«Ο χρόνος»

Αποστόλης Σαμακοβλής - Αρθρογραφος02-05-2015

Πόσοι από εμάς έχουμε σταθεί σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό, σε ένα αεροδρόμιο, στην είσοδο μιας κατοικίας, σε ένα σταθμό λεωφορείων για να (από)χαιρετίσουμε φίλους ή συγγενείς που καλώς ή κακώς, για διάφορους λόγους αναγκάστηκαν να μετακομίσουν σε άλλη πόλη, άλλο νομό, άλλο γεωγραφικό διαμέρισμα ή και σε άλλη χώρα. Πόσοι από εμάς δεν έχουμε πιστέψει πως το άτομο στο οποίο κουνάμε χέρια, γελάμε και του φωνάζουμε απλά και μόνο για να μη δει ότι δακρύζουμε, το βλέπουμε για τελευταία φορά.

Πολλές οι αιτίες και άλλοι τόσοι οι λόγοι που οδηγούν κάποιον ή κάποια στο δρόμο επιβαίνων ή επιβαίνουσα σε λεωφορείο, πλοίο και ταξί προς αναζήτηση εργασίας, εγγραφή σε κάποιο πανεπιστήμιο, καινούργια έγγαμη ζωή και δυο-τρία κουτσούβελα στο νου και στην αγκάλη. Όποιος ο λόγος, το συναίσθημα που προκαλείται σε αυτούς που μένουν πίσω και βλέπουν το τζάμι να απομακρύνεται και το πρόσωπο του αποχωρούντος κολλημένο πάνω του, είναι το ίδιο. Δύσκολο να περιγραφεί αν δεν το 'χεις βιώσει, δύσκολο να ξεχαστεί εάν το έχεις νιώσει.

Στις μέρες μας πολλοί πιστεύουν πως η απόσταση νικιέται από την τεχνολογία, ένα τηλέφωνο-ένα μήνυμα-ένα διαδικτυακό τηλεφώνημα, μπορεί να φέρει τον άλλον στο αυτί ή στο μάτι σου, ή και στο αυτί και στο μάτι σου σε χρόνο μηδέν. Μία ευκαιρία για ένα φθηνό εισιτήριο μπορεί να σε μεταφέρει ψυχή τε και σώματι στον καινούργιο τόπο διαμονής του φίλου, γνωστού ή αδερφού σου και να περάσετε λίγες δημιουργικές μέρες ή ώρες, αναμοχλεύοντας γεγονότα που συνέβησαν στην πρώτη νιότη σας, καταναλώνοντας ωκεανούς αλκοόλ ενώ συζητείται θέμα σχέσεων του παρελθόντος, ξημερώνοντας στο τελευταίο ανοιχτό μπαράκι της πλατείας έχοντας με το ζόρι τον έλεγχο του κορμιού σας μετά από δεκάωρη νυχτερινή έξοδο που η ρήτρα για την επιστροφή στο σπίτι θα ήταν το πρώτο φως της καινούργιας μέρας. Όμορφες καταστάσεις, καταστροφικές για πολλούς-φυσιολογικές για εμάς.

Υπερβολικές χαρακτηρίζονται οι παραπάνω καταστάσεις, όμως όταν έχεις περάσει άπλετο χρόνο με κάποιον, όταν δια πυρός και σιδήρου η φιλία σας έχει κρατήσει δεκαετίες, όταν οι σχέσεις σας έχουν κλονιστεί και έχετε ανταλλάξει καντήλια με τη σέσουλα και βρίσκεστε μετά από χρόνο μαζί, δεν είναι επόμενη μία ατασθαλία; Είναι.

Πέραν αυτής της οπτικής υπάρχει και ο μηδενισμός που ακολουθείται από ορισμένους. Καινούργια αρχή, καινούργιο ξεκίνημα, καινούργιες επαφές, οπότε θα ήταν καλύτερο να πάψουμε να κρατάμε ανθρώπους που είναι χιλιόμετρα μακριά στην καρδιά μας και στο νου μας. Τους κρατάμε πίσω στη ζωή τους και κρατούν κι εκείνοι κι εμάς πίσω. Σεβαστή κι αυτή η άποψη, αλλά περισσότερο την εκλαμβάνω ως δικαιολογία. όταν θες να κρατήσεις επαφή με κάποιον, ακόμη και μετανάστης στη σελήνη να βρεθεί να εισάγει κρατήρες, μπορείς να το καταφέρεις.

Εν ολίγοις, τα χιλιόμετρα και η απόσταση δεν είναι το εμπόδιο και το πρόβλημα. Το μόνο εμπόδιο είναι το μυαλό σου που δεν το δουλεύεις όπως πρέπει, το μόνο πρόβλημα είναι το στόμα σου που δεν ουρλιάζει όσα σκέφτεται. Οι άνθρωποι που μας περιτριγυρίζουν μας κάνουν ανθρώπους, μας χρειάζονται έστω και νοητά δίπλα τους κάποια βράδια που γι' αυτούς δεν ξημερώνει και μόνη τους παρέα είναι ένα είδωλο σε έναν παλιό καθρέφτη. Οι άνθρωποι που επιλέξαμε και μας επέλεξαν για φίλους, που είναι τεράστια λέξη με ακόμη πιο τεράστια έννοια, φτιάχνουν ένα υγιές ανθρώπινο ον, ούτε τα κινητά και τα μηνύματα, ούτε τα σχόλια σε φωτογραφίες, ούτε τα δήθεν κολαντρίσματα για αηδίες. Η παρουσία σου στη ζωή άλλων είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις πρώτα σε αυτούς και κατόπιν στον εαυτό σου. Το πολυτιμότερο αγαθό στο σύμπαν είναι ο χρόνος, όταν τον περνάς με άτομα που τον εκτιμούν, τον απολαμβάνουν και σε σέβονται για αυτό, είσαι ολοκληρωμένος άνθρωπος. Κι επειδή είναι αγαθό με ημερομηνία λήξης, σπατάλησε τον άφοβα και κάνε το να αξίζει.