Ξημέρωσε τραγωδία
Η πρώτη φορά που αισθάνθηκα να απειλούμαι από φωτιά ήταν το 1997.
Ήταν η χρονιά που το δάσος του Σέιχ Σου στην Θεσσαλονίκη είχε γίνει στάχτη. Ήταν η χρονιά που ο μισός Κέδρινος Λόφος κάηκε.
Από το μεσημέρι της 6ης Ιουλίου είχε ξεσπάσει η πρώτη εστία, μέχρι το βράδυ οι εστίες είχαν φτάσει νομίζω στις τέσσερις.
Κατά τις εννέα κι ενώ βλέπαμε την καθιερωμένη ελληνική ταινία της βραδιάς, ένα έκτακτο δελτίο ειδήσεων ανέφερε πως η πυρκαγιά συνεχίζει να μένει εκτός ελέγχου και παρακαλούσε τους εθελοντές να απομακρυνθούν ώσπου οι πυροσβέστες να την θέσουν υπό έλεγχο.
Τότε είχα και την φαεινή ιδέα να θελήσω να ανέβω στην ταράτσα, μήπως και καταφέρω να δω πως φαίνεται το δάσος από ψηλά, εάν φαίνεται. Με γκρίνια και παρακάλια κατάφερα τους δικούς μου, ανεβήκαμε.
Το θέαμα που είδα δεν το περίμενα, ακόμη και σήμερα η εικόνα του είναι στα μάτια μου και το συναίσθημα που γεννήθηκε όταν την αντίκρισα είναι μέσα μου.
Σε μια καλοκαιριάτικη νύχτα χωρίς φεγγάρι, χωρίς πολλά φώτα από γύρω και χωρίς πολλούς ανθρώπους να κάνουν θόρυβο ανοίχτηκε στον ορίζοντα μου ο λόφος. Αυτό που κάποτε ήταν ο λόφος, πλέον ήταν μια πορτοκαλί εστία φλόγας που κατάκαιγε τα πάντα, ήταν πυκνοί καπνοί που απλώνονταν πάνω από όλο τον περιφερειακό δρόμο.
Μια τεράστια φωτιά που πραγματικά τότε πίστευα πως μας πλησιάζει, πως θα καταπιεί όλη την Θεσσαλονίκη και εγώ ή μάλλον, εμείς, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Μια εικόνα που μόνο σε ταινίες είχα δει μέχρι τότε, μια αδηφάγα λαίλαπα που δεν υπολόγιζε τίποτα.
Μια πύρινη κόλαση που κατάπιε ότι ζωντανό υπήρχε.
«Πώς έγινε αυτό, πως μας πλησιάζει; Ποιος έβαλε την φωτιά;» ρωτούσα με τα μάτια στον λόφο, με ένα άγχος αδιανόητο για την Ελλάδα του ενενήντα.
Τι να μου απαντήσουν οι έρμοι οι δικοί μου;
Η ιστορία επαναλαμβάνεται στην Ελλάδα του σήμερα.
Τόσα χρόνια κάθε καλοκαίρι έχουμε ακριβώς τα ίδια. Πυρκαγιές σε ατέλειωτα στρέμματα δάσους, νεκρούς από τις πυρκαγιές, ευθύνες που δεν καταλογίζονται σε κανέναν για τις πυρκαγιές.
Από το δάσους του Σέιχ Σου στη Θεσσαλονίκη, από την Πελοπόννησο που είχε καεί σχεδόν ολόκληρη, από την Αττική που σήμερα κλαίει τόσα άτομα βγαίνει μια απορία: Γιατί.
Τι φταίει που με τόσες καταστροφές δεν έχουμε βάλει μυαλό σαν κράτος; Τι φταίει που τόσοι άνθρωποι που χάθηκαν δεν μας έκαναν να προνοήσουμε ώστε να μην χαθεί κανείς ξανά;
Τα λόγια και οι λέξεις είναι ένα τίποτα μπροστά σε μια καταστροφή σαν και αυτή που ξημέρωσε στην Ελλάδα.
Άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν σπίτια, άνθρωποι αναγκάστηκαν να περάσουν το βράδυ τους σε παραλία για να μην κινδυνεύουν από τις φλόγες, άνθρωποι χάθηκαν από τους δικούς τους και συνεχίζουν να αγνοούνται.
