Θέλω τόσα πολλά να γράψω, νιώθω τόσα πολλά σήμερα και πραγματικά είναι η πρώτη φορά που δεν μπορώ να αποτυπώσω σε σκέψεις. Λοιπόν…
Η χώρα μας τα τελευταία χρόνια υφίσταται μία σειρά αποτρόπαιων και τρομακτικών εξελίξεων, τις οποίες οι κάτοικοι αλλά και οι πολίτες της απλά παρακολουθούν χωρίς καμία πρωτοβουλία, χωρίς την παραμικρή ευκαιρία να παρέμβουν. Συχνά έχει τύχει εδώ που βρίσκομαι να με ρωτήσουν για την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, πώς πάνε τα πράγματα, αν υπάρχει κάποια ένδειξη προόδου.
«Greece has been raped», μου δήλωσε σε μία συνάντηση ένας φίλος από τον Καναδά τις προάλλες και το θεώρησα πολύ βαρύ αυτό που είπε. Τελικά όμως δεν είχε και τόσο άδικο. Η καημένη μας Ελλάδα κάθε χρόνο έχει να θρηνεί και για κάτι διαφορετικό, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Δε θα ήθελα να μπω σε λεπτομέρειες των όσων συμβαίνουν γιατί δε θα ήθελα να ρίξω ευθύνες σε κανέναν αλλά ούτε και να μπω στο στόχαστρο προσβλητικών σχολίων κάτω από τη δημοσίευση μου. Δεν έχω ξεχάσει ακόμη που ήταν να αποφασίσουμε για εκείνο το δημοψήφισμα και καταλήξαμε να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας! Ακόμη και σήμερα βγαίνουν κάποιοι και βρίζουν με πολύ καμάρι συμπολίτες τους για το τι ψήφισαν. Δε θα ήθελα όμως να μπω στη διαδικασία να δώσω αξία σε τέτοια γεγονότα όταν τραγωδίες σαν τη χθεσινή πλήττουν τη χώρα μου.
Πέρυσι περίπου τέτοια εποχή, 22 Μαΐου 2017, μία τρομοκρατική επίθεση έλαβε χώρα στο Manchester της Αγγλίας κατά τη διάρκεια μίας συναυλίας με αποτέλεσμα να θρηνούμε πολλά θύματα, ανάμεσα τους και παιδιά. Το μικρότερο θύμα, αν σου λέει κάτι, ήταν 8 χρονών. Ταυτόχρονα τρομοκρατικές επιθέσεις συνεχίζουν να έρχονται από παντού, γεγονός το οποίο με κάνει να μη νιώθω ασφαλής στη χώρα που ζω πλέον.
Και χθες αυτό! Άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, οικογένειες έμειναν μισές και άνθρωποι που πάλευαν μια ζωή για να αποκτήσουν το δικό τους σπίτι, έχασαν τα πάντα μέσα στη λαίλαπα. Ανάμεσα στα θύματα και πολλά παιδιά. Ναι, παιδιά. Την προηγούμενη εβδομάδα έγραφα άρθρο για να ευχηθώ καλό καλοκαίρι και ξέφρενα παιχνίδια σε όλους τους μαθητές και χθες το βράδυ κάποιοι μαθητές, παιδιά που μπορεί να έπαιζαν στην παραλία, έτρεξαν και γέλασαν για τελευταία φορά. Ολόκληρη η Αθήνα ένα γκρίζο σύννεφο. Ο κόσμος μας ολόκληρος, κάθε γωνιά της γης, βρίσκεται πλέον σε μία διαρκή κρίση και κανένας δεν ξέρει τι τέλος θα έχει όλο αυτό.
Τα σέβη μου, λοιπόν, σε ‘σένα που έτρεξες εθελοντικά να βοηθήσεις, αλλά και σε ‘σένα που στηρίζεις οικονομικά τους ανθρώπους-θύματα της καταστροφής. Τιμώ όμως και εσένα που έχυσες ένα δάκρυ για αυτή τη χθεσινή τραγωδία γιατί μπήκες στη θέση αυτών των ανθρώπων και τρέμεις και φοβάσαι για τη χώρα μας. Κι όχι δεν στο λέω ενώ είμαι βολεμένη έξω, γιατί είμαι σίγουρη πως κάποιοι σκέφτηκαν κι αυτό. Αγαπώ τη χώρα μου και θέλω πολύ κάποια στιγμή να γυρίσω πίσω!
