«Το Γονεοτροφείο», Χρήστος Δασκαλάκης

01-07-2020

Ζει μεταξύ Αθήνας και Ύδρας. Η επίσημη σελίδα του στο facebook και ο λογαριασμός του στο intagram, σε αντίθεση με τα συνηθισμένα, είναι γεμάτος μακροσκελή κείμενα και μοναδικές περιγραφές. Μας συστήθηκε με το πρώτο του βιβλίο πριν οκτώ χρόνια, όμως οι πόρτες άνοιξαν διάπλατα για τον ίδιο όταν έγραψε το best seller παραμύθι «Η Χιονονιφάδα που αγάπησε το Καλοκαίρι». Δύο χρόνια αργότερα, τον βρίσκουμε στην Ύδρα, με καινούριο παραμύθι, καινούριο τραγούδι και την ίδια διάθεση για ζωή και δημιουργία. Καλωσορίζουμε στην παρέα μας τον συγγραφέα Χρήστο Δασκαλάκη και μαζί, το πολυαναμενόμενο παραμύθι του «Το Γονεοτροφείο»!

Είστε η πιο ζωντανή διαφήμιση για το νησί σας, με αμέτρητες φωτογραφίες και καθημερινά stories κατά την παραμονή σε αυτό. Θα το αγαπούσατε το ίδιο αν δεν είχατε καταγωγή από εκεί;

Η Ύδρα έχει μια μοναδική αύρα και μια προσωπικότητα που δεν μπορεί να σε αφήσει ασυγκίνητο. Εδώ πήγα σχολείο, εδώ έκανα τους πρώτους μου φίλους, εδώ είναι ένα κομμάτι της δουλειάς μου και ζει η οικογένεια μου. Όταν ήμουν παιδί ανυπομονούσα να φύγω μακριά. Είχα ανάγκη να δω τι υπάρχει έξω από αυτόν τον μεγάλο βράχο. Τώρα, μετά από πολλά ταξίδια και μοναδικές εμπειρίες, επιστρέφω συνειδητά και νιώθω ευλογημένος για την καταγωγή μου.



Τι έχει να προσφέρει η Ύδρα σαν προορισμός και τι προσέφερε σε εσάς σαν άνθρωπο και σαν συγγραφέα;

Η Ύδρα, δεν είναι απαραίτητα ένα μέρος για όλους. Αν αγαπάς τη φασαρία, το ξενύχτι και την «επιφανειακή» ζωή, καλύτερα να προτιμήσεις ένα άλλο νησί. Αν πάλι αγαπάς τους περιπάτους, το διάβασμα, την ηρεμία, την άγρια ομορφιά και την απλότητα των πραγμάτων, η Ύδρα θα γίνει το απάγκιο σου. Ο κοσμοπολίτικος αέρας που αποπνέει και η διακριτική αρχοντιά, προσελκύει κάθε χρόνο προσωπικότητες από κάθε χώρο της τέχνης που έρχονται στο νησί για να το δουν αλλά, κυρίως, για να μην τους δουν… Η Ύδρα σε έμενα, ως παιδί, προσέφερε τον «πόνο» που χρειαζόμουν για να μάθω να εκφράζομαι και τη «δυσκολία» που χρειαζόταν για να μάθω να προσπαθώ περισσότερο.

Ζώντας κάθε καλοκαίρι στην Ύδρα, έχει τύχει να δείτε ή να συσχετιστείτε με κάποια διεθνή προσωπικότητα από όλες αυτές που επισκέπτονται το νησί;

Στο νησί, η εταιρεία μας, που εδρεύει στην Αθήνα, διατηρεί ένα κατάστημα που λειτουργεί μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες. Εδώ και 23 χρόνια λοιπόν που συνεργάζομαι με την διεθνή Ελληνίδα και προσωπική μου φίλη Έλενα Βότση, είχα τη χαρά να συναντήσω και να διατηρήσω σχέσεις με υπέροχους ανθρώπους που μέχρι τώρα έβλεπα μόνο στην τηλεόραση ή στα περιοδικά. Ανθρώπους που συνάντησα στο κατάστημα μας και με βοήθησαν με τα χρόνια να απομυθοποιήσω καταστάσεις και να εκτιμήσω συμπεριφορές. Στην αρχή ήταν λίγο περίεργο, ειδικά όταν είσαι ένα παιδί μεγαλωμένο στην επαρχεία, αλλά η συμπεριφορά, η ευγένεια και η σεμνότητα τους με έκανε να μάθω πολλά και να εκτιμήσω ακόμα περισσότερα.

