Θέλω τόσα πολλά να γράψω, νιώθω τόσα πολλά σήμερα και πραγματικά είναι η πρώτη φορά που δεν μπορώ να αποτυπώσω σε σκέψεις. Λοιπόν…
Η χώρα μας τα τελευταία χρόνια υφίσταται μία σειρά αποτρόπαιων και τρομακτικών εξελίξεων, τις οποίες οι κάτοικοι αλλά και οι πολίτες της απλά παρακολουθούν χωρίς καμία πρωτοβουλία, χωρίς την παραμικρή ευκαιρία να παρέμβουν. Συχνά έχει τύχει εδώ που βρίσκομαι να με ρωτήσουν για την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, πώς πάνε τα πράγματα, αν υπάρχει κάποια ένδειξη προόδου.
«Greece has been raped», μου δήλωσε σε μία συνάντηση ένας φίλος από τον Καναδά τις προάλλες και το θεώρησα πολύ βαρύ αυτό που είπε. Τελικά όμως δεν είχε και τόσο άδικο. Η καημένη μας Ελλάδα κάθε χρόνο έχει να θρηνεί και για κάτι διαφορετικό, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Δε θα ήθελα να μπω σε λεπτομέρειες των όσων συμβαίνουν γιατί δε θα ήθελα να ρίξω ευθύνες σε κανέναν αλλά ούτε και να μπω στο στόχαστρο προσβλητικών σχολίων κάτω από τη δημοσίευση μου. Δεν έχω ξεχάσει ακόμη που ήταν να αποφασίσουμε για εκείνο το δημοψήφισμα και καταλήξαμε να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας! Ακόμη και σήμερα βγαίνουν κάποιοι και βρίζουν με πολύ καμάρι συμπολίτες τους για το τι ψήφισαν. Δε θα ήθελα όμως να μπω στη διαδικασία να δώσω αξία σε τέτοια γεγονότα όταν τραγωδίες σαν τη χθεσινή πλήττουν τη χώρα μου.
Πέρυσι περίπου τέτοια εποχή, 22 Μαΐου 2017, μία τρομοκρατική επίθεση έλαβε χώρα στο Manchester της Αγγλίας κατά τη διάρκεια μίας συναυλίας με αποτέλεσμα να θρηνούμε πολλά θύματα, ανάμεσα τους και παιδιά. Το μικρότερο θύμα, αν σου λέει κάτι, ήταν 8 χρονών. Ταυτόχρονα τρομοκρατικές επιθέσεις συνεχίζουν να έρχονται από παντού, γεγονός το οποίο με κάνει να μη νιώθω ασφαλής στη χώρα που ζω πλέον.
Και χθες αυτό! Άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, οικογένειες έμειναν μισές και άνθρωποι που πάλευαν μια ζωή για να αποκτήσουν το δικό τους σπίτι, έχασαν τα πάντα μέσα στη λαίλαπα. Ανάμεσα στα θύματα και πολλά παιδιά. Ναι, παιδιά. Την προηγούμενη εβδομάδα έγραφα άρθρο για να ευχηθώ καλό καλοκαίρι και ξέφρενα παιχνίδια σε όλους τους μαθητές και χθες το βράδυ κάποιοι μαθητές, παιδιά που μπορεί να έπαιζαν στην παραλία, έτρεξαν και γέλασαν για τελευταία φορά. Ολόκληρη η Αθήνα ένα γκρίζο σύννεφο. Ο κόσμος μας ολόκληρος, κάθε γωνιά της γης, βρίσκεται πλέον σε μία διαρκή κρίση και κανένας δεν ξέρει τι τέλος θα έχει όλο αυτό.
Τα σέβη μου, λοιπόν, σε ‘σένα που έτρεξες εθελοντικά να βοηθήσεις, αλλά και σε ‘σένα που στηρίζεις οικονομικά τους ανθρώπους-θύματα της καταστροφής. Τιμώ όμως και εσένα που έχυσες ένα δάκρυ για αυτή τη χθεσινή τραγωδία γιατί μπήκες στη θέση αυτών των ανθρώπων και τρέμεις και φοβάσαι για τη χώρα μας. Κι όχι δεν στο λέω ενώ είμαι βολεμένη έξω, γιατί είμαι σίγουρη πως κάποιοι σκέφτηκαν κι αυτό. Αγαπώ τη χώρα μου και θέλω πολύ κάποια στιγμή να γυρίσω πίσω!
Κάποιες από τις σκέψεις που κάνω τα τελευταία χρόνια είναι πώς να νιώθουν άραγε αυτοί οι άνθρωποι που παρουσιάζουν ανοχή στον ανθρώπινο πόνο. Θα ήθελα πολύ να τους βρω και να τους πω πως δεν είναι κακό να προσπαθήσετε να γίνετε λίγο παραπάνω άνθρωποι. Το να αδιαφορήσεις ή να βγάλεις την κακία σου σε έναν συνάνθρωπό σου ο οποίος σε έχει πραγματικά ανάγκη είναι η πιο εύκολη λύση. Γιατί άραγε να χαλάσεις και εσύ τη δική σου καρδούλα; Άσε που τώρα μπορείς να δείξεις τη «δύναμή» σου άλλωστε απέναντι στον αδύναμο συνάνθρωπό σου, σωστά; Το να σταθείς όμως δίπλα σε κάποιον που πραγματικά το έχει ανάγκη ή να δείξεις την παραμικρή ενσυναίσθηση για τον πόνο του σε κάνει το μεγαλύτερο ήρωα στα μάτια μου. Και δυστυχώς ο κόσμος μας έχει έλλειψη από τέτοιους ήρωες.
