Αν θέλεις, λοιπόν, να λέγεσαι άνθρωπος
Θέλω τόσα πολλά να γράψω, νιώθω τόσα πολλά σήμερα και πραγματικά είναι η πρώτη φορά που δεν μπορώ να αποτυπώσω σε σκέψεις. Λοιπόν…
Η χώρα μας τα τελευταία χρόνια υφίσταται μία σειρά αποτρόπαιων και τρομακτικών εξελίξεων, τις οποίες οι κάτοικοι αλλά και οι πολίτες της απλά παρακολουθούν χωρίς καμία πρωτοβουλία, χωρίς την παραμικρή ευκαιρία να παρέμβουν. Συχνά έχει τύχει εδώ που βρίσκομαι να με ρωτήσουν για την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, πώς πάνε τα πράγματα, αν υπάρχει κάποια ένδειξη προόδου.
«Greece has been raped», μου δήλωσε σε μία συνάντηση ένας φίλος από τον Καναδά τις προάλλες και το θεώρησα πολύ βαρύ αυτό που είπε. Τελικά όμως δεν είχε και τόσο άδικο. Η καημένη μας Ελλάδα κάθε χρόνο έχει να θρηνεί και για κάτι διαφορετικό, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Δε θα ήθελα να μπω σε λεπτομέρειες των όσων συμβαίνουν γιατί δε θα ήθελα να ρίξω ευθύνες σε κανέναν αλλά ούτε και να μπω στο στόχαστρο προσβλητικών σχολίων κάτω από τη δημοσίευση μου. Δεν έχω ξεχάσει ακόμη που ήταν να αποφασίσουμε για εκείνο το δημοψήφισμα και καταλήξαμε να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας! Ακόμη και σήμερα βγαίνουν κάποιοι και βρίζουν με πολύ καμάρι συμπολίτες τους για το τι ψήφισαν. Δε θα ήθελα όμως να μπω στη διαδικασία να δώσω αξία σε τέτοια γεγονότα όταν τραγωδίες σαν τη χθεσινή πλήττουν τη χώρα μου.
Πέρυσι περίπου τέτοια εποχή, 22 Μαΐου 2017, μία τρομοκρατική επίθεση έλαβε χώρα στο Manchester της Αγγλίας κατά τη διάρκεια μίας συναυλίας με αποτέλεσμα να θρηνούμε πολλά θύματα, ανάμεσα τους και παιδιά. Το μικρότερο θύμα, αν σου λέει κάτι, ήταν 8 χρονών. Ταυτόχρονα τρομοκρατικές επιθέσεις συνεχίζουν να έρχονται από παντού, γεγονός το οποίο με κάνει να μη νιώθω ασφαλής στη χώρα που ζω πλέον.
Και χθες αυτό! Άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, οικογένειες έμειναν μισές και άνθρωποι που πάλευαν μια ζωή για να αποκτήσουν το δικό τους σπίτι, έχασαν τα πάντα μέσα στη λαίλαπα. Ανάμεσα στα θύματα και πολλά παιδιά. Ναι, παιδιά. Την προηγούμενη εβδομάδα έγραφα άρθρο για να ευχηθώ καλό καλοκαίρι και ξέφρενα παιχνίδια σε όλους τους μαθητές και χθες το βράδυ κάποιοι μαθητές, παιδιά που μπορεί να έπαιζαν στην παραλία, έτρεξαν και γέλασαν για τελευταία φορά. Ολόκληρη η Αθήνα ένα γκρίζο σύννεφο. Ο κόσμος μας ολόκληρος, κάθε γωνιά της γης, βρίσκεται πλέον σε μία διαρκή κρίση και κανένας δεν ξέρει τι τέλος θα έχει όλο αυτό.