Μπορείτε να ονομάσετε κάποιους από αυτούς;

Θα μπορούσα μόνο να αναφέρω αυτούς που με εντυπωσίασαν περισσότερο. Πριγκίπισσα Νταϊάνα, Μπάρμπαρα Στρέιζαντ, Ρόμπιν Ουίλιαμς.

Τι σας έκανε εντύπωση από αυτές τις επαφές;

Ότι οι βασιλείς είναι πιο ευγενικοί από τους σταρ του Χόλυγουντ, ότι οι εκατομμυριούχοι είναι πιο απλοί ακόμα και από εμάς τους απλούς και ότι είναι πιο εύκολο να βρεθείς στο 60 μέτρων γιοτ ή το ελικόπτερο ενός ξένου μεγιστάνα, παρά στο νοικιασμένο σκάφος ενός Έλληνα που πιστεύει πως το να μιλάς στον ενικό είναι δείγμα εξουσίας…

Χρησιμοποιείτε κάποιες από αυτές τις εμπειρίες σας σαν υλικό για τις ιστορίες σας;

Όχι. Η προσωπική μου ζωή και η συγγραφή είναι ένα τελείως διαφορετικό κομμάτι από τη δουλειά μου. Η ζωή μου είναι λιτή ακριβώς όπως είναι και η γραφή μου. Η δουλειά μου από την άλλη έχει αρκετή «χρυσόσκονη». Ξέρω όμως ότι αυτό το κομμάτι της ζωής μου είναι δανικό. Όταν κλείνει η πόρτα πίσω μου, σβήνουν μαζί και τα «φώτα». Οπότε αυτές οι εμπειρίες, αν και χρήσιμες, δεν έχουν κάτι παραπάνω να μου δώσουν εκτός από το να μου θυμίζουν την αληθινή ουσία της ζωής.

Ποια είναι η ουσία της ζωής για εσάς;

Να είσαι χαρούμενος που υπάρχεις και να νιώθεις ευγνωμοσύνη με όσα έχεις. Να μένεις στα απλά, να τα κατανοείς και να τα απολαμβάνεις. Να μπορείς να γελάς με μια παρέα φίλων έχοντας στο ένα χέρι ένα σουβλάκι και στο άλλο μία παγωμένη μπύρα. Να κοιτάς τα παιδιά που σε προσπερνούν με το ποδήλατό τους και να ανοίγει η ψυχή σου με τη χαρά τους. Να συγχωρείς και να ονειρεύεσαι. Να αγαπάς τις στιγμές και τους ανθρώπους. Να δέχεσαι, να ακούς, να μοιράζεσαι, να ζεις…

Ας πάμε λοιπόν σε αυτό το τελευταίο βιβλίο. Εκδόσεις Άγκυρα, εικονογράφηση Βασίλης Παπατσαρούχας και τίτλος: «Το Γονεοτροφείο». Τι έχετε να μας πείτε για το καθένα από τα παραπάνω;

Εκδόσεις Άγκυρα: Φέτος συμπληρώνουν 130 χρόνια εκδοτικής πορείας. Μεγάλη η τιμή να ανήκω στην πιο παλιά και ιστορική εκδοτική οικογένεια. Το έχω πει και στο παρελθόν, δεν θα ξεχάσω ποτέ το μικρό σήμα της άγκυρας που κοσμούσε το αγαπημένο μου βιβλίο ως παιδί, την «Καλύβα του Μπάρμπά Θωμά». Που να φανταστώ ότι σχεδόν 30 χρόνια από τότε, το ίδιο σύμβολο θα κοσμούσε το εξώφυλλο και ενός δικού μου βιβλίου. Βασίλης Παπατσαρούχας: Τι να τολμήσω να πω εγώ για τον άνθρωπο που έχει πάρει δύο Κρατικά βραβεία εικονογράφησης. Ο Βασίλης γέμισε το βιβλίο μας με τέχνη, με εικόνες άκρως μοναδικές, συμβολικές, ποιητικές θα έλεγα. Είναι απίστευτο το γεγονός ότι η κάθε μία από τις δέκα εικόνες του βιβλίου, είναι ένας συλλεκτικός ζωγραφικός πίνακας που φιλοτεχνήθηκε αποκλειστικά για την ιστορία μας. «Το Γονεοτροφείο»: ένα παραμύθι για παιδιά, για όσους υπήρξαμε παιδιά, για γονείς, μα κυρίως, για όσους αναζητούν μια ζεστή αγκαλιά στη ζωή τους.



