«Κόβεται η ταινία στη μέση;»

Αποστόλης Σαμακοβλής01-07-2015

Παρασκευή βράδυ, πάνω που είχε αρχίσει η Μαλένα και είμαι αραχτός με τα απαραίτητα (μπυρόνια του μονόευρου, πατατάκια και άλλα ανθυγιεινά καταναλώσιμα, χαρτομάντιλα γιατί κάνα δάκρυ θα κυλήσει, μια φωτογραφία του Ντούτσε στον απέναντι τοίχο κολλημένη για να βρίσκουν στόχο τα βελάκια). Στην αρχή της ταινίας, συγκεκριμένα αφού η κυρία Μπελούτσι έχει χηρέψει (spoiler alert) κι ο πιτσιρικάς έχει ανακαλύψει την απόλυτη εφηβική ευτυχία, παγώνει το πλάνο και στο επόμενο κάδρο εμφανίζεται ο πρωθυπουργός, με βλέμμα βαθυστόχαστο, σίγουρο, προβληματισμένο και αποφασιστικό να απευθύνεται με πολύπλοκες εκφράσεις και λαΪκοφιλελεύθερες προσφωνήσεις στο Έλληνα και στην Ελληνίδα. Ιστορικής σημασίας απόφαση, κρίνεται το μέλλον των παιδιών των παιδιών μας, το νέο μεγάλο όχι και λοιπές φράσεις. Κι η Μαλένα ακόμα να εμφανιστεί.

Μετά το τέλος του διαγγέλματος του πρωθυπουργού και την ανακοίνωση για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, το στόμα του κ. Τσίπρα σταματά, κοιτά με κενό βλέμμα την κάμερα, λογικά κάποιος του φώναξε στο αυτί «Πρόεδρε τέλος», και κατόπιν τούτου κατέβηκε από το έδρανο και απομακρύνθηκε. Ωραία, σκέφτομαι, δημοψήφισμα για να πάρει ο κοσμάκης την τύχη στα χέρια του ή χειρότερα να νομίζει πως κρατά την τύχη του στα χέρια του, τη σπάσαμε για άλλη μια φορά σε εταίρους-δανειστές-τελώνες-φαρισαίους, πάμε για Μαλένα. Αλλά τίποτα, η εικόνα έδειχνε μια αγχωμένη δημοσιογράφο να κοιτά δεξιά-αριστερά στα χαμένα, το μικρόφωνο να τρέμει, η φωνή της να ανεβοκατεβαίνει ντεσιμπέλ, αλλά παρόλα αυτά να προσπαθεί να καλύψει το γεγονός όσο καλύτερα μπορεί. Λογικά ήταν η μόνη στο σταθμό εκείνη την ώρα, παρουσιαστές και τεχνικοί Παρασκευή βράδυ αποκλείεται να αφήναν την έξοδο και τα μπάνια για μια ομιλία ενός ταπεινού πρωθυπουργού της ταλαιπωρημένης χώρας τους. Κι η Μαλένα πουθενά.

Προσπαθώντας να διατηρήσω την ψυχραιμία μου, κατεβάζω τα πόδια από το τραπέζι, ακουμπώ την μπύρα του μονόευρου χάμω, πετώ στον αέρα την άδεια πλέον σακούλα των πατατακίων και ψάχνω με το κοντρόλ (κομπιούτερ για εμάς που ξέρουμε από ηλεκτρολογίες) και σε άλλα κανάλια να δω τι συμβαίνει. Και, μα τους Θεούς, όλα είχαν ζωντανές συνδέσεις, σχολιασμούς και συνεντεύξεις, διαφωνίες και συμφωνίες. Με απορημένο βλέμμα πάντα, άλλαζα σταθμούς για κανένα δεκάλεπτο αλλά η Μαλένα ακόμα να εμφανιστεί στην οθόνη. Το αστειότερο όλων είναι ότι σε όλες τις συνδέσεις όλων των καναλιών, φαινόταν η αγχωμένη κοπελίτσα από το πρώτο κανάλι, να τσιρίζει, να γελάει, να αγχώνεται και γενικά να υπάρχει σε οποιοδήποτε καρέ τύχαινε να προσέξει η ματιά σου. Αλλά η Μαλένα ακόμα να περπατήσει στην οθόνη μου.

Αφού πήρα απόφαση ότι δε θα δω μια αγαπημένη ταινία, παράτησα το τηλεκοντρόλ, πήρα από το ντουλάπι μια καινούργια σακούλα πατατάκια (με διαφορετική γεύση όμως, γενικά μου αρέσει η αλλαγή), πήρα μια καινούργια μπύρα του μονόευρου, ξανά έβαλα τα πόδια μου πάνω στο τραπέζι και απλά περίμενα να τελειώσει αυτό το δίχως όρια ντελίριο του τίποτε, ελπίζοντας έστω να προλάβω το φινάλε της Μαλένας. Αλλά αυτή πουθενά.

Η αλήθεια είναι ότι με πήρε ο ύπνος κάπου στις τέσσερις το χάραμα, όταν ξύπνησα είχα χύσει τη μπύρα του μονόευρου πάνω στο κοντρόλ που για κάποιο λόγο ήταν σπασμένο στα δύο, η σακούλα των πατατακίων βρισκόταν πάνω στην τηλεόραση, κολλημένη από τη λαδίλα στο τζάμι της, στο ίδιο κανάλι που την είχα αφήσει. Ανακάθισα, μέσα στη ζαλάδα του ύπνου ή ξύπνιου, εστίασα ευθεία αλλά για άλλη μια φορά η Μαλένα πουθενά στην οθόνη. Δύσκολη η νύχτα που πέρασε από ότι έμαθα αργότερα, κάτι για ιστορικές ευθύνες και κάτι για ένα τέλος στο δρόμο της λιτότητας, κάτι για στάσεις πληρωμών και άδεια ΑΤΜ και κλειστές τράπεζες, κάτι για αλλαγή πορείας και ένα μονόδρομο προς το χάος, αλλά ένας να μου εξηγήσει γιατί κόπηκε η ταινία στην αρχή της, ακόμη δεν βρέθηκε.