Η Αγία Ζώνη θηλιά στον λαιμό μας

Γιάννης Μουζάκης08-10-2017

Ένας μήνας πέρασε από την ημέρα του ναυαγίου του ΑΓ.ΖΩΝΗ ΙΙ .

Ένας μήνας και το συμβάν δεν απασχολεί πλέον τα ΜΜΕ αλλά απειλεί την υγεία των πολιτών των νοτίων προαστίων αλλά και της Αττικής γενικότερα.

Δεν θα σταθώ στο ποινικό μέρος. Δεν θα ψάξω να βρω υπεύθυνους, ανεύθυνους, ανίκανους, αδιάφορους και να τους απαγγείλω κατηγορίες.

Θα αναφερθώ μόνο σε δυο γεγονότα.

Το πρώτο αφορά στην αναμφισβήτητη οικολογική καταστροφή.

Οι τόνοι του μαζούτ που χύθηκαν στην θάλασσα του Σαρωνικού- και ανιχνεύτηκαν μέχρι την Ανάβυσσο - θα μας μαυρίζουν, την όποια σχέση μας με την θάλασσα, για αρκετά χρόνια. Είτε πρόκειται για μπάνια είτε για διατροφή είτε για τουρισμό, οικονομία, επαγγελματική δραστηριότητα.

Η μόλυνση είναι γεγονός, δεν αντιμετωπίστηκε σε βάθος, απλώς χάθηκε από την επικαιρότητα.

Εμείς ως πολίτες, λουόμενοι, επαγγελματίες, παραθεριστές θα την βρίσκουμε κάθε τόσο μπροστά μας με τον ανάλογο καιρό και την σχετική δραστηριότητα μας.

Όπως όλα τα προβλήματα, στον τόπο μας, το σπρώξαμε κι αυτό κάτω από το χαλί και συνεχίσαμε να σφυρίζουμε αδιάφορα.

Το δεύτερο γεγονός έχει να κάνει με την παγερή αδιαφορία του κόσμου για ένα τόσο σημαντικό πλήγμα.

Που είναι αλήθεια οι ακτιβιστές, οι περιβαλλοντολόγοι, οι υπερασπιστές των ελευθέρων ακτών, οι αντιρρησίες των οργανωμένων πλαζ που εμποδίζουν τα μπάνια του λαού ;

Που χάθηκαν όλοι αυτοί οι αγωνιστές, στην μέση σχεδόν του Σεπτεμβρίου, όταν ακόμη και τα παιδιά είχαν επιστρέψει από τις διακοπές ;

Ακρα του τάφου σιωπή…

Το θέμα *έπαιξε* για ένα περίπου δεκαήμερο και μετά παραμερίστηκε από την τρέχουσα ειδησεογραφία, που αξιολογεί την σοβαρότητα των γεγονότων με μόνο γνώμονα την χρονική σειρά και όχι το αποτύπωμα τους και τις επιπτώσεις τους στην υγεία, στο περιβάλλον, στην οικονομία, στο μέλλον μας.

Γι’ αυτό κι εγώ θα το ρίξω έξω, όπως οι δήθεν ευαίσθητες συλλογικότητες που λούφαξαν μπρος στην καταστροφή του Σαρωνικού, παραφράζοντας ένα τραγούδι του πάντα επίκαιρου Χατζιδάκι

Πάει και τούτη η ζημιά

κι ας καρτερούμε μια άλλη

που θα ‘ναι πιο τρομακτική

μια ζημιά χορταστική

μια ζημιά ‘ναι σαν τις άλλες…