Ας τελειώνουμε με τη βία ας ασχοληθούμε με τη ζωή

Λάμπρος Κακογεώργος23-05-2018

Αν ανατρέξει κάποιος στο παρελθόν της ανθρωπότητας, εύκολα θα διακρίνει ότι η βία αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της πορείας της. Θα διαπιστώσει επίσης, την ένταση εκδήλωσής της, τις ποικίλες μορφές της, τις ωμότητες με τις οποίες ταυτιζόταν. Θα ξεχωρίσει επίσης, αίτια και αφορμές[όχι ότι αυτά δικαιολογούν την ύπαρξή της όμως, την εξηγούν]. Αυτή, ακριβώς, είναι και η διαφορά σε σχέση με τα φαινόμενα βίας που σήμερα παρατηρούνται καθημερινά σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Είναι φαινόμενα που όχι απλώς στερούνται υπόβαθρου[αλοίμονο αν υπήρχε ή είναι αποδεκτό κάτι τέτοιο] αλλά, στερούνται κάθε δείγματος κοινής λογικής.

Αφορμή για το παρόν κείμενο δεν υπήρξε μόνο η απαράδεκτη, εγκληματική επίθεση εναντίον του δημάρχου Θεσσαλονίκης αλλά, ένα σύνολο αντίστοιχων καταστάσεων που εδώ και πολλά χρόνια ταλανίζουν την ελληνική-ας ασχοληθούμε με αυτή-κοινωνία.

Αθλητικές συναντήσεις που κινητοποιούν χιλιάδες αστυνομικούς που μάταια-είτε γιατί δεν μπορούν είτε γιατί δεν επιθυμούν- προσπαθούν να βάλουν σε τάξη τους μάο- μάο[για να δανειστώ πρόσφατη δήλωση οικονομικού και αθλητικού μεγαλοπαράγοντα] όλων των αποχρώσεων. Δήλωση σωστή αλλά, θα έπρεπε να συμπεριλάβει και τους οπαδούς όλων των ομάδων[πρέπει να το αναφέρω ακόμη και αν είμαι, αθλητικά, ομοιδεάτης του συγκεκριμένου παράγοντα]. Τραυματίες, καμένα οχήματα, δακρυγόνα, ρόπαλα, ξύλο πάντα βέβαια, στο πλαίσιο της αθλητικής και όχι μόνο, παιδείας που μας διακρίνει. Στο κέντρο της πρωτεύουσας, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, αυτοαποκαλούμενοι αναρχικοί, μπαχαλάκηδες σύμφωνα με κάποιους άλλους, ασκούνται στην επαναστατική γυμναστική με τη συνδρομή των δυνάμεων των ΜΑΤ που αποφεύγουν έτσι το σκούριασμα, την ανία. Πριν από κάποια χρόνια, βουλευτές[μου είναι αδιάφορη η κομματική τους τοποθέτηση] ξυλοκοπήθηκαν από αγανακτισμένους οι οποίοι βέβαια για χρόνια τους εξέλεγαν. Ένας νέος άνθρωπος , ο Φύσσας, δολοφονήθηκε άνανδρα, από ιδεολογικά αντίθετα άτομα που όμως, στο όνομα της όποιας ιδεολογίας, λειτούργησαν ως κοινοί δολοφόνοι. Για να έρθει λίγο μετά, η απάντηση με τη δολοφονία 2 μελών της γνωστής και εκλεγμένης από τον ελληνικό λαό, οργάνωσης, από σύγχρονους αυτόκλητους δικαστές. Γνωστή τράπεζα έγινε τάφος ανθρώπων μεταξύ των οποίων και ένα αγέννητο βρέφος, από κάποιους που ποτέ δεν μάθαμε ποιοί ήταν.Ανενόχλητοι κακοποιοί μπαίνουν στα σπίτια απλών, καθημερινών ανθρώπων, τους ληστεύουν, τους σκοτώνουν διότι, δεν κάνουν πως κοιμούνται[αυτή η δήλωση του αρμόδιου υπουργού, αποτελεί πραγματικά πανάκεια]. Εγκλήματα για ασήμαντες αφορμές, νεογέννητα στον κάλαθο των αχρήστων και τώρα, ένας δήμαρχος[και άτομο ηλικίας 75 ετών] ξυλοκοπείται διότι κάποιες δηλώσεις του θεωρήθηκαν αντεθνικές και προδοτικές. [σας έχω και καλύτερο αφού κάποιος άλλος δήμαρχος και ποδοσφαιροπαράγοντας-ζήτω το ελληνικό ποδόσφαιρο- είπε καλά να πάθει διότι φορά σκουλαρίκι].



