Το καλοκαίρι και η ανθρωπιά στην παραλία
Καλοκαίρι, τα πουλιά ολημερίς στον ουρανό τιτιβίζουν. Ο ουρανός ο οποίος τα φιλοξενεί, φορά το εκτυφλωτικό του φόρεμα (δεν έχει γένος, ας μην κρίνουμε και τον ουρανό) και μας καλημερίζει με το πιο βαθύ γαλανό του χρώμα. Μας καληνυχτίζει με το απαλό σκούρο του δειλινού, το οποίο συμβολίζει την αδημονία μας για την αυγή της επόμενης ημέρας και τις ευκαιρίες που εκείνη θα μας φέρει.
Ο ήλιος καθημερινά μας χαϊδεύει το πρόσωπο, ενώ μας υπενθυμίζει ότι βρίσκεται πάντα ψηλά, τόσο στον ουρανό από πριν, όσο και στη ζωή μας την ίδια. Όλοι μας έχουμε έναν ήλιο να ρίχνουμε το βλέμμα μας όταν η σκοτίδα πάει να μας καταπιεί.
Κι αν δεν έχουμε έναν εκ πραγματικότητας, φτιάχνουμε έναν εκ φαντασίας.
Καλοκαίρι, θαρρείς ότι ακόμη κι οι άνθρωποι οι ίδιοι είναι πιο ευδιάθετοι, χαμογελαστοί και χαρούμενοι. Όλοι έχουν ένα μειδίαμα, αν όχι χαμόγελο, και γεμάτοι ελπίδα και χαρά ξεκινούν την κάθε ημέρα τους με μια περισσότερη δόση ελπίδας.
«Αλήθεια τώρα;»
«Όχι, εντάξει, σταματώ να ζω στα σύννεφα.»
Αρκετά με τα ψέματα και τις εισαγωγές χωρίς νόημα.
Πόσο διαφορετική θα ήταν η εισαγωγή, μάλλον το νόημα της και η αλήθεια που δεν υπάρχει, αν οι άνθρωποι ήταν αυτό που πραγματικά γράφεται παραπάνω:
χαμογελαστοί, ευδιάθετοι και πάντα ορεξάτοι να κάνουν το οτιδήποτε για το διπλανό τους.
Που να πάρει, είναι καλοκαίρι και ο καιρός είναι πάντα καλός με τον ήλιο στο ζενίθ του. Γιατί να μην είναι έτσι και η διάθεση των ανθρώπων;
Κάθε φορά που τείνω να πιστέψω ότι η ανθρωπιά μας έχει πάρει και πάλι τα ηνία στη ζωή μας, έρχομαι αντιμέτωπος με την πραγματικότητα της.
Η ανθρωπιά μας κάνει βόλτες ανά το χρόνο, το καλοκαίρι τη βρίσκω και τη συναντώ στην παραλία. Ή και στο δρόμο προς εκείνη. Έτσι τυχαία συναντηθήκαμε και φέτος, είχαμε να τα πούμε και δώδεκα ολόκληρους μήνες.
Έλεγα: «Θα έχει αλλάξει, έστω στο ελάχιστο, δε γίνεται να έχει μείνει η ίδια.»
Αλλά όχι, γομάρα την άφησα στην αμμουδιά, κοτζαμάν μοσχάρα τη βρήκα και πάλι.
Η κάθε μία εκδρομή προς τη θάλασσα ξεκινά με το κλασικό δρομολόγιο της εθνικής οδού. Τη φτιάξαμε που τη φτιάξαμε, ας τη χρησιμοποιήσουμε. Για Χαλκιδική φυσικά, επειδή σαν και εκείνη δεν έχει πουθενά.
Όπως σαν τη Δημοκρατία, ένα πράγμα. Σαν κι εκείνη πουθενά. Στον κόσμο. Γενικά.
Τέλος πάντων.
Εκεί στην εθνική λοιπόν, παίρνεις μια γεύση της ανθρωπιάς μας, με το κουτάλι της σούπας τη γεύεσαι.
Γεμάτη κουταλιά.
Η ζέστη, η οποία έχει κυριεύσει το αυτοκίνητο και την ψυχική μας ηρεμία είναι το πρώτο συστατικό της δικής μας πυρίτιδας, στην προκειμένη περίπτωση – της ανθρωπιάς μας.
Ναι, όπου ανθρωπιά, βλέπε «πυρίτιδα». Η οποία δε χρειάζεται καμιά συνομωσία για να εκραγεί, αυτό θα γίνει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Αργά ή γρήγορα.
«Έχει καύσωνα, άνοιξε κανένα παράθυρο, θα πεθάνουμε» ακούγονται οι μουρμούρες από τα πίσω καθίσματα. Και ανοίγεις τα παράθυρα. Μαζί με τον αέρα, μπαίνουν και οι πρώτες βλαστήμιες των οδηγών.