Άνθρωποι κάηκαν, άνθρωποι πνίγηκαν από τις αναθυμιάσεις, άνθρωποι δεν έχουν πλέον τις περιουσίες τους.
Και για όλα αυτά δεν φταίει κανείς που δεν έκανε τις απαραίτητες ενέργειες πρόληψης, δεν φταίει κανείς που αφήνεται η χώρα τους καλοκαιρινούς μήνες έρμαιο στον κάθε παρανοϊκό.
Η ημέρα που ξημέρωσε στην Ελλάδα έχει τον εξής απολογισμό: δεκάδες άτομα αγνοούνται, πάνω από 80 άτομα νεκρά κι ανάμεσα τους παιδιά, εκτάρια γης καμένα.
Κι όλα αυτά μέχρι αυτή την στιγμή που γράφεται το κείμενο, δυστυχώς τα νούμερα μπορεί να ανέβουν.
Και δεν θα βάλουμε μυαλό σαν κράτος, σαν άνθρωποι. Θα θρηνούμε κάθε χρόνο δάση κι ανθρώπους.
Ξανασκέφτομαι την ερώτηση που έκανα τότε στην πυρκαγιά του Σέιχ Σου:
«Ποιος βάζει τις φωτιές;» αλλά θα ήθελα να την εμπλουτίσω.
Ποιος και γιατί βάζει τις φωτιές;
Δεν έχει σημασία προς το παρόν, οι θεωρίες συνομωσίας που έχουν εμφανιστεί δεν βοηθούν κάπου. Αυτό που έχει σημασία είναι πως για άλλη μια φορά το κράτος μας πιάστηκε στον ύπνο.
Για άλλη μια φορά χάσαμε ανθρώπους. Για άλλη μια φορά δεν προλάβαμε αυτή την κόκκινη λαίλαπα.
Κουράγιο στους ανθρώπους που έχασαν δικούς τους. Κουράγιο στους ανθρώπους που έχασαν περιουσίες.
Θα βάλουμε ποτέ μυαλό ή θα περιμένουμε κάθε καλοκαίρι να ξημερώσει μια εθνική τραγωδία σαν κι αυτή για να θυμηθούμε ότι πρέπει να σκεφτούμε μια πρόληψη για την μεγαλύτερη απειλή της χώρας μας τους θερινούς μήνες;
Υ.Γ.1: Είναι μια εθνική τραγωδία, οι ταμπέλες των διαφόρων δεν κολλάνε σε αυτή την κατάσταση.
Υ.Γ.2: Σεβασμός στους πυροσβέστες που είναι οι πραγματικοί ήρωες σε τέτοιες καταστάσεις, σε ένοπλες δυνάμεις που παρέχουν ότι υποστήριξη μπορούν και σε εθελοντές που βοηθούν επειδή είναι ακόμη άνθρωποι και πονάν τους συνανθρώπους τους.
Και για το τέλος: Κρατήστε το τελευταίο δέντρο για να κρεμαστείτε.
«Ώρα για διακοπές»
Έφτασε το καλοκαίρι εμπρός βήμα ταχύ, κορμάρες να απλώσουμε σε μια πλαζ κοντινή. Καλό, ωραίο μότο. Συναγωνίζεται το ψωμί-παιδεία-ελευθερία σε μια νεοελληνική απερίγραπτη μεταφορά. Διότι αγαπητέ αναγνώστη δύο πράγματα σημαίνει το καλοκαίρι για τους περισσοτέρους εξ ημών: ξάπλα και αραλίκια στις αμμουδιές, διακοπές του ονείρου σε παραλίες που συναγωνίζονται...
Ο κύκλος των χαμένων εορτών
Γιορτές ήταν και-δυστυχώς- πέρασαν. Για άλλους κύλησαν ευχάριστα, για άλλους δυσάρεστα, για άλλους δύσκολα, για άλλους άνετα μα για τους περισσότερους νομίζω , μάλλον αδιάφορα. Επιλογή ή απλά σημείο των καιρών μας, των τόσο δύσκολων μα συνάμα άχρωμων, άοσμων και άγευστων καιρών που αναμφισβήτητα διανύουμε....
