Ελληνικό κράτος: Θέατρο Σκιών

Γιάννης Μουζάκης23-08-2018

Σε δυο ντουζίνες μήνες και κάτι συμπληρώνουμε, ιστορικά, σαν κράτος δυο αιώνες ζωής.
Σε αυτούς τους δυο αιώνες ελάχιστα πράγματα άλλαξαν στην διακυβέρνησή του από την ίδρυση του μέχρι σήμερα.
Η ελληνική κοινωνία άλλα πράγματα ακούει και βλέπει στο προσκήνιο και άλλα βρίσκει εμπρός της στην καθημερινότητα της που έχουν αποφασιστεί στο παρασκήνιο.

Μοιάζει αυτή η ιστορία με το θέατρο σκιών, το αποκαλούμενο και καραγκιοζ – μπερντέ.

Οι θεατές βλέπουν από την πλατεία τις φιγούρες πάνω στον μπερντέ να δρουν ενώ οι άνθρωποι που τις κινούν, τα φώτα, οι συσκευές του ήχου και όλη η διαδικασία λαμβάνει χώρα σε ένα σκοτεινο δωμάτιο πισω από τον μπερντέ οπου κρύβονται ολοι οι συντελεστές της παράστασης, έμψυχοι και άψυχοι, που καθορίζουν την εξέλιξη της κατά το δοκούν ερήμην του κοινού που καλείται μόνο να καταβάλει τον οβολό του για να μπορεί να παρακολουθεί στα δρώμενα.

Το ιδιο αποκλεισμένη είναι και η κοινωνία μας στην λήψη αποφάσεων που καθορίζουν την ζωή της και το μέλλον της αυτούς τους δυο αιώνες που υπάρχει ελληνικό κράτος.

Και το μεν θέατρο σκιών είναι απλώς μια διασκέδαση που προσέρχεται ο θεατής ιδία βουλήσει να περάσει ευχάριστα την ωρα του και η δράση των συντελεστών στο σκοτεινο δωμάτιο γίνεται για λόγους τεχνικούς και πρακτικούς.

Το να ακολουθείται όμως αυτή η πρακτική στη διοίκηση του ελληνικού κράτους δεν είναι ούτε νόμιμη, ούτε δίκαια, ούτε ηθική, ούτε συνταγματική, αλλά, και εκ των πραγμάτων αναποτελεσματική και ζημιογόνα για το κοινωνικό σύνολο.

Είναι γνωστό, σε όσους υποτυπωδώς ασχολούνται με τα κοινά, ότι αυτός ο τρόπος διακυβέρνησης ωφελεί συγκεκριμένες λίγες κατηγορίες πολίτων ενώ βλάπτει το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας η οποία καλείται μόνιμα να πληρώσει το μάρμαρο.

Δεν έρχομαι να γίνω τιμητής και κατήγορος των επι δυο αιώνες λογής παρασίτων που απομυζούν τους κόπους ενός ολόκληρου λαού για να απολαμβάνουν από ψίχουλα ως καρβέλια ολόκληρα μιας "αρπαχτής" που "τους έκατσε" στο διάβα τους.

Εξάλλου με την σύμπραξη μας, την ανοχή μας ή την αδιαφορία μας όλοι συμβάλλαμε σε αυτό που είμαστε σήμερα
Θέλω μόνο να θέσω το ερώτημα στην αυγή του τρίτου αιώνα της ύπαρξης μας που ξημερώνει.

Θέλουμε συνειδητά να συνεχίσουμε να πορευόμαστε το ιδιο με τους προηγούμενους αιώνες ή επιθυμούμε να αλλάξουμε την κατάσταση των πραγμάτων, να διορθώσουμε όλα τα κακώς κείμενα και να βγάλουμε τους συντελεστές των δεινών μας, υπό τον έλεγχο μας, στο κατάφωτο προσκήνιο της πλατείας από το σκοτεινό καταγώγιο που απεργάζονται την καταστροφή, τον όλεθρο και τον αφανισμό μας;

Στο χέρι ας είναι, ας το τολμήσουμε.