Αληθεύει ότι αυτό το παραμύθι ήταν μια δική σας ανάγκη να γράψετε μια ιστορία που να αφορά και τους μεγάλους;

Όντως! Ήθελα πάντα να γράψω ένα παραμύθι που να αφορά και εμάς τους ενήλικες. Και με το «Γονεοτροφείο» νομίζω τα καταφέραμε. Και νιώθω ένα είδος δικαίωσης για την αποδοχή που έχει λάβει αυτό το βιβλίο. Ειδικά από γονείς και εκπαιδευτικούς. Σε ένα παραμύθι που φαινομενικά είναι παιδικό, αν καταφέρεις να συγκινήσεις έναν ενήλικα αυτό για εμένα είναι ευλογία.

Σε τι διαφέρει το «Γονεοτροφείο» από τα δύο προηγούμενα παραμύθια σας;

Δεν το έχω σκεφτεί αυτό είναι η αλήθεια. Θα έλεγα ότι ίσως διαφέρει στην «παιδικότητα». Αυτό που παρατηρώ όταν επισκέπτομαι σπίτια φίλων είναι ότι, ενώ τα δύο προηγούμενα παραμύθια μου είναι μαζί με τα παιχνίδια των παιδιών τους, το «Γονεοτροφείο» είναι σε μια πιο ενήλικη και περίοπτη θέση. Σαν να έχει μια μεγαλύτερη βαρύτητα. Ίσως επειδή είναι πιο καλλιτεχνικό αισθητικά και η ιστορία του αγγίζει και ενήλικα θέματα. Υποθέσεις κάνω…

Εκτός από παραμύθια, θεατρικά έργα, ποιήματα και στίχους, τραγουδάτε επίσης. Το απολαμβάνετε το ίδιο ή γίνεται μόνο για τις ανάγκες του εκάστοτε βιβλίου σας;

Το τραγούδι είναι ένα κομμάτι των σπουδών μου. Και παρόλο που ήμουν πειραχτήρι στο ωδείο, ευτυχώς κάτι έμεινε από την όλη εμπειρία.
Μου αρέσει ακόμα να τραγουδώ. Όχι εύκολα δημοσίως, αλλά σίγουρα με χαρά όταν πρόκειται για τα δικά μου τραγούδια. «Το Γονοετροφείο» μας ενέπνευσε για δύο τραγούδια μέχρι τώρα. Το τρυφερό «Αγάπη πάντα ήσουν» και το κεφάτο «Τι να’ ναι αυτό» που θα ακούσουμε εδώ για πρώτη φορά. Και τα δύο με την υπέροχη μουσική της προσωπικής μου φίλης, Λίας Σταυροπούλου.



Τι εύχεστε για το μέλλον;

Να μη χάσουμε τη διάθεση μας να ονειρευόμαστε και να κοιτάμε μπροστά. Να είμαστε ενωμένοι, αισιόδοξοι και να απολαμβάνουμε την απλότητα των πραγμάτων. Προσωπικά, εύχομαι να περάσει ανώδυνα κάθε «εφιάλτης» της ζωή μας και σύντομα να είμαι ξανά κοντά στα παιδιά, στα σχολεία και τις παρουσιάσεις των βιβλίων μου που τόσο πολύ μου έχουν λείψει. Κι αν το «όνειρο» αργήσει, δεν πειράζει. Όλο και κάτι έχει να μας διδάξει αυτή η αναμονή…