«Πολιτική» και Πολιτική

Λάμπρος Κακογεώργος - Εκπαιδευτικός06-02-2015

Οι εκλογές πέρασαν. Ο «κυρίαρχος» λαός μίλησε. Μόνο που για ακόμη μια φορά, δεν είπε τίποτα. Τίποτα καινούργιο και επί της ουσίας διαφορετικό. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν αναφέρομαι στο αποτέλεσμα της κάλπης αλλά, στην απόφαση για συνέχιση της ίδιας πολιτικής πρακτικής που σε μεγάλο βαθμό ευθύνεται για τις εξελίξεις στην Ελλάδα. Το πολιτικό σκηνικό άλλαξε μόνο που οι -αρνητικοί κατά τεκμήριο- πρωταγωνιστές παραμένουν, έστω και με άλλους ρόλους, οι ίδιοι και πάντα στο προσκήνιο, στα φώτα της δημοσιότητας.

Ελπίδα όλων, η νέα κυβέρνηση να διαμορφώσει μια νέα, καλύτερη και κυρίως πιο ευοίωνη πραγματικότητα για όλους μας. Πριν όμως καν ξεκινήσει η «νέα» αυτή προσπάθεια, ας μου επιτραπεί να εκφράσω- με πολύ θράσος είναι αλήθεια- την άποψη αν όχι τη βεβαιότητα ότι και η καινούργια αυτή προσπάθεια είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Η πεποίθησή μου αυτή διατυπώνεται όχι με κριτήρια ιδεολογικά, ούτε ως μια προσπάθεια να αντιπολιτευθώ μια κυβέρνηση λίγων εβδομάδων, αλλά, με βάση την εικόνα της ελληνικής πολιτικής ζωής εδώ και πολλές δεκαετίες. Τα κριτήριά μου είναι απολύτως ορθολογικά και στηρίζονται σε αυτό που εδώ και 40 περίπου χρόνια ο Έλληνας κάνει. Επιλέγει «πολιτική» και όχι πολιτική.

Επιλέγει εύκολες λύσεις, δοκιμασμένες αν και αποτυχημένες πρακτικές. Επιλέγει τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα. Τα ίδια και τα ίδια κόμματα. Επιλέγει βόλεμα, στενά οικογενειακά και επαγγελματικά συμφέροντα, πελατειακές σχέσεις, μεγάλα λόγια και εύκολες υποσχέσεις. Διαψεύδει τον Αριστοτέλη και καθίσταται «ον κομματικόν» και όχι πολιτικόν. Είτε γιατί έτσι τον έμαθαν είτε γιατί έτσι πιστεύει και εκτιμά, ο Έλληνας δεν τολμά. Αυτό θα έκανε ακόμη και αν το αποτέλεσμα των εκλογών θα ήταν διαφορετικό ακόμη και αν κάποιο άλλο από τα κόμματα της βουλής, σχημάτιζε κυβέρνηση.

Τα ερωτήματα λοιπόν που αβίαστα προκύπτουν είναι τα εξής. Έχει το περιθώριο ο Έλληνας να συνεχίσει να πορεύεται με βάση τα ενόντα. Αν πρέπει να διαφοροποιηθεί σε ποια κατεύθυνση πρέπει να διοχετευθεί αυτή η διάθεση αλλαγής. Στο πρώτο ερώτημα η απάντηση είναι ξεκάθαρα όχι. Τα ψέματα τελείωσαν. Ο χρόνος τελείωσε και είμαστε πια όχι στο παρά πέντε αλλά στο και πέντε. Αν ο πηδαλιούχος δεν στρίψει άμεσα, απότομα, γρήγορα το τιμόνι, η σύγκρουση με το «παγόβουνο» και ο «τιτανικός» της χώρας είναι «ante portas». Προς τα που λοιπόν πρέπει να στρίψει το τιμόνι για να αποφευχθεί μια ακόμη εθνική τραγωδία τώρα ή στο εγγύς μέλλον. Και λέω τώρα ή στο μέλλον διότι και αν ακόμη τώρα το «πλοίο» συνεχίσει το ταξίδι του, σύντομα νέες καταιγίδες θα πλήξουν την καθημερινότητα των παιδιών μας αυτή τη φορά.


