Μίλα μου για ζωή

Αποστόλης Σαμακοβλής03-06-2019

Μίλα μου για ζωή. Μίλα μου για τη ζωή σου ή τη ζωή των δικών σου. Μίλα μου ακόμη και για τη ζωή μου, ίσως να μην την έχω γνωρίσει όπως εσύ τη βλέπεις.

Μίλα μου για τη ζωή μας, μίλα μου για τη ζωή που έχουμε την τύχη να βιώνουμε κι όμως, με μηδαμινή προσπάθεια την έχουμε αφήσει στην άκρη και την ξεχνάμε κάθε μέρα.

Δε μιλάμε πλέον για αυτήν. Δε μιλάμε πλέον για ζωή.

Ο Γελωτοποιός έγραψε πριν από κάποιο καιρό ένα εξαιρετικό κείμενο με τίτλο: Η μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων.

Για όποιον θέλει να ρίξει μια ματιά στο κείμενο, ορίστε ο σύνδεσμος:
https://sanejoker.info/2014/10/the-loneliness-of-the-long-distance-rabbit.html

Το συγκεκριμένο κείμενο κοινοποιήθηκε από πολλά sites και blogs με τον τίτλο: Δε ζούμε, τρέχουμε. Εννοείται ότι ούτε ένα μέσο δεν έκανε μια αναφορά στον δημιουργό του πρωτότυπου κειμένου, το Γελωτοποιό.

Προσωπικά θεωρώ το παραπάνω ως ένα από τα καλύτερα κείμενα που έχω διαβάσει, γραμμένο από έναν από τους πιο ταλαντούχους ανθρώπους που έχω γνωρίσει.

Εγώ θα συμπληρώσω τη ρήση του Γελωτοποιού κάπως έτσι:

Δε μιλάμε για ζωή, την ξεχάσαμε.
Είναι οι συνθήκες της διαβίωσης μας, είναι η καθημερινότητα, είναι η πραγματικότητα η οποία δε μας συμπαθεί αρκετά.
Είμαστε κι εμείς που ξεχνάμε και δεν εκτιμάμε.
Όλα τα παραπάνω, όλα τα παρακάτω κι άλλα τόσα που δε μπορώ να σκεφτώ τώρα. Όλα αυτά μας έκαναν να μη μιλάμε πια για ζωή, μόνο να ξεχνάμε ότι ζούμε.

Ναι, έχουμε ξεχάσει ότι ζούμε. Και αυτό είναι κάτι κακό.
Κακό για εμάς και για τη ζωή η οποία, αν το σκεφτείς καλά, είναι κάτι το μαγικό το οποίο μας έχει δοθεί για μια και μοναδική φορά. Από όσα μέχρι τώρα γνωρίζουμε και πιστεύουμε τουλάχιστον, είναι ένα «one way ticket.»
Δεν έχει επιστροφή ρε παιδί μου.

Δε μιλάμε για ζωή, μιλάμε για το οτιδήποτε την καταστρέφει. Πάρε για παράδειγμα μια καθημερινή κι έναν καφέ με φίλους.
Σκέψου ότι κάθεστε και αρχίζει ο καθένας να μιλάει, να μιλάει με το γνωστό ύφος της μιζέριας να έχει κάνει κατάληψη στο όλο του σύνολο.
Σκέψου τώρα τον αμέσως επόμενο που δεν έχει αρχίσει να μιλάει και επικεντρώσου νοητικά στο βλέμμα του. Είναι το βλέμμα που κραυγάζει: δε με νοιάζει τί ακριβώς λες, απλά θέλω να πω τα δικά μου για να τα βγάλω από μέσα μου.
Τώρα σκέψου ότι κοιτάζεις γύρω σου, τους βλέπεις όλους.

Ποιά είναι η κύρια αιτία του καφέ σας; Για ποιό λόγο μαζεύτηκε η παρέα μεσοβδόμαδα; Για να μιλήσετε για κάτι το ευχάριστο που πρέπει να το μοιραστείτε;

Για τυχόν συμβουλές για κάποιο πρόβλημα του ενός;
Όχι, απλά μαζευτήκατε για να υπάρξει μια στιγμή αναθέματος για τη ζωή σας.
Έτσι, επειδή πρέπει να υπάρχει κάτι τέτοιο σε μια παρέα.
Και το παράδειγμα είναι τυχαίο, ανάλογα παραδείγματα υπάρχουν παντού γύρω μας, δε διαφορετικές εκφάνσεις.

Δε μιλάμε για ζωή, δε μιλάτε για ζωή, δε μιλάει κανείς μας για ζωή.
Όταν σηκωνόμαστε το πρωί δεν κοιτάζουμε έξω για να δούμε το χρώμα του ουρανού, αλλά για να δούμε αν θα βρέξει.
Δεν κοιτάζουμε τον ήλιο για να χαμογελάσουμε όταν μας αγγίξει με τις ακτίνες του, αλλά να τον αναθεματίσουμε επειδή είναι καλοκαίρι.
Δεν κοιτάμε στα μάτια τον υπόλοιπο κόσμο επειδή θέλουμε να δούμε ένα χαμόγελο του, αλλά επειδή ψάχνουμε μια ευκαιρία για ένα καυγά ή μια παρεξήγηση.

Δεν προσπαθούμε να κάνουμε ότι μας κάνει χαρούμενους, αλλά ότι θα μας δώσει ένα καρβέλι στο χέρι στο τέλος της ημέρας.
Δεν αγαπάμε με την καρδιά, το μυαλό, την ψυχή και την ίδια μας την ύπαρξη. Εδώ δεν υπάρχει κανένα «αλλά», απλά είναι μια πικρή αλήθεια.
Δεν προσπαθούμε να φτιάξουμε καλύτερο τον κόσμο ενώ για τον εαυτό μας δεν το έχουμε σκεφτεί καν, αλλά το αντίθετο κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να τον χειροτερέψουμε.

Και τον κόσμο, αλλά και τον εαυτό μας.

Οπότε ναι, είμαι σίγουρος ότι έχουμε χάσει την ουσία του νοήματος της ζωής. Δε μιλάμε πλέον για ζωή, επειδή έχει αλλάξει η αντίληψη μας ως προς αυτήν.

Τί ακριβώς είναι «ζωή» για τον καθένα μας άλλωστε;

Να σου θυμίσω ότι η ζωή είναι ένα χαμόγελο, το βράδυ πριν κοιμηθείς να σε καληνυχτίζει και να σε καλημερίζει το επόμενο πρωί.

Η ζωή είναι η καθημερινότητα σου που σε γεμίζει με ενέργεια και σε κάνει να αδημονείς για την κάθε επόμενη ημέρα.

Η ζωή είναι δυο χέρια να σε κρατάν σε δύσκολες στιγμές γερά ενώ περνάς μια δύσκολη κατάσταση.

Η ζωή είναι οι αγκαλιές των δικών σου ανθρώπων, οι οποίοι σε αγαπούν για αυτό που πραγματικά είσαι.

Η ζωή είσαι εσύ ο ίδιος όταν ανακαλύψεις ότι όσο μοναδικό είναι αυτό το δώρο, άλλο τόσο μοναδικός κι αναντικατάστατος είσαι κι εσύ.

Η ζωή είσαι εσύ ο ίδιος, είμαι εγώ ο ίδιος, είμαστε όλοι μας. Ας μιλήσουμε επιτέλους για ζωή, ας μιλήσουμε ο ένας στον άλλο για εμάς.

Για την ουσία. Για τη ζωή.