Ο χειμώνας που ποτέ δεν ήρθε

Λάμπρος Κακογεώργος - Εκπαιδευτικός14-03-2016

Το ημερολόγιο γράφει 3 Φεβρουαρίου 2016. Την ίδια στιγμή το θερμόμετρο δείχνει 21 βαθμούς Κελσίου. Αδύνατον ή μήπως όχι. Ο φετινός χειμώνας δείχνει να φεύγει πριν καν έρθει με ό,τι αυτό συνεπάγεται, θετικό και αρνητικό, για τον άνθρωπο, τη φύση, τους οργανισμούς.

Σαν παιδί, θυμάμαι την έντονη ανυπομονησία να έρθει ο χειμώνας και όλα τα παρελκόμενα αυτού, το κρύο, η βροχή, το χιόνι, η ομίχλη, ο αέρας. Λίγο η ρομαντική μου φύση, λίγο οι εικόνες και τα αναγνώσματα των χρόνων εκείνων στα οποία κυριαρχούσαν το τζάκι, η οικογενειακή θαλπωρή, τα παραμύθια της γιαγιάς, ακόμη και τα Χριστούγεννα με ντεκόρ τα φωτισμένα σπίτια αλλά και το λευκό πέπλο του χιονιού να έχει καλύψει τα πάντα, με έκαναν λάτρη της τόσο αντιφατικής αλλά και γοητευτικής εποχής. Μεγαλώνοντας, η αγάπη αυτή ενισχύθηκε και μετουσιώθηκε σε επισκέψεις σε βουνά, ορεινά χωριά στα οποία ο χειμώνας έβρισκε την αποθέωσή του.

Φέτος, η απογοήτευσή μου ήταν πιο έντονη από ποτέ αφού αντί για τα στοιχεία της χειμωνιάτικης φύσης, καθημερινά βιώνουμε λιακάδες, υψηλές θερμοκρασίες, άνθισμα των λουλουδιών και αναγέννηση της φύσης που φθάνει σε έναν πρώιμο και παράλογο οργασμό. Το χιόνι έχει περιοριστεί στις ψηλές βουνοκορφές, η βροχή αποτελεί σπάνιο επισκέπτη, ο αέρας ενίοτε μόνο μας προβάλλει την παγωμένη του ανάσα. Ε και, θα πει κάποιος. Γλιτώνουμε και το πετρέλαιο, γλιτώνουμε και τα έξοδα για τη θέρμανση. Η πρώτη αυτή αντίδραση, μόνο ανθρώπινη, φυσιολογική, και κατανοητή μπορεί να θεωρηθεί ειδικά για τους χαλεπούς αυτούς οικονομικά καιρούς που διανύουμε.

Από εκεί και πέρα όμως, το δείγμα είναι ανησυχητικό και θα πρέπει όλους να μας προβληματίσει. Δεν είναι μόνο η απουσία της μυρουδιάς της βροχής, η έλλειψη του λευκού πέπλου και ο ήλιος που έχει κυριαρχήσει της συννεφιάς και της υγρής γοητείας της ομίχλης που σε μεταφέρει σε έναν κόσμο απόκοσμο, εξωπραγματικό. Είναι ο αποσυντονισμός της φύσης, ο περιορισμός των υδάτινων πόρων, οι ιώσεις που θεριεύουν, οι οργανισμοί που θα κινδυνέψουν, το περιβάλλον που θα αποσυντονιστεί. Είναι όμως, προσωπικά, η διάψευση των παιδικών μου ονείρων, η απώλεια των παιδικών μου εικόνων και παραστάσεων και προσμονών που τόσο πονάνε έναν ενήλικα. Εκτός και αν ο κουτσοφλέβαρος και ο μάρτης-γδάρτης, έχουν άλλη άποψη.