«Είναι μόνο εκλογές»
Έφτασε για μία ακόμη φορά η στιγμή να ασκήσει ο κάθε Έλλην το εκλογικό του δικαίωμα, να επιλέξει μία σωστή πολιτική δύναμη για κυβέρνηση της χώρας του, να αφήσει ο ίδιος το στίγμα του σε μία σελίδα της μελλοντικής ιστορίας που θα περιλαμβάνει την κατάσταση μας ως έθνος αυτή τη στιγμή που γράφεται το κείμενο, ως και την στιγμή που θα εξιλεωθούμε...
Με αναπηρική καρέκλα στην πασαρέλα - Η Μόδα Ενάντια στις Προκαταλήψεις
Ένας Ιάπωνας σχεδιαστής αμφισβητεί τα κοινώς αποδεκτά ιδεώδη ομορφιάς στην Εβδομάδα Μόδας στο Τόκιο.Την συλλογή του παρουσίασαν στην πασαρέλα μοντέλα τυφλά, μοντέλα που φορούσαν πρόσθετα άκρα ή χρησιμοποιούσαν αναπηρική καρέκλα. Σ’ αυτήν την ανορθόδοξη εμφάνιση για την μάρκα Tenbo, ο Takafumi Tsuruta επέλεξε ένα μείγμα αρτιμελών αλλά και με...
Καλοκαίρι: Περίοδος χαλάρωσης ή αυξημένης έντασης;
Την έχουμε στο μυαλό μας ίσως ως την πιο αγαπητή εποχή του χρόνου, περίοδο χαλάρωσης και διακοπών, ηρεμίας και ευχαρίστησης. Για πόσους όμως ισχύει πραγματικά αυτό;
Αντίθετα με αυτό που έχουμε στο μυαλό μας, δηλαδή τις εικόνες απόλυτης ανεμελιάς, το καλοκαίρι μπορεί να αποτελέσει ακριβώς το αντίθετο, λειτουργώντας ως πηγή εντονότατου άγχους. Είναι η κομβ...
«Πρώτη Μάη»
Ωραία μέρα η πρωτομαγιά.
Ωραίος μήνας ο Μάιος. Έρχεται η άνοιξη μαζί με τα πουλάκια και τις λαλιές τους που σε χτυπάνε μέσα στο μυαλό από την πρώτη στιγμή του πρωινού μέχρι και αργά, πολύ αργά το βράδυ. Έρχεται και το πρώτο κύμα ζέστης που σιγά-σιγά θα μετατραπεί σε ένα καύσωνα ο οποίος θα μας ταλαιπωρήσει για τους επόμενους τρεις μήνες και θα αισθανόμαστ...
Η μοναξιά του σχοινοβάτη
Όταν γράφεται ένα κείμενο, σπάνια γράφεται από ένα και μόνο άτομο, αντιθέτως αρκετές
φορές πολλά άτομα συντελούν στην τελειοποίηση του
Κι ας πληκτρολογούν τα ίδια δάχτυλα, από το ίδιο ζευγάρι χεριών.
Το τσίρκο ανέκαθεν μου άρεσε, ειδικά όσο ήμουν παιδί, για τα ζώα δεν νοιαζόμουν και
τόσο και πιστεύω πως είναι λογικό....
Κεφάλαιο: Ανανέωση.
Υπάρχουν μέρες ή και εποχές που όλοι μας νιώθουμε να μας έχει βαρύνει η ατμόσφαιρα της ρουτίνας και να πιστεύουμε ότι κάνουμε κάθε μέρα τα ίδια και ότι δεν γίνεται τίποτα συναρπαστικό ώστε να μας αλλάξει το κέφι. Σκέφτηκες όμως ποτέ ότι αυτό μπορεί να αλλάξει με μια απλή σου κίνηση; Μη περιμένεις λοιπόν να γίνουν τα θαύματα από μόνα τους!...
Γιατί το παιδί μου δε γράφει καλά στα διαγωνίσματα ενώ έχει διαβάσει: αίτιες και τρόποι αντιμετώπισής τους
Όλοι οι εκπαιδευτικοί, είμαι σίγουρη, έχουμε έρθει αντιμέτωποι με μία τέτοια κατάσταση. Μαθητές οι οποίοι συμμετέχουν ενεργά στα μαθήματα μας, είναι πάντοτε διαβασμένοι και οι ασκήσεις τους λυμένες, όταν έρχεται η ώρα κάποιου γραπτού διαγωνίσματος – αλλιώς τεστ – μπλοκάρουν και δεν ξέρουν πώς να το χειριστούν....
