«Όταν η συγγνώμη δεν είναι αρκετή...»

Μανίτσα Ιφιγένεια - Παιδαγωγός με εξειδίκευση στην Ειδική Αγωγή και Ψυχολογία 28-08-2019

Γράφω, λοιπόν, για εκπαιδευτικά ζητήματα θεωρώντας πως με τον τρόπο μου βοηθάω τόσο τους εκπαιδευτικούς όσο και τους γονείς και κάπου εκεί είναι που διαβάζω το παρακάτω κείμενο, το οποίο δημοσιεύτηκε στις 24 Αυγούστου από το Κίνημα Χειραφέτησης Αναπήρων: “Μηδενική Ανοχή”:

"Η Ανδριάνα δεν πέθανε χθες"
Στο μεγάλο βιβλίο των θυμάτων της ιδρυματικής ζωής προστέθηκε και η 19χρονη Ανδριάνα που έζησε σχεδόν σε όλη της τη ζωή στο Παράρτημα ΑμεΑ Λεχαινών.
Όμορφη, δυνατή, γεμάτη διάθεση για ζωή.
Την τυφλή Ανδριάνα την συναντήσαμε τον Νοέμβριο του 2015 όταν πραγματοποιήσαμε κατάληψη στο Παράρτημα των Λεχαινών.
Το 15χρονο κορίτσι που γνωρίσαμε ζούσε μέσα σε ένα κλουβί «για την προστασία της»… από τα 7 της χρόνια.
Η Ανδριάνα ήταν από τα τελευταία άτομα που απελευθερωθήκαν από την ζωή στο κλουβί.
Ανταποκρίθηκε θετικά στο πρόγραμμα επανεκπαίδευσης ώστε να προετοιμαστεί για την μετάβαση από το ίδρυμα σε δομή κοινοτικού τύπου.
Η ατολμία του κράτους, η σθεναρή αντίσταση των εργαζομένων, η ελληνική γραφειοκρατία, ο ανεκδιήγητος ρόλος της ΠΟΕΔΗΝ, καθώς και οι παγιωμένες αντιλήψεις της ελληνικής κοινωνίας κρατούν σε κατάσταση αιχμαλωσίας και βασανισμού περισσότερα από 800 ανάπηρα άτομα σε ιδρύματα.
Η Ανδριάνα πέθανε στις 22/8/2019 δίχως να ζήσει ούτε μια στιγμή ελεύθερη.
Καλούμε την κοινωνία των ανθρώπων για να υπερασπιστούμε τις ζωές των πλέον ευάλωτων από τους ευάλωτους.
Η ιδρυματική ζωή δεν είναι ζωή και δεν αξίζει σε καμία/κανέναν.
Ανδριάνα Κ.

(14/8/2000 – 22/8/2019)
ΣΟΥ ΖΗΤΑΜΕ ΣΥΓΓΝΩΜΗ
ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ

Κίνηση Χειραφέτησης Αναπήρων

Ένα νέο κορίτσι με οπτική αναπηρία, το οποίο λαχταρούσε να ζήσει, έζησε (σχεδόν) όλη του τη ζωή μέσα σε ένα κλουβί. Φυσικά δεν είναι η μόνη: Σύμφωνα με το παραπάνω κείμενο, 800 άτομα αποτελούν θύματα άθλιων συνθηκών διαβίωσης μέσα σε ιδρύματα. Κι εδώ είναι που αναρωτιέμαι; Τι είδους κοινωνία είναι αυτή που φυλακίζει (κυριολεκτικά!) τους ανθρώπους της μέσα σε κλουβιά εξαιτίας της διαφορετικότητάς τους; Και στην τελική γιατί να μιλάμε για διαφορετικότητα; Ο αριθμός των ατόμων με κάποια αναπηρία στην Ελλάδα υπολογίζεται περίπου στο ένα εκατομμύριο. Ένα ποσοστό το οποίο δεν πρέπει να μας τρομάζει, αλλά αντίθετα πρέπει να δίνει ώθηση και να ανοίγει το δρόμο για μία «ανθρώπινη» κοινωνία όπου όλα τα μέλη της θα αντιμετωπίζονται ισότιμα, ή τουλάχιστον θα τους δίνεται η ευκαιρία να αντιμετωπίζονται ισότιμα. Γεμίσαμε όμως «θα»... Ποιοι είναι αυτοί, λοιπόν, που αποφασίζουν για το μέλλον αυτών των ανθρώπων, αλλά και για την κατάληξή τους; Τα άτομα με αναπηρίες έχουν ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΑ ΙΔΙΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ με τα άτομα τυπικής ανάπτυξης! Το λέω και το ξαναλέω, αλλα δεν ξέρω πόσοι πραγματικά συμφωνούν μαζί μου. Εφόσον η αναπηρία δεν συνεπάγεται βαριά νοητική υστέρηση, η οποία απαιτεί το άτομο να έχει δίπλα του κάποιον ειδικό συμβουλάτορα ή μέλος της οικογένειάς του το οποίο πραγματικά το αγαπά και το νοιάζεται, είναι ευθύνη του ίδου του ατόμου να αποφασίσει πώς και πού θα ζήσει.