Η νέα πολιτική λοιπόν απαιτεί θάρρος, τόλμη, ρεαλισμό, συναίνεση, υπέρβαση και εξυπηρέτηση του εθνικού και όχι του κομματικού συμφέροντος. Κατά την ταπεινή μου άποψη, αυτό μπορεί να επιτευχθεί με δύο τρόπους. Ο ένας είναι με την πρώτη ευκαιρία πια, να πετάξουμε έξω από το «κάδρο» της πολιτικής όλα τα κόμματα και όλα τα πρόσωπα που εδώ και δεκαετίες μας εκπροσωπούν. Έτσι, αφενός θα δώσουμε το περιθώριο σε νέα πρόσωπα και νέες δυνάμεις να αναδειχθούν και να δοκιμασθούν αφετέρου, θα «σπάσουμε» για ένα διάστημα τουλάχιστον, τα δεσμά, το σφιχταγκάλιασμα της πολιτικής εξουσίας με τα μεγάλα συμφέροντα. Αυτό θα διαμορφώσει ένα σύστημα λιγότερο διεφθαρμένο, λιγότερο αδηφάγο, περισσότερο αποτελεσματικό για τον πολίτη και τη χώρα. Η άλλη λύση προϋποθέτει πίεση από τους πολίτες ώστε οι πολιτικοί ταγοί της χώρας να βρουν φόρμουλα συνεννόησης και συνεργασίας. Να ξεπεράσουν διαφορές και αντιθέσεις, να αδιαφορήσουν για συμφέροντα και εξυπηρετήσεις και να δημιουργήσουν και πάνω απ’ όλα να στηρίξουν μια κυβέρνηση διακομματική και πάνω απ’ όλα υπερκομματική. Μια κυβέρνηση που θα αποτελείται από σημαντικές και κυρίως πραγματικές προσωπικότητες σ’ όλους τους τομείς και τις εκφάνσεις της ζωής. Ευτυχώς, ο μικρός αλλά ευλογημένος αυτός τόπος, δεν στερείται προσωπικοτήτων ακόμη και σε μέρες παρακμής όπως αυτές που ζούμε

Γιατί ποτέ δεν αξιοποιήσαμε όπως έπρεπε και μπορούσαμε τον Παπανικολάου, τον Χορν, τον Ι.Μ. Παναγιωτόπουλο, τον Κριαρά, τον Κουν, τον Χατζηδάκη και τόσους άλλους. Ας το κάνουμε έστω και τώρα. Τα μεγέθη υπάρχουν. Νανόπουλος, Γιανναράς, Ζερεφός, Πισσαρίδης, Γαβράς, Ράμφος, Πανούσης -ευτυχώς αυτός συμπεριελήφθη έστω και την ύστατη στιγμή στη νέα κυβέρνηση-, Παπαθανασίου και τόσοι άλλοι από τους οποίους ζητώ συγνώμη που δεν αναφέρω.

Άνθρωποι σημαντικοί, άνθρωποι απ’ όλους τους χώρους και όλους τους τομείς, άνθρωποι που διαπρέπουν εντός και εκτός συνόρων. Άνθρωποι χωρίς εξαρτήσεις και δεσμεύσεις που με όπλα τη θέληση, την ικανότητα, τις διασυνδέσεις, μπορούν να ασκήσουν πολιτική και όχι «πολιτική» και όχι απλά να βγάλουν τη χώρα από την κρίση αλλά να την οδηγήσουν εκεί που της αξίζει. Το θέλουμε ή για μια ακόμη φορά θα μιλήσουμε με τη σιωπή μας, την τόσο εύγλωττη, την τόσο εκκωφαντική…