Κάποιες από τις σκέψεις που κάνω τα τελευταία χρόνια είναι πώς να νιώθουν άραγε αυτοί οι άνθρωποι που παρουσιάζουν ανοχή στον ανθρώπινο πόνο. Θα ήθελα πολύ να τους βρω και να τους πω πως δεν είναι κακό να προσπαθήσετε να γίνετε λίγο παραπάνω άνθρωποι. Το να αδιαφορήσεις ή να βγάλεις την κακία σου σε έναν συνάνθρωπό σου ο οποίος σε έχει πραγματικά ανάγκη είναι η πιο εύκολη λύση. Γιατί άραγε να χαλάσεις και εσύ τη δική σου καρδούλα; Άσε που τώρα μπορείς να δείξεις τη «δύναμή» σου άλλωστε απέναντι στον αδύναμο συνάνθρωπό σου, σωστά; Το να σταθείς όμως δίπλα σε κάποιον που πραγματικά το έχει ανάγκη ή να δείξεις την παραμικρή ενσυναίσθηση για τον πόνο του σε κάνει το μεγαλύτερο ήρωα στα μάτια μου. Και δυστυχώς ο κόσμος μας έχει έλλειψη από τέτοιους ήρωες.
Με αφορμή το παραπάνω κείμενο θα ήθελα να παραθέσω το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη, «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος», το οποίο από την πρώτη στιγμή που μας το διάβασε ένας καθηγητής μου κατά τη διάρκεια του μεταπτυχιακού συνεχίζει πάντα να με συγκινεί.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν από τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις
πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν’ αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη
ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ’ απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου
Θ’ απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν’ ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
να κοιτάς ένα άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμμένος πάνω από το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
Να την ακούς να σου λέει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ’ αποχαιρετήσεις όλ’ αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου,
για όλα τ’ άστρα, για όλες τις λάμπες και
για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή
και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη,
τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες από το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου
θα συνεχίσεις τον δρόμο σου πάνω στη γη .
Κι΄ όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο
από τ’ άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν΄ ασπρίζουν
τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
Αφού όλο και νέοι αγώνες θ΄ αρχίζουνε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό
γράμμα στη μάνα σου
Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ’ αρχικά του ονόματος σου και μια λέξη :
Ειρήνη
σα να έγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ’ ολάκερο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω από την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν’ ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που
τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αναμφισβήτητα, ο αιώνας που διανύουμε είναι ο αιώνας της τεχνολογίας. Η εικόνα της καθημερινότητάς μας, το αποδεικνύει με σαφή και ξεκάθαρο τρόπο. Η εξέλιξη αυτή έχει οδηγήσει σε μια αξιοπρόσεκτη άνοδο του βιοτικού μας επιπέδου αφού τα τεχνολογικά επιτεύγματα αποτελούν συμπαραστάτη, σύμμαχο σε όλες σχεδόν τις καθημερινές μας δράσεις.
Οι δουλειές του σπιτ...
29 Ιουνίου 1874, στην εφημερίδα “ΚΑΙΡΟΙ” δημοσιεύεται άρθρο του Χ. Τρικούπη με τίτλο “τίς πταίει”. Μέσα από αυτό ο Τρικούπης στρεφόταν εναντίον του βασιλιά που με τις παρεμβάσεις του αλλοίωνε τη βούληση του λαού και οδηγούσε σε αποσταθεροποίηση της πολιτικής ζωής δημιουργώντας ένα πολιτικό σκηνικό “χλωμό” και ένα πολιτικό σύστημα “σάπιο”, σαθρό...
Σε εσένα μιλάω πιτσιρίκο, κάποτε θα πεις πως σου τα έλεγα αλλά δεν με άκουσες. Το ξέρω αυτό γιατί το είπα κι εγώ κάποτε. Οπότε δώσε μια άλφα προσοχή σε όποια λέξη ακολουθήσει και μην την ξεχάσεις ποτέ. Κάποτε θα με ευχαριστήσεις κι αν όχι, δεν τρέχει και τίποτα.
Ξεκίνα από τα βασικά μικρέ, στο δημοτικό μην απομονώνεσαι και μην φοβάσαι τους άλλους. Είναι ά...
