει στην πιο κτηνώδη μορφή του χειρότερου αρπακτικού σαρκοβόρου τέρατος που έχει περπατήσει ποτέ στον πλανήτη με μόνη σκέψη να τραφεί με οτιδήποτε αρκεί να ικανοποιήσει την λαιμαργία του και όχι την πείνα του. Ως άνθρωποι πλέον αυτό κυνηγάμε, την ικανοποίηση της λαιμαργίας έχοντας ως όπλο τη βουλιμία, δεν προσπαθούμε απλά να χορτάσουμε.

Λοιπόν εν τέλει, όσα έχουμε καλώς ή κακώς τα έχουμε. Για οποιαδήποτε αναποδιά δε χρειάζεται να φέρνουμε κατακλυσμούς και να δακρυβρέχουμε σκεπάσματα, οι δυσκολίες έρχονται απλά και μόνο για ένα σκοπό, για να περάσουν. Και πάνω από όλα, ας σκεφτούμε αν πραγματικά αυτό που αντιμετωπίζουμε είναι δυσκολία, κι ας πράξουμε αναλόγως, γιατί αν δεν είναι, όταν θα συναντήσουμε κάτι πραγματικά δύσκολο πώς θα αντιδράσουμε αν στα εύκολα φέρνουμε την καταστροφή;