«Κλειδαρότρυπα»

Αποστόλης Σαμακοβλής - Αρθρογραφος26-03-2015

Πριν κάμποσα χρόνια, την εποχή των παχυλών αγελάδων και των πανάκριβων τηλεοπτικών παραγωγών, όλα τα μεγαλοκάναλα και οι μεγαλομάνατζερ τους είχαν βρει την απόλυτα επιτυχημένη συνταγή αποχαύνωσης του κοινού, τα "ριάλιτι", κάποια αμφιβόλου ποιότητας προγράμματα γεμάτα από καθημερινές παρανοϊκές -ανθρώπινες κατά πολλούς στιγμές και καταστάσεις.

Κάθε μέρα πλειάδες ανθρώπων αράζανε στον καναπέ και παρακολουθούσαν μία παρέα συνανθρώπων τους να παριστάνουν τους χαρούμενους και να διαγωνίζονται ποιος θα παρουσιάζεται ευτυχέστερος στον τηλεοπτικό φακό έχοντας στο νου τα πενήντα εκατομμύρια δραχμές τότε, το έπαθλο που είχαν ορίσει οι καναλάρχες και οι σπόνσορες, αφού οι διαγωνιζόμενοι παραμείνουν έγκλειστοι σε ένα σπίτι με όλες τις ανέσεις για ένα τρίμηνο. Πέρασε το πρώτο κύμα τέτοιου είδους θεαμάτων, σπίτια-φάρμες-μπαρ-ακαδημίες κι άλλα σκηνικά εθελούσιου εγκλεισμού προβλήθηκαν.

Απορίας άξιο κατά τη δική μου θολή κρίση και σκέψη. Τι ακριβώς ήταν αυτό που τράβηξε τόσο πολύ κόσμο, χτύπησε εννενηντάρια (τηλεοπτική γλωσσολογία), ακολούθησε τους διαγωνιζόμενους για έναν τουλάχιστον χρόνο αφού τέλειωσε το "θέατρο" που συμμετείχαν με συνεντεύξεις-συζητήσεις-διαφημίσεις κλπ.

Η ανάγκη να ξεχαστεί ο κοσμάκης από τα προβλήματα του. Εν μέρει, ναι. Ακόμα και τότε που κατά πολλούς το χρήμα έρεε άφθονο, υπήρχαν προβλήματα στις οικογένειες, δεν ήμασταν όλοι προύχοντες που απλά κατανάλωναν χωρίς έλεος, γλεντοκοπούσαν μέχρι πρωί, έπαιρναν δάνεια για να πάνε ένα φεγγάρι στη Μύκονο και να το καυχιόνται για μία δεκαετία. Από τότε κάποιοι είχαμε προβλήματα, οπότε αυτό το θεατράκι μια φορά την ημέρα έπαιζε καταλυτικό ρόλο στο θέμα της χαλάρωσης και της ξεκούρασης.

Δεν υπήρχε κάτι καλύτερο για να δεις. Ναι. Τη μαγική εκείνη δεκαετία που ξεκίνησε τούτο το θέαμα υπήρχε τηλεόραση, ραδιόφωνο, κανένα βιβλίο για όσους τολμηρούς επιχειρούσαν να διαβάσουν και κλαμπ ενοικίασης ταινιών. Το ίντερνετ ήταν κάτι βγαλμένο από την επιστροφή του Εξολοθρευτή για το μέσο αστό τότε. Για να νοικιάσεις ταινία, χρήματα και πεζοπορία, δεν αξίζει. Για διάβασμα, ούτε καν συζήτηση. Ραδιόφωνο βραδιάτικα, εκτός από ψευτοκουλτουριάρικες εκπομπές και αθλητικογράφους να αλληλοβρίζονται στον αέρα, δεν έπαιζε κάτι άλλο. Η τηλεόραση λοιπόν, μένει σαν η μόνη επιλογή. Ξεσκαρτάρεις μέσα από τα ολόιδια δελτία ειδήσεων, τις σαπουνόπερες με τα τέσσερις χιλιάδες ίδια επεισόδια, εκπομπές μαγειρικής κι άλλα διαμάντια και επιλέγεις να παρακολουθήσεις τον τύπο που ξυπνά και πηγαίνει να ταϊσει τις κοτούλες του μαζεύοντας παράλληλα αβγουλάκια. Ορθή επιλογή για την τότε εποχή, νομίζανε ή νομίζαμε.

Ήταν ένα πρωτότυπο μοντέλο τηλεοπτικού εγχειρήματος και επίσης ήταν και κλειδαρότρυπα. Αρκετοί, που δεν το παραδέχονται, ήθελαν να κοιτάζουν ζωές. Να παρακολουθούν ανθρώπους να ζουν (έστω και εικονικά) και είναι το ατού που οδήγησε τέτοια προγράμματα στα ύψη. Να κρυφοκοιτάς, να νιώθεις πως επεμβαίνεις στη ζωή κάποιου ανθρώπου, να τον κρίνεις και να τον δικάζεις με ένα τηλεφώνημά σου αν θα παραμείνει στην εικονική, τηλεοπτική ζωή ή θα γυρίσει σπίτι του, μακριά από την κλειδαρότρυπα και το αχόρταγο μάτι που τον παρακολουθεί.

Όποια κι αν ήταν η αιτία που έτυχαν τεράστιας αποδοχής και τηλεθέασης αυτά τα προγράμματα, δεν χρειάζεται να επαναληφθεί. Έχουμε ωριμάσει αρκετά για να ξεχωρίσουμε πότε ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα προσφέρει οτιδήποτε, από γνώση και πληροφορία μέχρι εγωισμό και μίσος. Η χυδαιότητα και η αδιακρισία μπορεί να λείπει από το τεράστιο αυτό καζάνι που λέγεται τηλεόραση. Αφήστε το να βράσει όπως είναι κι αν είμαστε τυχεροί μπορεί να εκραγεί επιτέλους με όλα τα συστατικά του.