Θέλω τόσα πολλά να γράψω, νιώθω τόσα πολλά σήμερα και πραγματικά είναι η πρώτη φορά που δεν μπορώ να αποτυπώσω σε σκέψεις. Λοιπόν…
Η χώρα μας τα τελευταία χρόνια υφίσταται μία σειρά αποτρόπαιων και τρομακτικών εξελίξεων, τις οποίες οι κάτοικοι αλλά και οι πολίτες της απλά παρακολουθούν χωρίς καμία πρωτοβουλία, χωρίς την παραμικρή ευκαιρία να παρέμβουν. Συχνά έχει τύχει εδώ που βρίσκομαι να με ρωτήσουν για την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, πώς πάνε τα πράγματα, αν υπάρχει κάποια ένδειξη προόδου.
«Greece has been raped», μου δήλωσε σε μία συνάντηση ένας φίλος από τον Καναδά τις προάλλες και το θεώρησα πολύ βαρύ αυτό που είπε. Τελικά όμως δεν είχε και τόσο άδικο. Η καημένη μας Ελλάδα κάθε χρόνο έχει να θρηνεί και για κάτι διαφορετικό, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Δε θα ήθελα να μπω σε λεπτομέρειες των όσων συμβαίνουν γιατί δε θα ήθελα να ρίξω ευθύνες σε κανέναν αλλά ούτε και να μπω στο στόχαστρο προσβλητικών σχολίων κάτω από τη δημοσίευση μου. Δεν έχω ξεχάσει ακόμη που ήταν να αποφασίσουμε για εκείνο το δημοψήφισμα και καταλήξαμε να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας! Ακόμη και σήμερα βγαίνουν κάποιοι και βρίζουν με πολύ καμάρι συμπολίτες τους για το τι ψήφισαν. Δε θα ήθελα όμως να μπω στη διαδικασία να δώσω αξία σε τέτοια γεγονότα όταν τραγωδίες σαν τη χθεσινή πλήττουν τη χώρα μου.
Πέρυσι περίπου τέτοια εποχή, 22 Μαΐου 2017, μία τρομοκρατική επίθεση έλαβε χώρα στο Manchester της Αγγλίας κατά τη διάρκεια μίας συναυλίας με αποτέλεσμα να θρηνούμε πολλά θύματα, ανάμεσα τους και παιδιά. Το μικρότερο θύμα, αν σου λέει κάτι, ήταν 8 χρονών. Ταυτόχρονα τρομοκρατικές επιθέσεις συνεχίζουν να έρχονται από παντού, γεγονός το οποίο με κάνει να μη νιώθω ασφαλής στη χώρα που ζω πλέον.
Και χθες αυτό! Άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, οικογένειες έμειναν μισές και άνθρωποι που πάλευαν μια ζωή για να αποκτήσουν το δικό τους σπίτι, έχασαν τα πάντα μέσα στη λαίλαπα. Ανάμεσα στα θύματα και πολλά παιδιά. Ναι, παιδιά. Την προηγούμενη εβδομάδα έγραφα άρθρο για να ευχηθώ καλό καλοκαίρι και ξέφρενα παιχνίδια σε όλους τους μαθητές και χθες το βράδυ κάποιοι μαθητές, παιδιά που μπορεί να έπαιζαν στην παραλία, έτρεξαν και γέλασαν για τελευταία φορά. Ολόκληρη η Αθήνα ένα γκρίζο σύννεφο. Ο κόσμος μας ολόκληρος, κάθε γωνιά της γης, βρίσκεται πλέον σε μία διαρκή κρίση και κανένας δεν ξέρει τι τέλος θα έχει όλο αυτό.
Τα σέβη μου, λοιπόν, σε ‘σένα που έτρεξες εθελοντικά να βοηθήσεις, αλλά και σε ‘σένα που στηρίζεις οικονομικά τους ανθρώπους-θύματα της καταστροφής. Τιμώ όμως και εσένα που έχυσες ένα δάκρυ για αυτή τη χθεσινή τραγωδία γιατί μπήκες στη θέση αυτών των ανθρώπων και τρέμεις και φοβάσαι για τη χώρα μας. Κι όχι δεν στο λέω ενώ είμαι βολεμένη έξω, γιατί είμαι σίγουρη πως κάποιοι σκέφτηκαν κι αυτό. Αγαπώ τη χώρα μου και θέλω πολύ κάποια στιγμή να γυρίσω πίσω!