Ακόμη όμως κι όταν αναφερόμαστε σε ένα ανήλικο άτομο με αναπηρία, οφείλει η οικογένεια να λαμβάνει υπόψη τις επιθυμίες του ίδιου του ατόμου. Τι είδους «οικογένεια» είναι αυτή που θα επιτρέψει σε ένα από τα μέλη της να ζήσει φυλακισμένο; Και για ποιο λόγο δηλαδή; Εξαιτίας της οπτικής αναπηρίας; Από την άλλη, μία οικογένεια μπορεί να θεωρεί πως δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να συντηρήσει όλα τα μέλη της και να πιστεύει πως ο εγκλεισμός σε ίδρυμα είναι η μόνη λύση (δεν συμφωνώ αλλά οφείλω να το γράψω!). Ποιοι είναι αυτοί οι εργαζόμενοι που θα συμπεριφερθούν με αυτόν τον τρόπο σε ένα ανήλικο κορίτσι; Σε τι είδους οικογένειες μπορεί να μεγάλωσαν αυτοί οι άνθρωποι και ποια είναι τα βιώματά τους; Πώς κοιμούνται ήσυχοι, δηλαδή, αυτοί οι άνθρωποι;

Μιλάμε όλοι μας συνέχεια για ισότητα και ίσες ευκαιρίες (κυρίως στον εργασιακό χώρο)! Πού είναι αυτές οι ευκαιρίες λοιπόν και γιατί αναφερόμαστε σε αυτές όταν υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι, ακόμα, ζούνε κάτω από αυτές τις συνθήκες κατά τη διάρκεια του 21ου αιώνα;

Ντρέπομαι να μιλάω για εξέλιξη και εκπαιδευτικά επιτεύγματα όταν γνωρίζω ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν το δικαίωμα στη ζωή και καταδικάζονται να υποφέρουν για κάτι το οποίο δεν επέλεξαν οι ίδιοι. Ντρέπομαι για λογαριασμό όλων όσων δημιουργούν και διαιωνίζουν τέτοιες καταστάσεις με το να τις επικροτούν. Μα περισσότερο ντρέπομαι που εγώ καταφέρνω να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα και κυρίως να ζω «ελεύθερη», ενώ υπάρχουν συνάνθρωποί μου στους οποίους δε δόθηκε ποτέ αυτή η ευκαιρία.

Ανυπομονώ, πραγματικά, να έρθει εκείνη η ημέρα που δεν θα παλεύουν τα άτομα με οπτική αναπηρία αλλά και κάθε είδους αναπηρία για τα αυτονότητα, όπως είναι οι σπουδές, η εύρεση εργασίας και η δημιουργία οικογένειας. Ανυπομονώ για την ημέρα που θα πραγματοποιηθεί επιτέλους η αφύπνιση της κοινωνίας μας κι όλοι θα συνειδητοποιήσουμε πόσο ξεχωριστά και πολύτιμα είναι όλα τα μέλη της.

Σε αυτό το σημείο, δε θα μπορούσα να σκεφτώ καλύτερο επίλογο από τη φράση του Alexander Den Heijer: «Όταν ένα λουλούδι δεν ανθίζει διορθώνεις το περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγαλώνει, όχι το λουλούδι.».

Κλείνοντας, μία συγγνώμη, πάντως, προς την Ανδριάνα και σε οποιονδήποτε άλλο όμοιο της Ανδριάνας δεν είναι σίγουρα αρκετή.