Για τις γυναίκες ζούμε όλοι ρε παιδιά

Γράφει ο Λάμπρος Κακογεώργος Εκπαιδευτικός10-06-2018

Αφιερωμένο στην Ανθή και στη Μαρίνα. Ξέρουν αυτές.

Η επαγγελματική μου ενασχόληση και η ειδικότητά μου έχουν -εκτός των άλλων- μια ιδιαιτερότητα που πολλοί θα ζήλευαν, άλλοι θα ξόρκιζαν σίγουρα όμως, όλοι, θα την έκριναν ως ενδιαφέρουσα. Αυτή η ιδιαιτερότητα, δεν είναι άλλη από την καθημερινή επαφή, συνεργασία και συνύπαρξη με πολλές γυναίκες, κυρίες και δεσποινίδες.

Η καθημερινή αυτή επαφή, ως συνέχεια της συνύπαρξής μου στο σπίτι μου με 2 πολύ ιδιαίτερες εκπροσώπους του ωραίου -αλήθεια είναι- και αδύναμου -μόνο κατ’ όνομα- φύλου, καθώς και η διαχρονική σχέση ενός άντρα με τις εκπροσώπους του αντίθετου φύλου, με έχουν οδηγήσει πολλές φορές, άλλοτε εκούσια και άλλοτε ακούσια, στην απέλπιδα μάλλον, προσπάθεια, να ψυχολογήσω, να αντιληφθώ τις γυναίκες και τα χαρακτηριστικά τους.

Τα συμπεράσματα μάλλον αντιφατικά όπως και οι γυναίκες. Ευγενικές, πρόθυμες και ανθρώπινες από τη μια, νευρικές, απόλυτες, διεκδικητικές από την άλλη. Γελαστές το πρωί, σκυθρωπές το βράδυ. Διαλεκτικές μα και αδιάλλακτες. Ευαίσθητες μα και σκληρές. Ικανές μα και αυτοκαταστροφικές. Σαφείς, ξεκάθαρες μα και τόσο μπερδεμένες και συγκεχυμένες. (ειδικά στο πλαίσιο της κριτικής τους σε εκπροσώπους του ανδρικού φύλου μπορούν να σε τρελάνουν με χαρακτηρισμούς όπως, δεν είναι ωραίος αλλά μου αρέσει, πολύ ωραίος αλλά δεν μου λέει κάτι, έχει τύπο και τόσα άλλα). Ήρεμες αλλά και αγχωτικές. Έτοιμες για τις πιο ενδιαφέρουσες μα και συνάμα για τις πιο ανούσιες συζητήσεις.

Είναι τόσα πολλά, τόσο έντονα, τόσο ξεχωριστά αλλά και αντιφατικά τα χαρακτηριστικά τους, που δικαιολογώ πλήρως τους ψυχολόγους, κοινωνιολόγους και άλλους επιστήμονες που ασχολούνται συστηματικά με τη γυναικεία προσωπικότητα. Πολλά από αυτά που κατά καιρούς αναφέρουν τα βιώνω καθημερινά ως άνδρας, σύζυγος, πατέρας με κόρη στην αρχή της εφηβείας, ως γιος, ως επαγγελματίας και ως συνάδελφος. Πιστέψτε με δεν είναι πάντα εύκολο και ευχάριστο.

Όμως, παρά τις όποιες εντάσεις, αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις, εντός και εκτός σπιτιού με τις εκπροσώπους του ωραίου -και κυρίαρχου θα τολμούσα να πω- φύλου, το πρόσημο είναι μάλλον θετικό. Ας μην ξεχνάμε ότι, γυναίκα είναι αυτή που μας φέρνει στον κόσμο, γυναίκα αυτή που μας συντροφεύει στη ζωή μας με την ιδιότητα της μάνας, της φίλης, της ερωμένης, της συζύγου, της κόρης, της συναδέλφου, της συνεργάτιδας. Γυναίκα είναι η ίδια η ζωή που είναι όμορφη μόνο με την παρουσία θηλυκών -δεν το αναφέρω σεξιστικά και υποτιμητικά- που δίνουν πνοή, κίνητρο ακόμη και πόνο. Για αυτό, όσο και αν δυσκολευόμαστε να τις κατανοήσουμε, να τις παρακολουθήσουμε, να συνυπάρξουμε, ένα είναι σίγουρο, χωρίς αυτές δεν θα μπορούσαμε να υπάρξουμε. Βαδίζοντας στα 47 μου χρόνια κατέληξα στο ότι τα περισσότερα από αυτά που ένας άνδρας επιχειρεί να κάνει στη ζωή του, τα κάνει όχι για τον εαυτό του κυρίως αλλά για τις γυναίκες της ζωής του. Άλλοτε με το σωστό και άλλοτε με το λάθος τρόπο σίγουρα όμως με τον δικό του τρόπο.


Γράφει ο
Λάμπρος Κακογεώργος
Εκπαιδευτικός