Κάποιες από τις σκέψεις που κάνω τα τελευταία χρόνια είναι πώς να νιώθουν άραγε αυτοί οι άνθρωποι που παρουσιάζουν ανοχή στον ανθρώπινο πόνο. Θα ήθελα πολύ να τους βρω και να τους πω πως δεν είναι κακό να προσπαθήσετε να γίνετε λίγο παραπάνω άνθρωποι. Το να αδιαφορήσεις ή να βγάλεις την κακία σου σε έναν συνάνθρωπό σου ο οποίος σε έχει πραγματικά ανάγκη είναι η πιο εύκολη λύση. Γιατί άραγε να χαλάσεις και εσύ τη δική σου καρδούλα; Άσε που τώρα μπορείς να δείξεις τη «δύναμή» σου άλλωστε απέναντι στον αδύναμο συνάνθρωπό σου, σωστά; Το να σταθείς όμως δίπλα σε κάποιον που πραγματικά το έχει ανάγκη ή να δείξεις την παραμικρή ενσυναίσθηση για τον πόνο του σε κάνει το μεγαλύτερο ήρωα στα μάτια μου. Και δυστυχώς ο κόσμος μας έχει έλλειψη από τέτοιους ήρωες.
Με αφορμή το παραπάνω κείμενο θα ήθελα να παραθέσω το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη, «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος», το οποίο από την πρώτη στιγμή που μας το διάβασε ένας καθηγητής μου κατά τη διάρκεια του μεταπτυχιακού συνεχίζει πάντα να με συγκινεί.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν από τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις
πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν’ αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη
ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ’ απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου
Θ’ απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν’ ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
να κοιτάς ένα άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμμένος πάνω από το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
Να την ακούς να σου λέει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ’ αποχαιρετήσεις όλ’ αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου,
για όλα τ’ άστρα, για όλες τις λάμπες και
για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή
και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη,
τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες από το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου
θα συνεχίσεις τον δρόμο σου πάνω στη γη .
Κι΄ όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο
από τ’ άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν΄ ασπρίζουν
τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
Αφού όλο και νέοι αγώνες θ΄ αρχίζουνε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό
γράμμα στη μάνα σου
Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ’ αρχικά του ονόματος σου και μια λέξη :
Ειρήνη
σα να έγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ’ ολάκερο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω από την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν’ ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που
τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
1. Ένας από τους δυο σας θα πρέπει να έχει οικονομική άνεση.
Αν κανένας από σας δεν έχει επαρκεί οικονομική δυνατότητα, τότε τα χρήματα καταβροχθίζουν σίγουρα όλη την θετική αλλά και ευχάριστη σας ενέργεια. Κάποιος πρέπει να καταλάβει τη σημασία της «αποταμίευσης» και του «ελέγχου». Αν ο ένας είναι ο σπάταλος, συνήθως το άλλο πρόσωπο καλύπτει τις οικονομι...
Δεν πα να βρέχει και να χιονίζει- τι μ’ αυτό, λέει ο σοφός Ελληνικός λαός, τι κι αν βαράει ο ήλιος τι κι αν πέφτει η σταγόνα στο μέτωπο. Η ζωή μας δεν αλλάζει και η καθημερινότητα παραμένει. Ο καιρός δεν επηρεάζει, η ζωή μας κυλάει. Κι όλα καλά, κι όλα ωραία και υπάρχουμε και τα χρόνια έρχονται και παρέρχονται. Οι εποχές υπήρχαν κάποτε για τους ρομαντικούς...
Σαν κλασικός γόνος ελληνική οικογένειας έκατσα πίσω από το τιμόνι πρώτη φορά στην ηλικία των δεκατριών, κάποιο καλοκαιριάτικο πρωινό στο χωριό. Βεβαίως σε έναν δρόμο που στην κυριολεξία περνούσε αυτοκίνητο ή πεζός ανά δύο ώρες με τον μπαμπά μου στη θέση του συνοδηγού και το χέρι του στο χειρόφρενο. Πέρα από την ευτυχία και την ελληνική υπερηφάνεια του πατέρα...