Θα μπορούσα να αναφέρω πλήθος άλλων παρόμοιων γεγονότων όμως το αφήνω αφενός γιατί θα είναι κουραστικό, μονότονο αφετέρου διότι το πιο ανησυχητικό, το πρόβλημα, δεν είναι τα γεγονότα αλλά το γιατί συμβαίνουν. Πέρα από τα κοινότυπα, απουσία παιδείας, έλλειψη ανθρωπισμού, κοινωνικά προβλήματα που εκτονώνονται κλπ, το βασικό αίτιο και κατά την ταπεινή μου άποψη, το μεγαλύτερο πρόβλημα, είναι η απουσία-ναι κυριολεκτώ- δημοκρατικής κουλτούρας. Ένας λαός που για δεκαετίες έζησε πάνω από τις δυνατότητές του, ένας λαός που δέρνει αυτούς που εξέλεγε, ένας λαός που δέρνει ή και σκοτώνει αυτόν με τον οποίο διαφωνεί, ένας λαός που απολαμβάνει τα καλά της δημοκρατίας ξεστομίζοντας φράσεις όπως ''ά ρε ένας Παπαδόπουλος που μας χρειάζεται'', ένας λαός που στέλνει στο κοινοβούλιο άτομα που ταυτίζουν τους παιδόφιλους με τους ομοφυλόφιλους, ένας λαός που σπάει τα κοντέρ της τηλεθέασης για χατήρι του Ντάνο[ελπίζω να το λέω σωστά] τον οποίο θέλει και δήμαρχο στο πρώην νησί του Παπαδιαμάντη[νυν Ντανονήσι], ένας λαός που με μοναδική ευκολία κατηγοριοποιεί σε εθνικόφρονες και προδότες, ένας λαός που όταν πεθάνει ο γάιδαρός του επιθυμεί το ίδιο και για αυτόν του γείτονα, δεν είναι λαός με δημοκρατική κουλτούρα και παιδεία. Κυριαρχεί η ''αλά καρτ'' δημοκρατία.

Και όπως, πάντα συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, την ευθύνη για αυτό το κατάντημα έχουν οι πολιτικοί και πνευματικοί ταγοί-ο θεός να τους κάνει-του τόπου. Όταν η πολιτική ηγεσία αποδέχεται ή αποδοκιμάζει τη βία ανάλογα με την ιδεολογική της σκοπιά και ανάλογα με το που ανήκουν το θύμα και ο θύτης, όταν η όποια αποδοκιμασία εμπεριέχει ΄΄αλλά'' αστερίσκους και υποσημειώσεις, όταν ενέργειες παραβατικές βαφτίζονται κοινωνικός ακτιβισμός, όταν το κυρίαρχο θέμα είναι η αναδοχή από ομόφυλα ζευγάρια όταν για χρόνια οι διαδικασίες υιοθεσίας οδήγησαν τα ιδρύματα σε πλεόνασμα δυστυχισμένων παιδιών, όταν κόμματα γεύονται τα πλεονεκτήματα της δημοκρατίας την ίδια στιγμή που την καταργούν, όταν ακόμη διαφωνούμε για το αν υπήρξε εμφύλιος ή συμμοριτοπόλεμος, μην περιμένουμε πολλά.

Το διακύβευμα των επόμενων χρόνων είναι ένα. Ουσιαστική δημοκρατία για να αποφύγουμε τα χειρότερα και αυτό απαιτεί απερίφραστη καταδίκη κάθε μορφής βίας. Ας τελειώνουμε με τη βία, ας ασχοληθούμε με τη ζωή.