Όταν γράφεται ένα κείμενο, σπάνια γράφεται από ένα και μόνο άτομο, αντιθέτως αρκετές φορές πολλά άτομα συντελούν στην τελειοποίηση του
Κι ας πληκτρολογούν τα ίδια δάχτυλα, από το ίδιο ζευγάρι χεριών.
Το τσίρκο ανέκαθεν μου άρεσε, ειδικά όσο ήμουν παιδί, για τα ζώα δεν νοιαζόμουν και τόσο και πιστεύω πως είναι λογικό.
Ποιο λογικό παιδί θα νοιαστεί αν η τίγρης που έχει απέναντι του και κάνει κόλπα πάνω σε ένα τόπι έχει να ταϊστεί καμιά εβδομάδα;
Κανένα, απαντάω στον οποιοδήποτε ρωτάει. Εκτός κι αν έχει στην παιδική ηλικία του αναπτύξει τέτοιου είδους συνείδηση, που σημαίνει πως αυτό το παιδί που ρωτά κάτι τέτοιο κάποτε θα κυβερνήσει την χώρα ή τον κόσμο.
Η υποκρισία του ανθρώπου. Όταν καταδικάζει τη βία εναντίον λιονταριού και ελέφαντα ξεχνάει τις βιτσιές που έδινε στις κότες στο χωριό του απλά επειδή βαριόταν ή το ξύλο που έριχνε στο σκυλί του αν έπνιγε καμιά τους.
«Δεν είναι το ίδιο, τα άγρια ζώα ανήκουν στην φύση, τα άλλα είναι οικόσιτα» ακούω μέσα στο αυτί μου κάποιο στόμα να μουρμουρίζει.
Ναι, τα μεν είναι ζώα αλλά τα δε είναι κομοδίνα.
Τέλος πάντων.
Σε εκείνες τις τέντες πηγαίναμε παλιά όταν ακόμη τα ζώα δεν είχαν απαγορευτεί, κόσμος πολύς δεξιά κι αριστερά στον δρόμο για το τσίρκο.
Οι αφίσες στις κολόνες ήταν κρεμασμένες για τρεις ή και τέσσερις ημέρες πριν έρθει το τσίρκο στην περιοχή και συνήθως σε σημεία απέναντι από σχολεία, από γήπεδα, από παιδικές χαρές.
Οπότε θέλοντας και μη το οποιοδήποτε παιδάκι έβλεπε, κι όταν έβλεπε ζητούσε, κι αφού ζητούσε ο μπαμπάς κι η μαμά δεν αρνιόντουσαν.
Συνήθως η τεράστια τέντα βρισκόταν κάπου έξω από το αστικό κέντρο, σε κάτι χωράφια. Λογικό, αν σκεφτεί κανείς τι θα μπορούσε να συμβεί αν το έσκαγε κάνα αγρίμι και έφερνε βόλτες στις οδούς.
Όλος ο δρόμος ήταν φωτισμένος από τα φώτα αυτά, του Λούνα Παρκ, που δεν έχουν τον κίτρινο φωτισμό που έχεις συνηθίσει να βλέπεις αλλά ούτε και του πανηγυριού στο χωριό, έχουν έναν χρωματισμό ενδιάμεσο.
Αρκετά ευχάριστο στο μάτι του παιδιού.
Το παιδί είμαι εγώ κι αυτή τη φορά και ότι βλέπω την στιγμή που γράφεται το κείμενο θα μεταφέρω.
Κόσμος και κοσμάκης κάνει ουρές στο μαλλί της γριάς και στα ποπ-κορν, όσοι δεν έχουν εισιτήρια κάνουν ουρές να προμηθευτούν, όσοι δεν προλαβαίνουν να πάρουν εισιτήρια ακούν κλάματα από τα παιδιά τους και αυτομάτως υπόσχονται βόλτα στα Κου-Κου την επόμενη μέρα.
Το σχήμα της τέντας του τσίρκου είναι εκεί μπροστά, πάντα το έβλεπα σαν χώρο διασκέδασης και βασανιστηρίων ταυτόχρονα, ίσως να φταίει για αυτό ο Ντάμπο.
Ο άνθρωπος των εισιτηρίων πάντα βγάζει κάτι το τρομακτικό, ποτέ δεν καταφέρνω να εξηγήσω το γιατί ανατριχιάζω όποτε τον βλέπω. Μετά θα μάθω ότι ήταν και ο κλόουν του τσίρκου.
Όταν αγγίζω το παραπέτασμα που καλύπτει τον μαγικό κόσμο των ζώων από τον δικό μας, των δίποδων, χαμογελάω.