Ο ορισμός του Ψέματος εμπεριέχει την ολική ή μερική απόκρυψη της αλήθειας. Όταν, όμως, κάποιος παρουσιάζει και προωθεί ένα ψέμα τόσο τέλεια καλλωπισμένο και γοητευτικό, τότε μπορεί να μοιάζει σαν την «τέλεια αλήθεια». Μια «αλήθεια» που ενστερνίζεσαι, υιοθετείς κι αποδέχεσαι πολύ εύκολα και που δεν θες να αποχωριστείς με τίποτα. Μια «αλήθεια» τόσο άψογα μεταμ...
Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να συναναστρέφεσαι με ένα κακότροπο και κακομαθημένο παιδί. Ή μάλλον υπάρχει. Αυτό το παιδί να είναι δικό σου.
Ο Φρεντ Αστέρ είχε πει κάποτε ότι η πιο δύσκολη δουλειά για τα παιδιά σήμερα είναι να μάθουν καλούς τρόπους χωρίς να τους βλέπουν πουθενά. Τα παιδιά σήμερα είναι αγενή επειδή οι μεγάλοι είμαστε αγενείς. Δεν μπο...
Μπορεί να κάνει λίγο κρύο ακόμα εκεί έξω, να πέφτει η βροχούλα για ακόμα λίγες μέρες εμείς όμως που είμαστε πιστές στην μόδα είμαστε έτοιμες για τα trends της καινούργιας σεζόν!
Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά! Όπως οι υπέροχες μπλε τουλίπες δίνουν χρώμα στην Άνοιξη έτσι μπορούν να διώξουν το μαύρο του χειμώνα από την ντουλάπα σας. Ναι μιλάμε για το...
Τις μεγάλες αποφάσεις δεν θες να τις μοιραστείς.
Όταν έρχεται η στιγμή σου για μεγάλες ή μικρές αλλαγές εκείνες θέλουν μια μεθόδευση,
καθαρά δική σου, που κάθε μοίρασμα μοιάζει ανούσιο. Και είναι όντως έτσι.
Στον πυρήνα κάθε μεταμορφωτικής αναγέννησης, δύσκολα έχει κάποιος εισβολή.
Όσο ανεπτυγμένη ενσυναίσθηση κι αν έχει.
...
Δεν είναι η γιορτή της γυναίκας ημέρα για λουδουδάκια, σοκολατάκια και συνάξεις γυναικοπαρεών για καλοπέραση. Είναι μια εργατική πρωτομαγιά που προηγήθηκε της γνωστής, διότι αν και οι γυναίκες ανήκαν στο ανθρώπινο είδος, επί αιώνες εργαζόταν πολλές φορές διπλάσια από ό,τι το "ισχυρό φύλο". Τα δικαιώματά τους ως ανθρώπινο είδος τα κατέκτησαν μετά από πολλά ερ...
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή, στο σχολείο, το μάθημα της έκθεσης. Κάποιες φορές μας έβαζαν να γράφουμε εκθέσεις γύρω από τα σοβαρότερα προβλήματα της ανθρωπότητας, αυτά που μπορεί να αντιμετωπίζει μια χώρα, κυρίως οι αποκαλούμενες υπανάπτυκτες. Γράφαμε, θυμάμαι, πάντα αναφερόμενοι στα πιο σοβαρά προβλήματα για τον πόλεμο, τη φτώχεια, την ανεργία...
Η καλλιέργεια σωστής προσέγγισης στη διαχείριση απορριμμάτων είναι ένας από τους βασικούς στόχους που προωθούνται στο κυπριακό εκπαιδευτικό σύστημα, ανέφερε στο ΚΥΠΕ ο Α’ Λειτουργός Δημοτικής Εκπαίδευσης Πάφου Κώστας Χαμπιαούρης.
Η Μονάδα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης και Αειφόρου Ανάπτυξης του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου Κύπρου, σε συνεργασία με τη Διεύθυνση...
Ένδεκα άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους φέτος στις πλαγιές του Έβερεστ, καθώς η ορειβατική περίοδος βρίσκεται στην κορύφωσή της μετά τον φονικό σεισμό του 2015. Όμως αυτή τη φορά ορειβάτες και οδηγοί ρίχουν την ευθύνη σε άλλους παράγοντες γι' αυτή την αύξηση των θανάτων.