Με αφορμή το παραπάνω κείμενο θα ήθελα να παραθέσω το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη, «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος», το οποίο από την πρώτη στιγμή που μας το διάβασε ένας καθηγητής μου κατά τη διάρκεια του μεταπτυχιακού συνεχίζει πάντα να με συγκινεί.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν από τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις
πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν’ αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη
ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ’ απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου
Θ’ απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν’ ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
να κοιτάς ένα άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμμένος πάνω από το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
Να την ακούς να σου λέει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ’ αποχαιρετήσεις όλ’ αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου,
για όλα τ’ άστρα, για όλες τις λάμπες και
για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή
και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη,
τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες από το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου
θα συνεχίσεις τον δρόμο σου πάνω στη γη .
Κι΄ όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο
από τ’ άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν΄ ασπρίζουν
τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
Αφού όλο και νέοι αγώνες θ΄ αρχίζουνε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό
γράμμα στη μάνα σου
Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ’ αρχικά του ονόματος σου και μια λέξη :
Ειρήνη
σα να έγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ’ ολάκερο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω από την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν’ ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που
τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Βυθισμένοι εδώ και πολλά χρόνια σε μια απύθμενη -όπως φαίνεται- οικονομική κρίση, είτε έχουμε εστιάσει μονόπλευρα σ΄ αυτή είτε αδυνατούμε να δούμε, να αντιληφθούμε, άλλες παραμέτρους που αν και δεν είναι άμεσα ευδιάκριτες, είναι το ίδιο επώδυνες ή και συνδέονται με τα οικονομικά. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει το δημογραφικό πρόβλημα....
Παρόλη την κρίση που μαστίζει την τελευταία πενταετία την χώρα μας, αρκετοί άνθρωποι επιλέγουν να αγοράσουν ή να υιοθετήσουν ένα κατοικίδιο ζωάκι. Με μεγαλύτερη προτίμηση στα σκυλιά και ιδίως στα μικρά σκυλιά, αλλά και σε γάτες, κουνέλια μικρά ψάρια κτλ, οι άνθρωποι προσπαθούν να βρουν μια μικρή θαλπωρή από τα κατοικίδια ζωάκια.
Προσπαθούν...
Ο σύγχρονος άνθρωπος μπορεί να χαρακτηρίζεται από πολλές και διαφορετικές ιδιότητες και να διέπεται από πλήθος χαρακτηριστικών. Επίσης, είναι σε θέση να υπερηφανεύεται για πλήθος δημιουργιών και κατακτήσεων σ΄ όλους τους τομείς της ζωής του που αναμφίβολα έχουν βελτιώσει το πνευματικό αλλά και βιοτικό του επίπεδο τόσ...
Συχνά ακούμε τη φράση «Η ζωή είναι μικρή», σε συζητήσεις, σε τραγούδια, πολλές φορές τη φωνάζουμε έχοντας πιει κάνα ποτηράκι παραπάνω. Δεν κατανοούμε όμως απόλυτα τη σημασία αυτής της φράσης. Πρέπει να κάτσουμε και να σκεφτούμε ποιος είναι ο πραγματικός χρόνος της ζωής μας και τότε θα καταλάβουμε.
Η μέρα έχει 24 ώρες, τις 8 από αυτές κοιμόμαστε...
Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων είναι σήμερα και ο Πανελλήνιος Κτηνιατρικός Σύλλογος, σε μήνυμά του, τονίζει ότι «είναι η αφορμή αφύπνισης του σεβασμού και της αγάπης στα ζώα. Θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μία στιγμή στη διαρκή προσπάθεια ευαισθητοποίησης του ανθρώπου για τη φροντίδα των ζώων, μία στιγμή σε μία διαρκή συμπεριφορά που καταδεικνύει την ομαλή συνύπα...
Αγαπητέ μου υποψήφιε, πώς είσαι; Πώς το παλεύεις; Τι αισθάνεσαι; Συνειδητοποιείς τα συναισθήματα που σε κατακλύζουν; Τα βγάζεις πέρα με αυτά; Με τις περιφερειακές πιέσεις;...
Τις μεγάλες αποφάσεις δεν θες να τις μοιραστείς.
Όταν έρχεται η στιγμή σου για μεγάλες ή μικρές αλλαγές εκείνες θέλουν μια μεθόδευση,
καθαρά δική σου, που κάθε μοίρασμα μοιάζει ανούσιο. Και είναι όντως έτσι.
