«Υπάρχουν και οι άλλοι»

Αποστόλης Σαμακοβλής - Αρθρογραφος28-12-2014

Μία ακόμη χρονιά φτάνει στο τέλος της, μία σημαντική αλλά και δύσκολη χρονιά, μία χρονιά που κρίθηκαν και θα κριθούν πολλά για τη χώρα μας. Τέτοιες ημέρες, καλό είναι να φέρνουμε στο μυαλό μας καταστάσεις και ανθρώπους που δεν είναι ευνοημένοι και τυχεροί όπως εμείς.

Υπάρχουν χίλια-δυο παραδείγματα τέτοιων ανθρώπων. Το μόνο που πρέπει να κάνεις για να τους δεις είναι να γυρίσεις το κεφάλι σου, πράγμα το οποίο σήμερα δεν το κάνει σχεδόν κανένας μας. Οδεύουμε στον εξωτικό προορισμό μας, την αγορά, το φούρνο, το πολυκατάστημα της περιοχής, αδιαφορώντας για τον «μυστήριο» τύπο στην γωνία του πεζοδρομίου που στα πόδια του έχει μία ταμπέλα που γράφει «πεινάω», για τον βρώμικο επαίτη με τα κομμένα γάντια του που με ντροπή στο βλέμμα σου ζητάει ότι μπορείς να δώσεις, για το πανέμορφο μικρό κορίτσι που τυλίγεται με μία πενταβρώμικη κουβέρτα μαζί με τη μητέρα του στο παγκάκι της γειτονιάς σου για να μην πεθάνει από το κρύο.

Μία ματιά στα κοινωνικά συσσίτια και αυτά της εκκλησίας είναι αρκετή να σε πείσει πως αρκετοί άνθρωποι δεν θα κάνουν γιορτές φέτος ή ακόμα χειρότερα έχουν να κάνουν χρόνια. Δυστυχώς οικονομικοί παράγοντες και συγκυρίες έχουν οδηγήσει πάρα πολλούς συνανθρώπους μας σε τέτοιες καταστάσεις. Αντίστοιχα η καλοπέραση και ο παροπιδισμός έχουν οδηγήσει όλους εμάς που απλά τους κοιτάζουμε να μην τους βλέπουμε και να μην τους νιώθουμε. Βεβαίως όταν μας περιμένει ένα σωρό κόσμος που δε δίνει δεκάρα για εμάς όλον το προηγούμενο χρόνο, απλά αυτές τις ημέρες τον αγγίζει το πνεύμα των Χριστουγέννων και μας προσκαλεί σε ένα χιλιομετρικό τραπέζι θα αρνηθούμε ή θα νοιαστούμε για τον άστεγο άνθρωπο που βλέπουμε στην γεμάτη γέλια και φωνές διαδρομή μας που προσπαθεί να καλυφθεί από τη βροχή και να προστατευτεί από το κρύο;

Βεβαίως και όχι.

Είναι ανθρώπινο και λογικό να θέλει ο οποιοσδήποτε να περάσει αυτές τις ημέρες με αγαπημένα του πρόσωπα, να περιστοιχίζεται στο γιορτινό τραπέζι από αυτά, να ανταλλάσει δώρα μαζί τους. Απάνθρωπο είναι αυτό που συμβαίνει ίσως και έξω από το παράθυρο του οποιουδήποτε, αν κοιτάξει ίσως δει το άστεγο κοριτσάκι με τη μητέρα του, τον άστεγο άνδρα να προσπαθεί να προφυλαχτεί από το κρύο, τον ντροπιασμένο επαίτη να παρακαλάει για ένα κομμάτι ψωμί. Η πλειοψηφία των ανθρώπων απλά θα τραβήξει το βλέμμα από το παράθυρο, θα κατευθυνθεί στο γιορτινό τραπέζι και θα συνεχίσει το τρικούβερτο τσιμπούσι τους. Ούτε καν θα σκεφτούν να δώσουν μία χείρα βοηθείας σε αυτούς τους ανθρώπους ή έστω μία ένδειξη ενδιαφέροντος. Ένα πιάτο φαγητό, μία καθαρή κουβέρτα και ένα χαμόγελο, μία βοήθεια στο κοινωνικό συσσίτιο της γειτονιάς του οποιουδήποτε, μπορεί να κάνει τη ζωή τους λίγο καλύτερη έστω για αυτές τις ημέρες.

Βεβαίως, δεν είναι υποκριτικότερο να τους ξεχνάμε όλο τον υπόλοιπο χρόνο και τέτοιες ημέρες να μας «αγγίζει» το πνεύμα των Χριστουγέννων παριστάνοντας πως ενδιαφερόμαστε να τους προσεγγίζουμε με ένα φορεμένο απαίσιο ψεύτικο χαμόγελο, να προσφέρουμε μία ψευτοβοήθεια σε οιονδήποτε κοντά στο σπίτι μας και τέλος να αποχωρούμε με αυταρέσκεια στο πρόσωπο και την πεποίθηση πως το καθήκον μας για τις γιορτές το πράξαμε; Ναι, είναι κατά πού χειρότερο.

Η βοήθεια αν δεν έρχεται από καρδιάς είναι αγγαρεία. Αν δεν το νιώθεις, μην το πράττεις, αν δεν σε εκφράζει, αποχώρησε. Σκέψου πώς θα ήταν αν βρισκόσουν στη θέση τους. Για ένα μόνο λεπτό προσπάθησε να νιώσεις ότι νιώθουν εκείνοι, συναισθήματα που δεν είναι αυτά που σε κατακλύζουν τις γιορτές, αλλά τα ακριβώς αντίθετα. Αν λοιπόν, δέθηκε κόμπος το στομάχι σου, τότε πρόσφερε. Αν δεν ένιωσες τίποτα, μπράβο σου.

Αν λοιπόν συναντήσεις έναν μουσάτο απεριποίητο κύριο να εκλιπαρεί για ένα πιάτο φαγητό, κάποια κυρία με μωρό στην αγκαλιά να επαιτεί και να ζητάει ένα προσωρινό καταφύγιο για να προφυλαχτεί από τον καιρό, αν μπορείς πρόσφερέ το ή πρόσφερε οτιδήποτε. Κάτι τέτοιο δεν έγινε και πολλά χρόνια πριν και ακόμα και σήμερα τέτοιες ημέρες το γιορτάζουμε;