Δύσκολη η προσαρμογή. Δύσκολος ο θάλαμος. Δύσκολες οι σκοπιές. Νιώθεις ότι στερείσαι της ελευθερίας σου. Χάνεις την άνεση του σπιτιού σου. Χάνεις τις προηγούμενες ανέσεις σου. Μοναξιά....
Συμπληρώθηκαν ήδη πολλά χρόνια από εκείνη την ημέρα που με φόντο το γραφικό Καστελόριζο, ο τότε πρωθυπουργός , ανακοίνωνε την είσοδο της χώρας στα μνημόνια. Έκτοτε, έχει κυλήσει -όπως ο θυμόσοφος λαός λέει- πολύ νερό στο αυλάκι. Ακούσαμε πολλά, είδαμε πολλά, βιώσαμε και δυστυχώς θα συνεχίσουμε να βιώνουμε, ακόμη περισσότερα και τραγικότερα.
Μια απλή ανα...
«Ο καρκίνος είναι σαν να προσπαθεί να ξυπνήσει το άτομο με το τελευταίο αντικείμενο που έχει, το σώμα του, προσβάλλοντάς το. Με αφορμή μια νόσο, αναζητείται η ευκαιρία να σωθεί κάτι», λέει ο Σάββας Σαββόπουλος. ΝΙΚΟΣ ΚΟΚΚΑΛΙΑΣ...
Η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Κακομεταχείρισης των Ηλικιωμένων καθιερώθηκε με πρωτοβουλία του Διεθνούς Δικτύου για την Παρεμπόδιση της Κακομεταχείρισης των Ηλικιωμένων (INPEA) και υποστηρίζεται από τον ΟΗΕ και την ΠΟΥ.
...
Η σύγχρονη καθημερινότητα που βιώνουμε όλοι μας -με τις ευθύνες, τις υποχρεώσεις, τις προθεσμίες και όλων των ειδών τα άγχη- μας έχει κάνει σκυθρωπούς και έχει σβήσει από τα χείλη μας ακόμα και το πιο μικρό χαμόγελο. Βλέπουμε τα παιδιά γύρω μας που τόσο εύκολα γελούν με μικροπράγματα καθημερινά, με όσα εμείς έχουμε ξεχάσει, και πιστεύουμε...
Καταρχήν τα οπτικοακουστικά δεδομένα έχουν μια φυσική ή τεχνητή μορφή (ήχος - φωνή, εικόνα, κείμενο) η οποία μετατρέπεται σε ηλεκτρονικά αναλογικά σήματα και αυτά με την σειρά τους με μια τεχνική διαδικασία μετατρέπονται πλέον σε ψηφιακά ηλεκτρονικά σήματα που είναι τετραγωνισμένες κυματομορφές. ...
Ένα γλυπτό από ηλεκτρονικά απόβλητα, που απεικονίζει τους ηγέτες της ομάδας των G7, κατασκευάστηκε στην Κορνουάλη, λίγο πριν από τη Σύνοδο Κορυφής.
...
Αστρονόμοι στις ΗΠΑ ανίχνευσαν οξυγόνο στην πιο μακρινή περιοχή του Σύμπαντος μέχρι σήμερα, σε σε έναν μακρινό γαλαξία 12 δισεκατομμύρια έτη φωτός μακρυά από τη Γη....
Δημοσιεύτηκε πρόσφατα Κοινή Υπουργική Απόφαση των Υπουργών Περιβάλλοντος και Αγροτικής Ανάπτυξης (ΦΕΚ Β΄4432/15-12-2017), με την οποία επεκτείνεται σημαντικά το ευρωπαϊκό δίκτυο προστατευόμενων περιοχών Natura 2000 της χώρας μας....
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Σπάνιων Παθήσεων στις 28 Φεβρουαρίου, θα αναφερθούμε αναλυτικότερα σε κάποιες από αυτές τις σπάνιες παθήσεις, καθώς και τον πιθανό ρόλο της διατροφής στη διαχείριση ή την αντιμετώπισή τους....
