Μια άλλη Κυριακή

Αποστόλης Σαμακοβλής01-07-2018

Πολλές φορές με είχαν παρακαλέσει φίλοι που συμμετείχαν σε μαραθώνιους και τέτοιου είδους αθλητικές δραστηριότητες να τους ακολουθήσω, να φορέσω τις πανάκριβες μου φόρμες και τα επιχρυσωμένα αθλητικά μου παπούτσια και να μπω κι εγώ στην σειρά ερασιτεχνών δρομέων που περιμένουν το «ΜΠΑΜ» για να ξεκινήσουν να τρέχουν.

Έτσι, στο άγνωστο «Χ» σημείο της πόλης θα τερματίσουν, θα παραλάβουν κι ένα μετάλλιο από τον τάδε αντιδήμαρχο και θα είναι ευχαριστημένοι που συμμετείχαν στον μαραθώνιο.

Προς μεγάλη έκπληξη τους αλλά και δική μου φέτος είπα, ναι θα έρθω μαζί σας. Κι έτσι λοιπόν πήγα τους πήρα, ζωσμένους με τα σορτσάκια και τα κοντομάνικα τα φιρμάτα, κατεβήκαμε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και αναμειχτήκαμε με όλους τους άλλους ερασιτέχνες αθλητές.

Η ημέρα ήταν καλοκαιρινή όσο δεν πάει, ο κόσμος γύρω ήταν ενθουσιασμένος όσο και οι ερασιτέχνες αθλητές τους μαραθωνίου. Όσο συζητούσαμε για την διοργάνωση κοιτούσα τον δρόμο, το πεζοδρόμιο, τον κόσμο, ένιωθα την ατμόσφαιρα. Ήταν όλα διαφορετικά, περισσότερο προσεγμένα από μια απλή Κυριακή στην παραλία της Θεσσαλονίκης.

Ούτε σκουπίδια κάτω, ούτε ο πανικός της καθημερινής τάδε ημέρας, ούτε οι γνωστοί αλαλαγμοί των οδηγών, ούτε οι αλληλοκατηγορίες των δημοτών δεν ακούγονταν.

Ούτε οι άστεγοι ένα γύρω από εκεί που συνήθως βρίσκουν καταφύγιο, ούτε τα παιδιά που ζητιανεύουν ένα ευρώ για να ξαπλώσουν με τον θάνατο, ούτε τα αδέσποτα που έχουν αυξηθεί δραματικά, ούτε οι μικροναρκέμποροι που πουλάν πλέον ελεύθερα σε κάθε γωνιά της πόλης, τίποτα από όλα αυτά που κάνουν την Θεσσαλονίκη αυτήν που είναι δεν υπήρχε.
«Φοράς παντελόνι, πως θα τρέξεις;» με ρωτήσανε καθώς σφύριζε ο κύριος που είχε το πιστολάκι που θα σήμανε την έναρξη του μαραθωνίου στα χέρια του.

«Δεν θα τρέξω, για βόλτα ήρθα» απάντησα και απομακρύνθηκα καθώς οι αθλητές της Κυριακής συγκεντρώνονταν στην αρχή της κούρσας.

Τρία, δύο ένα και ΜΠΑΜ, άρχισε και αυτή η αθλητική γιορτή της πόλης, άρχισε ένας ακόμη μαραθώνιος που σπονσοράρεται από τον τάδε για να δειχτεί το ένα και το άλλο μέσω αυτού.

Περπάτησα για αρκετή ώρα προσπερνώντας όλο τον κόσμο που χειροκροτούσε μανιασμένα και φώναζε σαν να εξαρτιόταν η ζωή του από την έκβαση του μέτριου αυτού γεγονότος.

Δεν είδα κάτι που να προσβάλει την εικόνα της Θεσσαλονίκης στα σημεία που εκτεινόταν η γιορτή αυτή, δεν είδα εικόνες της καθημερινότητας με παραβατικότητα και κατάντια, δεν είδα κάτι που θα αμαυρώσει την διοργάνωση.

Όλα καλά λοιπόν, στο τέλος του μαραθωνίου βγάλαμε και τις φωτογραφίες μας, πήραμε και τα μετάλλια μας, πήγαμε και για τον καφέ μας σε μια από τις χιλιάδες καφετέριες της παραλίας.

Είχαμε πρόγραμμα.

Η πόλη ως δια μαγείας είχε μεταμφιεστεί για λίγες ώρες, είχε βάλει την μάσκα της υποκρισίας και είχε χώσει όπως-όπως τα σκουπίδια της κάτω από το πατάκι, απλά για να μην φαίνονται.

Αυτά σκεφτόμουν στον καφέ στην παραλία βλέποντας φίλους με μετάλλια στα στήθη και χαμόγελα στα πρόσωπα, βλέποντας μια πόλη που ξεχνιέται φορώντας ψεύτικα προσωπεία ενώ κοιτάει σε καθρέφτη και ποτέ δεν έχει δει το πραγματικό της πρόσωπο.