Που είναι μωρέ ένας Μαυρογυαλούρος...

Λάμπρος Κακογεώργος Εκπαιδευτικός01-04-2019

Δεκαετίες πριν, ο αείμνηστος Λάμπρος Κωνσταντάρας, ερμήνευε με τρόπο μοναδικό, αξεπέραστο, έναν υπουργό και τον τρόπο που αντιμετώπιζε την πολιτική αλλά και τους ψηφοφόρους του. Με χιούμορ, ειρωνεία, σαρκασμό αλλά και κυνισμό, το σενάριο μαζί με την ερμηνεία του πρωταγωνιστή έθιγε τα κακώς κείμενα της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας αλλά και τις παθογένειες ενός ολόκληρου κοινωνικοπολιτικού συστήματος.

Αλησμόνητες και ταυτόχρονα δείγμα ιδιοτέλειας και πολιτικού -και όχι μόνο- αμοραλισμού, έχουν μείνει ατάκες όπως το ''οι γυναίκες και οι πολιτικοί πρέπει να προσέχουν τις περιφέρειές τους'' ή το ''έρχονται εκλογές και πρέπει να θυμίσω στους χωριάτες τι έκανα για την περιφέρειά τους διότι υπάρχει κίνδυνος να σε γράψουν στην περιφέρειά τους''. Δεκαετίες μετά και διανύοντας τον 21ο αιώνα, πολύ φοβάμαι ότι η κατάσταση όχι μόνο δεν έχει βελτιωθεί αλλά αντίθετα μας οδηγεί στο να θεωρήσουμε τον συμπαθή και έντιμο όπως αποδείχτηκε στο τέλος Μαυρογυαλούρο, πολιτικό κολοσσό μπροστά στα πολιτικά ανδρείκελα τα οποία διεκδικούν και δυστυχώς σε πολλές περιπτώσεις, κατακτούν την εμπιστοσύνη και τη ψήφο μας.

Τα παραπάνω γράφονται λόγω των όσων εδώ και κάποιο διάστημα παρατηρώ με αφορμή τις επικείμενες εκλογές και τα οποία έχουν αφετηρία τόσο τους φορείς της κεντρικής εξουσίας όσο και τους τοπικούς άρχοντες. Υποσχέσεις για αυξήσεις, έκτακτα επιδόματα ως δώρο Πάσχα που ρίχνονται ως τυράκι στη φάκα για τα ποντίκια, επιδόματα για ενοίκιο, θέρμανση, παιδιά που ξαφνικά εκταμιεύονται από τον κουμπαρά που το κράτος έφτιαξε ισοπεδώνοντας φορολογικά το σύνολο των πολιτών, πεζοδρόμια και δρόμοι που φτιάχνονται παραμονές των εκλογών για να μην το ξεχάσουν οι ιθαγενείς κάτοικοι αυτής της χώρας, ανάπλαση πάρκων και πλατειών που για μήνες είχαν παραμείνει κρανίου τόπος, προγραμματισμός εκδηλώσεων για το Πάσχα διότι εκτός από άρτο χρειαζόμαστε και θεάματα, πολιτικοί που σιγά-σιγά ξεμυτίζουν, σκάνε μύτη σε λαικές και άλλες κοινωνικές συναθροίσεις. Με άλλα και λίγα λόγια, η Ελλάδα του Μαυρογυαλούρου είναι εδώ.

