«Αστυφιλία και πάλι πίσω»

Αποστόλης Σαμακοβλής - Αρθρογραφος20-01-2015

Πέρασαν σχεδόν τρεις δεκαετίες από αυτό το μεγάλο κύμα έξαρσης, αυτής της όπως αποδείχτηκε ασθένειας μίας μεγάλης μερίδας του πληθυσμού, της αστυφιλίας που κατέκλυσε μέχρι και το τελευταίο χωριουδάκι του χάρτη της πατρίδας μας. Ο κάθε απελπισμένος αγρότης, ο κάθε αφελής πιτσιρίκος, η κάθε καταπιεσμένη κοπελίτσα, ο κάθε φτωχός απλός άνθρωπος εκείνης της εποχής έβλεπε μία μετοίκιση σε μία μεγαλούπολη σαν ένα νέο ξεκίνημα της ζωής του ή σαν μία διέξοδο από μία πραγματικότητα που τον έπνιγε και δεν τον εξέφραζε. Λίγο οι διαφορετικές εποχές, λίγο τα αυστηρά ήθη και έθιμα και τα μυαλά κι οι νοοτροπίες έφταναν για να οδηγήσουν νέους, νέες και παιδιά στο δρόμο για την αναζήτηση του δικού τους Ελ Ντοράντο.

Κάθε αρχή και δύσκολη ήταν ένα μόνιμο μότο που χρησιμοποιούσαν πλειάδες ανθρώπων που κατέκλυζαν πρωτεύουσα, συμπρωτεύουσα και κάθε μεγάλο αστικό κέντρο. Όνειρο ζωής να γίνουν κι αυτοί κάποτε μεγάλοι και τρανοί, να κάνουν περιουσία και να αποκτήσουν λεφτά, να γευτούν το μέλι που έδειχνε να παράγει αυτή η τεράστια ανθρωποκρατούμενη κυψέλη. Πολλοί πέτυχαν τους στόχους που είχαν θέσει δουλεύοντας σκληρά και αποφασιστικά, με σκυμμένο το κεφάλι και χωρίς να βγάζουν μιλιά στον τρομερό εργοδότη και κατάφεραν από το τίποτα να δημιουργηθούν και να αποκτήσουν τα πάντα (το "πάντα" είναι σχετικό για τον καθένα) ενώ άλλοι βεβαίως κατάφεραν να καταστραφούν τόσο οικονομικά, όσο και ψυχικά-σωματικά. Μία πολύ μικρή μερίδα ατόμων όταν είδε τον κίνδυνο της αποτυχίας να έρχεται επέστρεψε στις ρίζες της.

Αποτέλεσμα αυτής της μετοίκησης πληθυσμών ήταν τα αστικά κέντρα να γίνουν αυτά τα φρενοκομεία που μεγαλώσαμε εμείς και γνωρίζουμε σήμερα. Να χαθούν οι προσωπικές σχέσεις , οι άνθρωποι να έχουν μπει σε μια κοπιαστική λούπα στη ζωή και να νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους χωρίς να τους ενδιαφέρει ο δίπλα ή ο απέναντι αν ζει ή αν πεθαίνει. Αποτέλεσμα να αναγκαστούν να ζουν σε αγχωτικούς ρυθμούς γιατί τα λεφτά δεν φτάνουν για το ενοίκιο στο ρετιρέ που νοίκιασαν για να έχουν θέα, τα παιδιά δεν τα παίρνουν τα γράμματα και πρέπει να τα στείλουν σε ιδιωτικό σχολείο για να μορφωθούν και να γίνουν διευθυντάδες αύριο μεθαύριο, ο ξένος που μετακόμισε στο διπλανό διαμέρισμα φαίνεται ύποπτος για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας οπότε πρέπει να έχουν το νου τους μήπως τους σκοτώσει στον ύπνο τους. Μία κοπιαστική πραγματικότητα που πολλοί τη ζουν ακόμη αλλά όσοι κατάλαβαν ότι δεν αξίζει μετακόμισαν και γύρισαν στον τόπο τους.

Ακριβώς το αντίθετο φαίνεται να συμβαίνει σήμερα, μία αύξηση της μετοίκησης στα χωριά και οπουδήποτε μπορεί να δημιουργηθεί και να υπάρξει φυσιολογική ζωή. Τα τελευταία χρόνια οι οικονομικές καταστάσεις, οι κοινωνικές αναταραχές και κάποιοι πολιτικοί χειρισμοί οδήγησαν σε ένα μεγάλο αδιέξοδο πολλούς ανθρώπους που είχαν εργασία στην απραξία και την ανεργία. Πολλοί λοιπόν θυμήθηκαν πως από κάπου κατάγονται, πως δεν γεννήθηκαν σε μεγαλουπόλεις όπου ανθίζει τσιμέντο και μπετό αλλά κάπου όπου ανθίζουν δέντρα και λουλούδια. Πολλοί γυρίζουν σε πατροπαράδοτες τέχνες στον τόπο καταγωγής τους, είτε κτηνοτροφία είτε καλλιέργειες και εμπόριο, είτε οτιδήποτε θα τους οδηγήσει μακριά από αυτήν την παρανοϊκή πραγματικότητα.

Από την ημέρα που η οικονομική κρίση άρχισε να πλήττει την Ελλάδα, ο αριθμός των ανθρώπων που επέστρεψε σε χωριά και κωμοπόλεις έχει αυξηθεί κατά πολύ. Η ασχολία με την καλλιεργήσιμη γη και οτιδήποτε αφορά την γεωργία έχει αυξηθεί . Από τη στιγμή που οι δουλειές σε μεγαλουπόλεις φαίνονται μόνο με τηλεσκόπιο και οι μισθοί πέφτουν με το σταγονόμετρο ήταν επόμενο και λογικό. Η ζωή αυτή μπορεί να είναι δυσκολότερη από την απλοποιημένη και ψυχοφθόρα αστικοποιημένη ζωή που είχαμε συνηθίσει, όμως είναι πραγματική ζωή. Είναι ανθρώπινο να καλλιεργείς τη γη και να τρέφεσαι από τους καρπούς της, δεν είναι ανθρώπινο να παίρνεις δάνειο για να κάνεις πενθήμερες διακοπές σε ένα φημισμένο για την νυχτερινή ζωή του νησί. Είναι ανθρώπινο να θες να κοιμηθείς με τον ήχο των πουλιών της νύχτας μετά από μία εξουθενωτική μέρα στο χωράφι, δεν είναι ανθρώπινο να ξενυχτάς μέχρι το ξημέρωμα σε νυχτομάγαζα που σε αρμέγουν και τους λες ευχαριστώ στην έξοδο.

Κατορθώσαμε λοιπόν μέσα από την κατάσταση αυτή, να θυμηθούμε ότι γεννηθήκαμε άνθρωποι και όχι ρομποτάκια, θυμηθήκαμε ότι ξεχάσαμε τη φύση και τη γη που μας θρέφει, θυμηθήκαμε ότι ζούμε. Η πραγματική ζωή συνήθως δεν βρίσκεται εκεί όπου πάνε οι πολλοί αλλά εκεί που συνεννοούνται λίγοι, εκεί που ο καθένας είναι χαρούμενος με αυτό που κάνει και με ότι ασχολείται, εκεί που ο οποιοσδήποτε νιώθει σημαντικός και μπορεί να προσφέρει . Αν αυτό μας οδηγήσει σε καλό ή σε κακό δρόμο θα φανεί στο εγγύς μέλλον.