Φέτος η κυβέρνηση του Νεπάλ εξέδωσε αριθμό ρεκόρ 381 αδειών για την ανάβαση στο Έβερε...
Το όνειρο, τα εμπόδια και η προσπάθεια για λύσεις
Ήταν ένα φιλόδοξο όνειρο, για πολλούς «άπιαστο», που τον περασμένο Σεπτέμβριο άρχισε να γίνεται πραγματικότητα. Κέρδισε το ενδιαφέρον των μέσων ενημέρωσης, των απλών πολιτών- εθελοντών, της Σίλικον Βάλεϊ, που θέλησε να συμβάλλει με τεχνολογικές καινοτομίες, ακόμη και της Wall Street, που βλέπει στα πάντα ε...
Ας γίνει επιτέλους ο εθελοντισμός ....συνείδηση σε όλους μας. Ας καλλιεργήσουμε το πνεύμα της αλληλεγγύης και ας γίνει τρόπος ζωής. Γίνε εθελοντής αιμοδότης τώρα. Μην περιμένουμε να βρεθούμε στην άμεση ανάγκη προκειμένου να κινητοποιηθούμε για να δώσουμε αίμα και ας μην επαναπαυόμαστε στην ιδέα ότι δεν πρόκειται να συμβεί κάτι σε μας...
Ο Αύγουστος είναι ο αγαπημένος μου μήνας. Του καλοκαιριού, όχι γενικά ο αγαπημένος μου μήνας. Του χρόνου ολόκληρου δηλαδή. Ο αγαπημένος μήνας του χρόνου όλων όσων είναι ακόμη παιδιά, όσων είμαστε ακόμη παιδιά, είναι ένας: ο Δεκέμβριος.
Χριστούγεννα, δώρα, Wham, Καίτη Γαρμπή, γιορτινό τραπέζι, συνάντηση με την οικογένεια. Όμορφες στιγμές. Κι αργεί ακόμη ο...
Η κατάθλιψη αποτελεί ένα από τα συχνότερα ψυχο κοινωνικά φαινόμενα στις μέρες μας. Εγώ, στο συγκεκριμένο άρθρο θα σας μιλήσω για την κατάθλιψη που πηγάζει από κοινωνικά αιτία. Πόσες φορές έχουμε νιώσει πίεση να κάνουμε κάτι που δεν θέλουμε, απλά και μόνο για να ικανοποιήσουμε μια κοινωνική ευθύνη; Η απάντηση είναι, αμέτρητες! Πρώτη συμβουλή λοιπόν...
Στα κέλτικα ο όρος uisge beathe σημαίνει “το νερό της ζωής” και αναφερόταν σε όλα τα προϊόντα απόσταξης που χρησιμοποιούνταν για θεραπευτικούς σκοπούς. Από αυτόν προήλθε και η ονομασία ουίσκι [whisky αμερικανικά και whiskey ιρλανδικά] για να προσδιορίσει την ευρεία κατηγορία οινοπνευματωδών ποτών που αποστάζονται...
Μπορεί να λείπουν τα αβγά από αυτή την μους αλλά σίγουρα δεν της λείπει η νοστιμιά. Σοκολατένια και με άρωμα εσπεριδοειδών, συνδυάζει το ιδανικά το αβοκάντο με το ρούμι και τον καφέ....
Έχεις μόλις μετακομίσει σε ένα νέο μικρό διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης με σκοπό να είσαι πιο κοντά στη δουλειά σου; Γνωρίζουμε πως ήδη σου λείπουν τα ταπεράκια της μαμάς, πως ποτέ δεν πίστευες πόσο κουραστικό είναι να πρέπει να σκεφτείς ''τι θα μαγειρεψεις'' και φυσικά να φροντίσεις να βάλεις πλυντήριο την σωστή στιγμή για να μην μείνεις χωρίς ρούχα. ...
Όταν ο χώρος που ζεις είναι ακατάστατος ή δεν αντιπροσωπεύει την προσωπικότητά σου, μπορεί να σου είναι δύσκολο να αισθάνεσαι άνετα και “σαν στο σπίτι σου.” Παρακάτω σου δίνουμε μερικές συμβουλές, βασισμένες σε έρευνες, που θα σε βοηθήσουν να αισθάνεσαι καλύτερα βελτιώνοντας την κατάσταση του σπιτιού σου.
...