Μπαίνοντας με καθησυχάζει η μυρωδιά σανού, μούχλας και βρεγμένης γούνας, καταλαβαίνω πως υπάρχουν «ζωντανά» εδώ μέσα, πέρα από ανθρώπους.
«Θα δούμε λιοντάρια» λέω και σκέφτομαι μόνο τον Βασιλιά Των Λιονταριών, κάθε φορά.
Το πρόγραμμα του τσίρκου είναι γνωστό πάνω-κάτω: στην αρχή μπαλέτο, μετά κλόουν (ας έλειπε μια φορά), μετά ένα πρόγραμμα με ανάλαφρα ζωάκια, μετά τα αγρίμια με σηκωμένο ένα δίχτυ γύρω από την στρογγυλή σκηνή για προστασία των θεατών.
Μεγαλύτερη ψευδαίσθηση ασφάλειας από την μάσκα οξυγόνου στο αεροπλάνο.
Κι όμως, υπάρχει κι άλλη μια κατηγορία θεάματος μέσα στο τσίρκο, οι ακροβάτες.
Και συγκεκριμένα οι σχοινοβάτες.
Ο σχοινοβάτης.
Τα τσαλίμια επάνω στις κούνιες, από την μια στην άλλη είναι αδιάφορα, χρειάζεται μια καλή συνεννόηση και πολλές-πολλές πρόβες αναμφισβήτητα.
Αλλά ο σχοινοβάτης είναι κάτι άλλο.
Ο σχοινοβάτης είναι ο ακροβάτης με την μεγαλύτερη περιφρόνηση στους γύρω του. Είναι μόνο για τον ίδιο εκεί που είναι.
Ο σχοινοβάτης βλέπει μια ευθεία, η ευθεία του είναι ένα σχοινί το οποίο πρέπει να διασχίσει για να φτάσει απέναντι. Αν δεν τα καταφέρει με την μια και πέσει κάτω, υπάρχει ένα ειδικό δίχτυ το οποίο μπορεί να του σώσει τη ζωή.
Η ψευδαίσθηση ασφάλειας είναι πάλι κάπου εδώ κοντά.
Κι όμως, παρατηρώντας τον σχοινοβάτη δεν βλέπεις κάτι το αξιόλογο θαρρείς, δεν βλέπεις κάτι το επικίνδυνο σκέφτεσαι, δεν βλέπεις κάτι το ξεχωριστό νομίζεις.
Κι όμως λαθεύεις.
Ο σχοινοβάτης και το διάβα του ήταν ότι πιο σημαντικό έβλεπα μέσα στην σκηνή του τσίρκου.
Έβλεπα τον άνθρωπο πολλά μέτρα πάνω από το έδαφος, με ένα μεγάλο ξύλο στα χέρια να προσπαθεί να ισορροπήσει σε μια ασταθή ευθεία πορεία. Κι άμα έπεφτε, είχε να ελπίζει πως θα σωθεί από ένα ψεύτικο δίχτυ.
Αλλά πραγματικά, όποιος σχοινοβάτης έπεσε από τέτοιο ύψος ωφελήθηκε από την παρουσία του διχτυού;
Τώρα πλέον έχω μεταφράσει τον σχοινοβάτη σαν άτομο, σαν ζωή και ύπαρξη, σαν μια μονάδα όπως όλοι μας είμαστε.
Μονάδες.
Σε ένα δύσβατο σημείο, κρατώντας κάτι για ισορροπία – κρατώντας οτιδήποτε, επικεντρώνεται σε μια ευθεία πορεία, από έναν δρόμο που μόνο εύκολος δεν είναι. Έχει μόνο στις ικανότητες του να ελπίζει ότι δεν θα γκρεμοτσακιστεί, κι αν συμβεί αυτό έχει στο δίχτυ να ελπίζει ότι δε θα σκοτωθεί.
Και είναι μόνος του πάνω στο σχοινί, και προσπαθεί μόνος του να φτάσει το απέναντι.
Αυτή κατάλαβα ότι είναι μια μοναξιά αβάσταχτη, με ωμή αλληγορία μπορεί να την αισθανθεί ο καθένας μας.
Αυτή είναι η μοναξιά του σχοινοβάτη.
Στην περίοδο της καραντίνας, την οποία θα θυμόμαστε για τα επόμενα χρόνια της ζωής μας, όλοι μας δυσκολευτήκαμε. Δυσκολευτήκαμε στην προσαρμογή της νέας πραγματικότητας μας, δυσκολευτήκαμε στην υποχρεωτική ενημέρωση των αρχών για τις μετακινήσεις μας, δυσκολευτήκαμε με τη χρήση γαντιών και μασκών....