Τα σέβη μου, λοιπόν, σε ‘σένα που έτρεξες εθελοντικά να βοηθήσεις, αλλά και σε ‘σένα που στηρίζεις οικονομικά τους ανθρώπους-θύματα της καταστροφής. Τιμώ όμως και εσένα που έχυσες ένα δάκρυ για αυτή τη χθεσινή τραγωδία γιατί μπήκες στη θέση αυτών των ανθρώπων και τρέμεις και φοβάσαι για τη χώρα μας. Κι όχι δεν στο λέω ενώ είμαι βολεμένη έξω, γιατί είμαι σίγουρη πως κάποιοι σκέφτηκαν κι αυτό. Αγαπώ τη χώρα μου και θέλω πολύ κάποια στιγμή να γυρίσω πίσω!
Κάποιες από τις σκέψεις που κάνω τα τελευταία χρόνια είναι πώς να νιώθουν άραγε αυτοί οι άνθρωποι που παρουσιάζουν ανοχή στον ανθρώπινο πόνο. Θα ήθελα πολύ να τους βρω και να τους πω πως δεν είναι κακό να προσπαθήσετε να γίνετε λίγο παραπάνω άνθρωποι. Το να αδιαφορήσεις ή να βγάλεις την κακία σου σε έναν συνάνθρωπό σου ο οποίος σε έχει πραγματικά ανάγκη είναι η πιο εύκολη λύση. Γιατί άραγε να χαλάσεις και εσύ τη δική σου καρδούλα; Άσε που τώρα μπορείς να δείξεις τη «δύναμή» σου άλλωστε απέναντι στον αδύναμο συνάνθρωπό σου, σωστά; Το να σταθείς όμως δίπλα σε κάποιον που πραγματικά το έχει ανάγκη ή να δείξεις την παραμικρή ενσυναίσθηση για τον πόνο του σε κάνει το μεγαλύτερο ήρωα στα μάτια μου. Και δυστυχώς ο κόσμος μας έχει έλλειψη από τέτοιους ήρωες.
Με αφορμή το παραπάνω κείμενο θα ήθελα να παραθέσω το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη, «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος», το οποίο από την πρώτη στιγμή που μας το διάβασε ένας καθηγητής μου κατά τη διάρκεια του μεταπτυχιακού συνεχίζει πάντα να με συγκινεί.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν από τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις
πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν’ αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη
ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ’ απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου
Θ’ απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν’ ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
να κοιτάς ένα άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμμένος πάνω από το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
Να την ακούς να σου λέει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ’ αποχαιρετήσεις όλ’ αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου,
για όλα τ’ άστρα, για όλες τις λάμπες και
για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή
και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη,
τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες από το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου
θα συνεχίσεις τον δρόμο σου πάνω στη γη .
Κι΄ όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο
από τ’ άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν΄ ασπρίζουν
τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
Αφού όλο και νέοι αγώνες θ΄ αρχίζουνε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό
γράμμα στη μάνα σου
Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ’ αρχικά του ονόματος σου και μια λέξη :
Ειρήνη
σα να έγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ’ ολάκερο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω από την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν’ ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που
τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Έχουμε γεννηθεί για κάτι περισσότερο από το απλώς να πηγαινοερχόμαστε σε μια δουλειά
Ίσως τώρα, παρά ποτέ άλλοτε, να χρειάζεται να το πιστέψουμε ότι, ναι, έχουμε γεννηθεί για κάτι περισσότερο από το απλώς να πηγαινοερχόμαστε σε μια δουλειά, μόνο και μόνο για να πληρώνουμε τους λογαριασμούς.
Τώρα κινδυνεύουμε περισσότερο από ποτέ να εγκαταλείψουμε την ελπίδα, την προσπάθεια , την αντίδραση. Τώρα, περισσότερο από ποτέ, μας πνίγει η αγωνία, ...
Πορνό και εφηβεία: Τι πρέπει να ξέρουν οι γονείς
Τα περισσότερα παιδιά σήμερα έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο από πολύ μικρή ηλικία και συχνά, χωρίς κανέναν απολύτως έλεγχο, είτε από τον υπολογιστή στο σπίτι είτε από το κινητό τους τηλέφωνο.
Έτσι, από πολύ νωρίς εκτίθενται σε κάθε λογής περιεχόμενο που συχνά τυγχάνει να είναι ακατάλληλο για ανηλίκους. Εικόνες από γυμνές γυναίκες και άνδρες, βίντεο και ταιν...