Στον πυρήνα κάθε μεταμορφωτικής αναγέννησης, δύσκολα έχει κάποιος εισβολή.
Όσο ανεπτυγμένη ενσυναίσθηση κι αν έχει.
...
Μια γειτόνισσα με έβλεπε 28 Αυγούστου με ταξιδιωτικό σάκο να φεύγω και αντί για καλημέρα μου λέει κάπως αυστηρά/ περιπαικτικά: «Καλό χειμώνα»!..
Χαρίζοντας της ένα όμορφο και αφοπλιστικό χαμόγελο της απαντώ: «Καλό μικρό καλοκαιράκι»
«Καλό χειμώνα» (ακόμη και από το δεκαπενταύγουστο ακούγεται!), «Ο κάθε κατεργάρης στο πάγκο του», «Έλα να μαζευόμαστε σιγά σι...
Το μαύρο κολάν φαίνεται να είναι από τις αγαπημένες στιλιστικές επιλογές όλο και περισσότερων γυναικών μιας και επάξια μπορεί να φορεθεί όλες τις ώρες...
Ως υπογονιμότητα ορίζεται η αδυναμία σύλληψης και τεκνοποίησης ενός ζευγαριού μετά από τουλάχιστον ένα έτος τακτικών σεξουαλικών επαφών χωρίς την χρήση αντισύλληψης. Αποτελεί πλέον ένα συνηθισμένο πρόβλημα των νέων ζευγαριών, προκαλώντας όμως μεγάλο στρες και άγχος στα ζευγάρια που το βιώνουν....
Ρομαντισμός και ανδρικό φύλο, θυμίζουν ίσως μια παλαιότερη εποχή που στη τώρα πια φαντάζει ουτοπία. Συνήθως μια ρομαντική κίνηση κρίνεται απαραίτητη σε ειδικές περιπτώσεις, όπως γενέθλια, γιορτή, ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου ή ως μια προσπάθεια καλοπιάσματος της συντρόφου για να «καλμάρει»! Όταν ο σύγχρονος «αλήτης» αποφασίσει να γίνει λίγο πιο ρομαντικός, αγο...
Τίποτα δε σταματάει αυτήν τη φυγή. Λες, δεν μπορεί. Κάποιος θα δει κάτι, κάποιος θα καταλάβει. Όμως μάταια. Τελικά, είσαι μόνο εσύ και ο εαυτός σου. Μόνος σου πρέπει να ξεδιαλύνεις αυτόν το λαβύρινθο. Δεν θυμάσαι όμως ούτε από πού μπήκες ούτε πως και γιατί… Και περισσότερο δεν κατάλαβες γιατί χανόσουν όλο και περισσότερο μέσα σ ’αυτόν. Ώσπου κατέληξες, ο λαβύρινθος αυτός, να είναι η ίδια σου η ζωή...
Το «1984» είναι ίσως το γνωστότερο δυστοπικό μυθιστόρημα και ένα από τα μυθιστορήματα που σημάδεψαν τον 20ο αιώνα και καθόρισαν βαθιά τη δυτική σκέψη. Το τελευταίο μυθιστόρημα του Τζωρτζ Όργουελ γράφτηκε το 1948 και εκδόθηκε το 1949. Στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Κάκτος με τίτλο «1984 Ο Μεγάλος Αδελφός».
Πρόκειται για την ιστορία του Γουίνστον Σμ...
Ο Τζέικ (Άντον Γιέλτσιν) είναι ένας αμερικανός που ζει στο μαγευτικό Πόρτο, η Μάτι (Λουτσίε Λούκας) είναι μια γαλλίδα αρχαιολόγος, η οποία μένει και αυτή στην ίδια πόλη. Θα γνωριστούν, θα περάσουν μία βραδιά μαζί. Οι στιγμές που έζησαν και μοιράστηκαν αποτελούν ένα μυστήριο....
Μια βιοτεχνία, βγαλμένη από τα σπλάχνα αυτής της πόλης. Της πόλης του αγαπημένου συγγραφέα, που συνεχίζει να συντροφεύει τα όνειρά μας. Το έργο, (Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 1975), γραμμένο στο λυκόφως της δικτατορίας, με την προσδοκία της μεταπολίτευσης, μοιάζει να κλείνει το μάτι στο σήμερα, ν’ ακουμπάει τις ίδιες δυσκολίες και αγωνίες των μικρών, ταπει...
Το νουά κατσαρόλας είναι από τα πιο κλασικά και αγαπημένα πιάτα για το οικογενειακό τραπέζι. Θα το συνοδεύσετε με ρύζι ή πατάτες τηγανητές ή πουρέ πατάτας....
Πολλές φορές πετάς καπάκια από μικρές και μεγάλες συσκευασίες καθώς θεωρείς ότι δεν μπορούν να σου χρησιμεύσουν πουθενά. Μετά από αυτή την diy κατασκευή όμως δεν θα ξαναπετάξεις τα καπάκια από τα βαζάκια. Με απλά υλικά και ως βάση τα καπάκια θα φτιάξεις σουβέρ που θα δείχνουν την προσωπικότητά σου...