Εν έτει 2015 κι ύστερα από αμέτρητους αιματηρούς αγώνες των γυναικών να αναγνωρισθεί η ισότητά τους απέναντι στους άνδρες, φαίνεται πως τίποτα δεν έχει αλλάξει, τουλάχιστον όχι στην νοοτροπία των ανθρώπων. Τι πιο φυσιολογικό διαβάζοντας αυτές τις λέξεις να πάει ο νους του καθενός σε κάποια μακρινή υποανάπτυκτη χώρα σαν αυτές που ακούμε συνέχεια στις ειδήσεις...
Και ξαφνικά εκεί που κάθεστε ήρεμοι, νιώθετε την καρδιά σας να χτυπάει σαν τρελή, δυσκολεύεστε στην αναπνοή, τα μέλη σας βαραίνουν, νιώθετε σαν να σας ρίχνουν παγωμένο νερό στην πλάτη, ιδρώνετε, το άγχος σας καταλαμβάνει και οι κακές σκέψεις πλημμυρίζουν το μυαλό σας. Νιώθετε απροστάτευτοι, τρέμετε και πιστεύετε ότι κάτι άσχημο θα σας συμβεί. Μπορεί και να περνάτε μια κρίση...
Τελευταία διαπιστώνω ότι όλο και περισσότεροι καταφεύγουν στο ντιβάνι…του ψυχαναλυτή προκειμένου να αντιμετωπίσουν και να ξεπεράσουν τα πάσης φύσεως προβλήματα που τους ταλαιπωρούν. Η τάση αυτή δικαιολογείται εν πολλοίς από την ιδιαίτερα πολύπλοκη και αγχωτική εποχή που διανύουμε, αν και η ιστορία έχει καταδείξει πολύ πιο πονεμένες περιόδους....
43 δολοφονίες μετά, ο εφιάλτης ζει ανάμεσά μας…
Σοβιετική ένωση, 1953. Ένας πράκτορας της MGB, υποστηρικτής του Στάλιν, ξεκινά να ερευνά μια υπόθεση φόνων με θύματα μικρά παιδιά. Δεν έχει καμία βοήθεια από την αστυνομία ή την κυβέρνηση, παρά μόνο από τη σύζυγό του. Η κυβέρνηση υποστηρίζει πως στη χώρα δεν συμβαίνουν τέτοια
...
Το Θέατρο του Νέου Κόσμου, επαναλαμβάνει λόγω τεράστιας επιτυχίας, από την Τετάρτη 7 Οκτωβρίου την παράσταση «Σταματία, το γένος Αργυροπούλου», του Κώστα Σωτηρίου σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, με την Ελένη Ουζουνίδου. Μια παράσταση που υμνήθηκε από κριτικούς και κοινό, ένα ρεσιτάλ ερμηνείας της Ελένης Ουζουνίδου...
Για τη ζύμη
Βάζουμε το αλεύρι, το κακάο, το αλάτι, τη ζάχαρη και το βούτυρο στο πολυμηχάνημα με τα μαχαίρια.
Χτυπάμε μέχρι το μείγμα να μοιάζει με ψίχουλα.
Προσθέτουμε το αυγό και συνεχίζουμε το χτύπημα μέχρι να ενωθούν όλα τα υλικά και να γίνει μια απαλή ζύμη.
Αφαιρούμε από το πολυμηχάνημα, τυλίγουμε με μια μεμβράνη και βάζουμε στο ψυγ...
Έβαλα μια κούπα καφέ, κάθισα στην βεράντα και άρχισα να απολαμβάνω το αυγουστιάτικο απόγευμα γεμάτο από τη ζεστασιά του καυτού ήλιου και την αδιάκοπη μελωδία των τζιτζικιών που με κάνουν να αναπολώ τα καλοκαίρια χρόνια πίσω.. Η αρμονία και η γλύκα αυτή δεν ξεχνιέται ποτέ!
Ξυπόλυτο περπάτημα, μυρωδιά λουκουμά, ανοιχτές μπαλκονόπορτες, παγωτό και θάλασσα μέχ...
Όταν ο χώρος που ζεις είναι ακατάστατος ή δεν αντιπροσωπεύει την προσωπικότητά σου, μπορεί να σου είναι δύσκολο να αισθάνεσαι άνετα και “σαν στο σπίτι σου.” Παρακάτω σου δίνουμε μερικές συμβουλές, βασισμένες σε έρευνες, που θα σε βοηθήσουν να αισθάνεσαι καλύτερα βελτιώνοντας την κατάσταση του σπιτιού σου....