Νηστεία: Το πραγματικό νόημά της
Η λέξη νηστεία παράγεται από το στερητικό νη- και το ρήμα εσθίω, και σημαίνει στην κυριολεξία την αποχή από κάθε τροφή....
Η μέρα της Μαρμότας
Ο τίτλος δανεισμένος από την ομώνυμη ταινία, στην οποία ο πρωταγωνιστής ξαναζεί επανειλημμένα την ίδια ημέρα. Κι ενώ στην αρχή απελπίζεται με την κατάσταση, σύντομα βρίσκει απίθανους και διασκεδαστικούς τρόπους για να αξιοποιήσει την μέρα του....
Λεμονόνερο: συνηθίστε το αν θέλετε να δείτε ορατά αποτελέσματα
To λεμονόνερο έχει γίνει πια η καθημερινή μας πρωινή συνήθεια. Μας αρέσει γιατί τα οφέλη που προκύπτουν από την κατανάλωσή του είναι άμεσα και ορατά σε σύντομο χρόνο, όπως θα διαπιστώσετε ιδίοις όμασι.Το λεμόνι είναι μία τροφή πλούσια σε βιταμίνες και μεταλλικά στοιχεία. Ένα μικρό ποτήρι ζεστό νερό αναμεμιγμένο με τον χυμό μισού μόλις λεμονιού προσφέρει...
Το παρκούρ των σπουργιτιών
Σκοτείνιαζε απότομα πλέον αλλά ήδη άρχιζε να μυρίζει κάτι που θύμιζε καλοκαίρι. Είχαν αρχίσει οι ημέρες εκείνες που ξεγελάει ο νους και σε κάνει να πιστεύεις πως είσαι αήττητος και θα ζεις για πάντα, όσο θα υπάρχει ήλιος θα υπάρχεις κι εσύ. Τα σμήνη υπήρχαν ολούθε, ακούγονταν από παντού.
Σαν εξώστες οι κεραίες και σαν θεατρικές σκηνές οι δρόμοι, παραμόνευ...
BINTEO: Γιατί είναι σημαντική η Ελληνική ως δεύτερη γλώσσα;
Τελικά, η γλώσσα που χρησιμοποιούμε για να εκφράσουμε τα συναισθήματα, τους προβληματισμούς και τις σκέψεις μας, είναι η γλώσσα εκείνη που πιο πολύ από όλες, πρωτεύει στην ψυχή μας και ριζώνει στην καρδιά μας.
"Αυτό που υπάρχει, είναι η γλώσσα της σκέψης. Οι άνθρωποι δεν σκέφτονται στα ελληνικά, στα αγγλικά ή κινέζικα, αλλά στη γλώσσα της σκέψης τους, που ...
Σεπτέμβρης ο παρεξηγημένος
Μια γειτόνισσα με έβλεπε 28 Αυγούστου με ταξιδιωτικό σάκο να φεύγω και αντί για καλημέρα μου λέει κάπως αυστηρά/ περιπαικτικά: «Καλό χειμώνα»!..
Χαρίζοντας της ένα όμορφο και αφοπλιστικό χαμόγελο της απαντώ: «Καλό μικρό καλοκαιράκι»
«Καλό χειμώνα» (ακόμη και από το δεκαπενταύγουστο ακούγεται!), «Ο κάθε κατεργάρης στο πάγκο του», «Έλα να μαζευόμαστε σιγά σι...
31 Οκτωβρίου - Παγκόσμια Ημέρα Αποταμίευσης
Η αποταμίευση στις μέρες μας μπορεί να φαντάζει κάτι εξωπραγματικό. Κι όμως δεν είναι. Δείτε μερικούς τρόπους με τους οποίος μπορούμε να «σώσουμε» μερικά ευρώ.
Αποταμίευση δια του…βάζου.
Η μέθοδος του βάζου είναι, όπως θα διαπιστώσετε, πολύ αποτελεσματική. Μπορείτε να την χρησιμοποιήσετε με πολλούς και διάφορους τρόπους...