Κοντεύει μεσημέρι. Σε κάποιο πεζοδρόμιο της πόλης ένα μικρό, υπαίθριο μαγειρείο. Ένας πάγκος με ζυμαρικά, μια φιάλη γκαζιού και μια μεγάλη κατσαρόλα. Μια παρέα ανθρώπων να μαγειρεύει. Χαρούμενοι όλοι. Χαμογελαστοί.
Πίσω είναι τοποθετημένο ένα λευκό πανό: «Κοινωνική Κουζίνα “Ο Άλλος Άνθρωπος” – Δωρεάν φαγητό για όλους». Κόσμος αρχίζει να πλησιάζει...
Ας μιλήσουμε και λίγο για εφηβικά είδωλα. Ή για να το θέσω καλύτερα· την εξέλιξη και την αξία αυτών των ειδώλων μέσα στον χρόνο και την εσωτερική ανάγκη που, κακά τα ψέματα, όλοι λίγο πολύ κάποτε νιώσαμε πως θέλουμε να μοιάσουμε και να ήμασταν στη θέση τους· τεράστια θρυλικά ονόματα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής που οι αφίσες τους κοσμούν τα δωμάτια των εφή...
Το σύγχρονο σχολείο έχει να αντιμετωπίσει κάποιες από τις μεγαλύτερες προκλήσεις στην ιστορία του. Η σύνθεση του μαθητικού πληθυσμού μεταβάλλεται, καθώς οι σημερινοί μαθητές προέρχονται από διαφορετικά κοινωνικο-πολιτισμικά πλαίσια και αυτό δημιουργεί μεγαλύτερες προκλήσεις σε σύγκριση με το παρελθόν....
Η Παγκόσμια Ημέρα για τα Παιδιά του Δρόμου (International Day for Street Children) καθιερώθηκε το 2011, με πρωτοβουλία του Consortium for Street Children (CSC), μιας διεθνούς μ.κ.ο. με έδρα το Λονδίνο και γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 12 Απριλίου.
...
Κρατώ τα πιο σημαντικά μου όνειρα σαν επτασφράγιστο μυστικό. Είναι ανομολόγητα. Οχι ξεπερασμένα. Πρόσφατα και ζωηρά, με απασχολούν. Δικαίωμα στο όνειρο έχουμε όλοι. Είναι ότι δεν μπορούν να κλέψουν, να αλλοιώσουν, να αναπαράγουν οι μιμητές μας. Είναι ότι πιο προσωπικό έχουμε το όνειρο. Κανένας ποτέ δεν θα μας κρίνει για αυτό. Αποτελεί ένα αναπόσπαστο κομμάτι...
Καταρχήν τα οπτικοακουστικά δεδομένα έχουν μια φυσική ή τεχνητή μορφή (ήχος - φωνή, εικόνα, κείμενο) η οποία μετατρέπεται σε ηλεκτρονικά αναλογικά σήματα και αυτά με την σειρά τους με μια τεχνική διαδικασία μετατρέπονται πλέον σε ψηφιακά ηλεκτρονικά σήματα που είναι τετραγωνισμένες κυματομορφές. ...
Όταν ακούτε το όνομα Bruce Lee, ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σας έρχεται στο νου; Ίσως κάποια πολεμική τέχνη, έναν σκληρό πολεμιστή που δεν θα δίσταζε να αφαιρέσει τη ζωή κάποιου άλλου επειδή τα έβαλε με αυτόν ή την οικογένειά του. Αυτοί όμως ήταν μόνο κάποιοι από τους ρόλους τους οποίους ενσάρκωνε. Ο Bruce Lee δεν κατείχε τέλεια μόνο τις πολεμικές τέχνες,...
Με απόλυτη επιτυχία ολοκληρώθηκε η προσπάθεια του Εθνικού Συλλογικού Συστήματος της ΑΝΤΑΠΟΔΟΤΙΚΗΣ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗΣ, σε συνεργασία με την Ιερά Μητρόπολη Ιωαννίνων και το Φιλανθρωπικό Οργανισμό της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών «ΑΠΟΣΤΟΛΗ», για τη δημιουργία ενός δεύτερου παγκοσμίου ρεκόρ Γκίνες (World Guinness Record) για τα περισσότερα πλαστικά μπουκάλια που συλλέχθη...