Τεράστιες ουρές για τα μπάνια του λαού.
«Πού πας ρε αναθεματισμένε σαλτιμπάγκε;» κι άλλες τεράστιας φαντασίας φράσεις εκστομίζονται από τους παρακαθήμενους στα κλουβιά τους οδηγούς.
«Ανυπομονησία για μια βουτιά που συνδυάζεται με βρισιές και βλαστήμιες, τόσο θαλασσινής κουλτούρας λαός είμαστε;» σκέφτεσαι με περίσσια περηφάνια για τα θαλασσινά μας χρόνια και τις περασμένες δοξασμένες ναυμαχίες.
Πάει κι έρχεται το δρομολόγιο, όταν βρίσκεσαι στον πηγαιμό δε σου φαίνεται κάτι το κακό. Απλά κάνεις υπομονή με τους φίλους μέχρι να έρθει η στιγμή που θα αντικρίσεις τη Γαλάζια Λίμνη.
Καλά, μέχρι τη στιγμή που θα αντικρίσεις τη θάλασσα. Παρασύρθηκα λογοτεχνικά.
Κι έρχεται η στιγμή που η θάλασσα σε υποδέχεται. Έρχεται η στιγμή που παρκάρεις το αυτοκίνητο ένα με δυο χιλιόμετρα μακριά από την παραλία, επειδή προφανώς δεν είχες μόνο εσύ τη φαεινή ιδέα να πας για μπάνιο τη συγκεκριμένη ημέρα. Και ο τόπος είναι γεμάτος λουόμενους, ο καθένας ζωσμένος με τη δική του δόση κουλτούρας και πολιτισμού.
Ο κόσμος, είναι άλλο ένα συστατικό της πυρίτιδας.
Όλοι περιφέρονται πανικόβλητοι να βρουν μια ξαπλώστρα της προκοπής, να πιάσουν ένα σημείο «καλό», να βάλουν τα λάδια και τα αντηλιακά και να βουτήξουν στη θάλασσα. Εννοείται όλα τα παραπάνω με συνοδεία καφέδων, τσιγάρων, μπυρών και αλκοολούχων ποτών.
Όσο η ώρα περνά, τόσο αυξάνεται κι ο αριθμός και ο ρυθμός της κατανάλωσης.
«Και τι σε νοιάζει ρε άνθρωπε του Θεού; Άσε τον κόσμο να κάνει ότι θέλει και κοίτα τη δουλειά σου.»
Κοιτάζω τη δουλειά μου όπως κοιτάζεις τη δουλειά σου, όμως η δουλειά μου είναι να χαλάω τη δικιά σου.
Και φτάνουμε στο τρίτο συστατικό της πυρίτιδας, τα σκουπίδια.
Παντού όπου υπάρχει άνθρωπος, υπάρχει και το σκουπίδι του. Γενικά, όσοι αφήνουν τα σκουπίδια τους σε παραλίες είναι το ίδιο άχρηστοι και βρώμικοι με εκείνα. Πόση λογική να χρειαστεί κάποιος για να πετάξει την κάσα με τις μπύρες που κατανάλωσε σε έναν κάδο κι όχι να την παρατήσει στην αμμουδιά δηλαδή;
Πόση λογική χρειάζεται για να πετάξεις τη γόπα του τσιγάρου σου στο τασάκι κι όχι στην άμμο; Απ’ ότι φαίνεται πολλή, περισσότερη από όσο νόμιζα.
Κάθε καλοκαίρι δίνω την υπόσχεση στον εαυτό μου ότι δε θα νευριάσω και δε θα ανακατέψω την πυρίτιδα μου, θα αποφύγω τα τρία συστατικά που την πυροδοτούν. Και κάθε χρόνο αποτυγχάνω, ναι.
Η ανθρωπιά μου πάει έναν περίπατο, μαζί με την ανθρωπιά όσων μαζικώς εκδρομεύουν και ξεχνούν στο σπίτι τους τρόπους και τη δική τους ανθρωπιά. Παραλία, δρόμος, αυτοκίνητα, ζέστη, σκουπίδια, γκρίνια, μιζέρια. Κι άλλα συστατικά της μισανθρωπίας μας. Κι είναι πολλά περισσότερα από εκείνα της ανθρωπιάς μας.
Παρακαλώ σας λουόμενοι και εσάς εν δυνάμει:
Θέλουμε όλοι να χαρούμε το καλοκαίρι, τη θάλασσα και τον ήλιο μας. Ας το κάνουμε σαν άνθρωποι κι ας μη συμπεριφερθούμε και φέτος σαν ανήμερα θεριά.
ΜΑΖΕΨΤΕ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ.
Ευχαριστώ.
