Είμαστε υπεύθυνοι
Κάποιες ημέρες αργότερα από την ημέρα μαύρης επετείου, της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού, οι νεκροί συγγενείς μας από Πόντο κι από Σμύρνη μας κοιτάν από ψηλά και δακρύζουν.
Δακρύζουν για τα νιάτα τους, που τους τα πήραν όπως τους τα πήραν, για τις οικογένειες τους που δεν τις είδαν ποτέ, για το χώμα τους που τώρα άλλοι το πατάν, για το σήμερα που εμείς το ζούμε όπως το ζούμε.
Μέσα στην άγνοια των θυσιών των συγγενών μας, μέσα στην ατέρμονη δίψα για υλισμό, μέσα στο αχανές τίποτα που ονομάζουμε ζωή και μέσα σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο από δικό μας πηλό, δεν αισθανόμαστε το δάκρυ τους.
Τους έχουμε ξεχάσει, έχουμε ξεχάσει ανθρώπους δικούς μας που σφαγιάστηκαν για κάτι ιδανικά πεθαμένα που κάποιοι μισότρελοι παλαβοί πρέσβευαν. Έχουμε ξεχάσει έναν μόλις αιώνα αργότερα τα πόσα τους χρωστάμε.
Ναι, ο κόσμος είναι ρόδα και γυρνάει και η προσκόλληση στο παρελθόν δεν είναι καλή επειδή μας κρατά στο πίσω και το μπροστά όταν το δούμε θα είναι αργά, θα γίνει κι αυτό πίσω.
Όμως δεν είναι σωστό να γυρνάμε την πλάτη σε σφαγές ανθρώπων, στις σφαγές των δικών μας ανθρώπων.
Όπως ήταν υπεύθυνοι για την μοίρα τους όσοι τους αρνήθηκαν την βοήθεια στις παραλίες που παρακαλούσαν για ένα μέσο μεταφοράς, άλλο τόσο υπεύθυνοι είμαστε κι εμείς που μέρες γενοκτονιών περνάν στα ανάλαφρα νέα της οποιαδήποτε ημέρας.
Υπεύθυνοι είμαστε εμείς, οι οποίοι ημέρες επιμνημόσυνης δέησης παρευρισκόμαστε απλά επειδή τυχαίνει το μέρος του μνημόσυνου να συνορεύει με το αγαπημένο μας μπαράκι όπου μετά το κλάμα για τους προγόνους θα πάμε να πνιγούμε στο ποτό.
Μάλλον θα παλέψουμε να πιούμε ένα ποτάκι, αν αναλογιστούμε το χρήμα που δεν υπάρχει στην τσέπη μας.
Υπεύθυνοι είμαστε εμείς που κρατάμε σημαίες, κοντάρια, νταούλια και σιγοτραγουδάμε ψαλμούς, επιδεικνύουμε πανό και πλακάτ μπροστά από προξενεία με συνοδεία αστυνομικών περιμένοντας να αναγνωριστεί από τον θύτη το έγκλημα κατά του θύματος.
Υπεύθυνοι είμαστε εμείς που στις συγκεντρώσεις μνήμης μαζευόμαστε εκατό άτομα το πολύ και αυτά με το ζόρι, ενώ για γιορτές αμερικανοφερμένες κατεβαίνουμε στους δρόμους χιλιάδες.
Αυτό το ονομάζουμε ελευθερία και διαφορετικότητα.
Όσο δεν αισθανόμαστε τα δάκρυα των προγόνων μας στα δικά μας πρόσωπα, είμαστε υπεύθυνοι που αφήσαμε τους εαυτούς μας να ζωοποιηθούν στον βαθμό αυτό. Είμαστε υπεύθυνοι που μετά από έναν αιώνα κατεβάζουμε μια ημέρα εθνικής μνήμης λιγότερα άτομα από μια φιέστα τροπαίου στον Λευκό Πύργο.
Δεν ξέρω που πάει αυτός ο κόσμος, αυτός ο λαός, αλλά σίγουρα κάπου έχουμε κάνει λάθος.