Το τρελό του σχέδιο έκανε πραγματικότητα ένας συνταξιούχος ξυλουργός από τη Γαλλία, ο Μισέλ Ρομπιγιάρ
Έπειτα από 6 χρόνια σκληρής και επίμονης δουλειάς, κατόρθωσε να κατασκευάσει ένα μοναδικό Citroen 2CV εξ ολοκλήρου από ξύλο, που μπορεί να τρέξει κανονικά στον δρόμο....
Ο φετινός μήνας Ιούλιος, στη διάρκεια του οποίου σημειώθηκε μεγάλο κύμα καύσωνα στην Ευρώπη, ήταν ο πιο ζεστός μήνας που έχει καταγραφεί ποτέ στον κόσμο, με θερμοκρασία οριακά μεγαλύτερη από εκείνη του Ιουλίου 2016, σύμφωνα με τα δεδομένα του ευρωπαϊκού προγράμματος Κοπέρνικος για την κλιματική αλλαγή.
«Ο μήνας Ιούλιος είναι γενικά ο πιο ζεστός του έτους ...
Η Ιαπωνική είναι μια πανέμορφη κουλτούρα με φιλήσυχους ανθρώπους. Ένα αρχιπέλαγος αποτελούμενο από τέσσερα κύρια νησιά και παραπάνω από 6000 μικρότερα, η Ιαπωνία είναι πατρίδα μιας ευρείας γκάμας γεωγραφικής, πολιτιστικής και ιστορικής ποικιλίας....
Υπάρχει ένα γνωμικό του Στίβεν Κινγκ που το έχω υιοθετήσει και το έχω κάνει μότο. Από το Μαύρο Πύργο, μια από τις καλύτερες του ιστορίες. Ο Ρόλαντ λέει σε ένα σημείο ότι: ο χρόνος είναι ένα πρόσωπο στο νερό.
...
Η διαδρομή προς τον προορισμό δεν είναι ποτέ ευθεία. Για να φτάσουμε στο χειμαδιό περνάμε στροφές, κακοτράχαλα εδάφη, έχουμε απώλειες… Επιπλέον χρειάζεται να χεις προνοήσει, πάντα να έχεις μαζί σου και λίγο παστό κρέας.
Άσε πίσω το παρελθόν. Αν σου φάει ο λύκος την κατσίκα την έφαγε, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι αυτό. Απλά την επόμενη φορά φρόντισε να είσαι πιο προσεκτικός.
Μην κεφαλαιοπ...
Σύμφωνα με τους Ιάπωνες, όλοι έχουμε ένα ικιγκάι, έναν λόγο ύπαρξης. Κάποιοι έχουν ήδη βρει το ικιγκάι τους κι έχουν επίγνωση αυτού, άλλοι το κουβαλάνε μέσα τους, αλλά το ψάχνουν ακόμα. ...
Όταν δώδεκα μυστηριώδη διαστημόπλοια εμφανίζονται σε όλο τον κόσμο, ο καθηγητής γλωσσολογίας Louise Banks είναι αρμόδιος με την ερμηνεία της γλώσσας από τους προφανείς αλλοδαπούς επισκέπτες.
...
Βουτυρώνουμε το ταψί.
Πλένουμε και καθαρίζουμε τα μήλα, τα κόβομε σε φέτες και τα απλώνουμε στο ταψί έτσι ώστε να καλυφθεί όλη του η επιφάνεια.
Σε ένα τηγανάκι λιώνουμε το βούτυρο, τη ζάχαρη και την κανέλλα και περιχύνουμε με το μίγμα αυτό τα μήλα.
Σε ένα μπωλ χτυπάμε τα αυγά με τη ζαχαρη να αφρατέψουν, προσθέτουμε τη βανίλια και το αλεύρι και χτυπά...
Η διακόσμηση του σπιτιού μας είναι πολύ σημαντική. Όχι γιατί πρέπει να δείχνει πάντα ευπαρουσίαστο και καλόγουστο ένα σπίτι, αλλά κυρίως γιατί είναι το μέρος στο οποίο περνάμε στιγμές χαλάρωσης μετά από μια δύσκολη μ...
Αυτή η παλιά φράση των μανάδων μας ζέστανε ο καιρός, πρέπει να κατεβάσουμε τα καλοκαιρινά έχει μείνει σαν κάτι βαθιά χαραγμένο στη μνήμη μας για να μας θυμίζει την αλλαγή του καιρού. Ποια αλλαγή θα μου πείτε τώρα, και πολύ σωστά θα κάνετε βεβαίως βεβαίως. Η Άνοιξη μας κάνει τσαλιμάκια και έτσι παρατείνουμε το αναγκαίο κακό της αναδιοργάνωσης στο μουντό...