Το δυστύχημα[και κυριολεκτώ σε αυτό που γράφω όσο υπερβολικό και αν ακούγεται] είναι ότι δυστυχώς δεν έχουμε πια Μαυρογυαλούρους. Το λέω αυτό διότι, ο συγκεκριμένος χαρακτήρας μέσα από την όποια ιδιοτέλεια αλλά και αφέλεια τον χαρακτήριζε, είχε το φιλότιμο να τα βροντήξει, να παραιτηθεί αποδεχόμενος την αδυναμία και ανεπάρκειά του. Σήμερα, η πολιτική έχει μετατραπεί σε μια κολυμπήθρα του Σιλωάμ η οποία ξεπλένει τις αδυναμίες, τις ανεπάρκειες, την ανηθικότητα και ιδιοτέλεια όχι μόνο των πολιτικών ''ταγών''[ο θεός να τους κάνει] αλλά και τις παθογένειες μιας ολόκληρης κοινωνίας από την οποία εξάλλου προέρχονται και η οποία τους εκλέγει. Προσωπικά δεν μπορώ να καταλάβω διαφορετικά την κατάσταση και δεν αντιλαμβάνομαι το γιατί η κοινωνία περιμένει και αποδέχεται την πολτική των επιδομάτων που γεννά κουλτούρα επαιτείας και δεν απαιτεί θέσεις εργασίας. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει ο οικογενειάρχης των 20000 ευρώ τον χρόνο να υποστεί οικονομική αφαίμαξη για να δωθεί φιλοδόρημα σε κάποιους [που πράγματι έχουν μεγάλη ανάγκη και πρέπει να ενισχυθούν] και έτσι σε λίγα χρόνια να διεκδικεί και αυτός επίδομα. Δεν καταλαβαίνω γιατί ο δήμαρχος της περιοχής μου πρέπει να αλλάξει τις πλάκες του πεζοδρομίου[που δεν είναι και απαραίτητο όπως τις βλέπω] λίγους μήνες πριν τις εκλογές υποτιμώντας και την απειροελάχιστη νοημοσύνη που διαθέτω και γιατί οι οδοκαθαριστές πρέπει εσχάτως να κάνουν την εμφάνισή τους φροντίζοντας για την καθαριότητα.

Τα συμπεράσματα από όλα αυτά είναι πολλά. Πρώτο και κυριότερο κατά την ταπεινή μου άποψη είναι ότι το πέρασμα των χρόνων και τα όσα βιώνουμε από το ξέσπασμα της κρίσης ελάχιστα παραδειγμάτισε και συνέτισε την ελληνική κοινωνία. Επίσης, δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να καταλάβουμε τα πραγματικά αίτια της κρίσης η οποία καλά κρατεί διότι δεν υπάρχει ουσιαστική βούληση να αντιμετωπιστεί. Ακόμη, δεν είναι μακριά η μέρα που το εγχώριο πολιτικό σύστημα ή έστω ένα σημαντικό μέρος αυτού θα συμπλεύσει ώστε μέσα από συνθήκες ομόνοιας και ομοψυχίας να βγάλουμε[για ακόμη μια φορά] την χώρα από το αδιέξοδο προφανώς με ένα νέο μνημόνιο που θα είναι το ''τελευταίο'' και μπορεί να ονομάζεται συμφωνία, συγχορδία, σύμπραξη ή δεν ξέρω εγώ πως αλλιώς. Το τελευταίο που προσωπικά τουλάχιστον συμπεραίνω είναι ότι δυστυχώς οι Μαυρογυαλούροι που τα έχουν βροντήξει για λόγους λιγότερο σημαντικούς από τις τραγωδίες στη Μάνδρα και στο Μάτι[όπου όλα έγιναν τέλεια] έχουν εκλείψει από τον τόπο κάτι που μόνο πρόοδο δεν δηλώνει. Ας ελπίσουμε μόνο ότι θα επιβεβαιωθεί κάποια από τις τελευταίες ατάκες του Μαυρογυαλούρου στην ταινία.''Αυτό που κατάλαβα είναι ότι εδώ υπάρχει κάτι σάπιο. Το σάπιο αυτό, το οποίο και αυτό κατάλαβα, εγώ δεν έχω τη δύναμη να το καθαρίσω. Να΄στε όμως σίγουροι ότι κάποια στιγμή θα βρεθεί κάποιος να το κάνει...'' Αμήν αλλά μέχρι τότε αναζητείται φιλότιμο.