Eurovision μόνο
Είχα να παρακολουθήσω Eurovision από την εμφάνιση των Lordi, τότε που ήταν και η μοναδική φορά που ψήφισα σε τέτοιου είδους θέαμα. Μετά τον τελικό κυπέλλου λοιπόν, και μετά από τις πολλές μπύρες που είχαν καταναλωθεί στο σπίτι, αποφάσισα να δώσω στον Ευρωπαϊκό αυτόν διαγωνισμό τραγουδιού μια ακόμη ευκαιρία να μου τραβήξει την προσοχή, να με κάνει να παραδεχτώ πως έσφαλα τόσο χρόνια που δεν άκουγα τις περιοδικές επιτυχίες του.
Δεν τα κατάφερε.
Γύρω μας παντού μετά τον συγκεκριμένο διαγωνισμό κάθε χρόνο παίζονταν τα τραγούδια της πρώτης πεντάδας ή τα τραγούδια που ξεχώριζαν λόγω της εμφάνισης του τραγουδιστή. Της εξωτερικής εμφάνισης. Βάση στην μουσική δεν θυμάμαι να έχει δοθεί ποτέ, ίσως κάνω λάθος.
Ίσως δεν κάνω λάθος. Κάθε χρόνο παρουσιάζουν οι αρμόδιοι και οι μη αρμόδιοι την Eurovision σαν μια μουσική γιορτή, μια ευκαιρία να μεταδοθεί η μουσική τέχνη και το μουσικό ύφος της κάθε χώρας σε όλη την ήπειρο και κατ’ επέκταση και σε όλο τον κόσμο. Δεν θυμάμαι να είδα ποτέ όλες τις χώρες να προσπαθούν να προβάλουν την μουσική τους, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που συνήθως κέρδιζαν και τον διαγωνισμό.
Στα του Σαββάτου, είδα όλες τις συμμετοχές και άκουσα όλα τα κομμάτια. Μόνο αδιαφορία, ήταν το μόνο που αισθανόμουν παρότι είχα βγάλει τις παρωπίδες μου και έβλεπα το όλο θέαμα με την οπτική του σχολιαστή-συντάκτη.
Και ναι, όσο κι αν το προσωπικό γούστο στην μουσική συμβάλει στο να κατακριθεί η όλη προσπάθεια, υπάρχει και η λογική. Και η λογική, ειδικά για το νικητήριο τραγούδι, δεν έβγαλε άχνα, απλά καθόταν κάπου και έκανε χάζι με όσους έβγαλαν πρώτο ένα τραγούδι το οποίο τραγούδι δε θα θεωρηθεί ποτέ. Δυστυχώς ή ευτυχώς, μια πραγματικότητα είναι μια πραγματικότητα.
Οι συμμετοχές που προσωπικά ξεχώρισα, καθώς το Σάββατο τις άκουσα πρώτη φορά, ήταν της Εσθονίας με την πολύ καλή σοπράνο Elina Nechayeva και της Ουγγαρίας με τους AWS. Έδειξαν πως δούλεψαν τα κομμάτια τους, έδειξαν μουσικοί επάνω στην σκηνή.
Όσο για την Κύπρο κατάφερε να μπει στην δεύτερη θέση, με το κλίμα υπέρ του κομματιού του Ισραήλ είναι μεγάλο κατόρθωμα. Κατά τα άλλα η Κύπρος έστειλε ένα κομμάτι για Eurovision, beach-bars και κλαμπάκια, έχουμε φάει τέτοια με κουτάλες τα τελευταία χρόνια.
Ένα από τα ωραία της Eurovision είναι οι συμμαχίες και οι θεωριστές που διαβάζουν τις ψήφους των χωρών και ανακαλύπτουν στρατιωτικά σχέδια που θα υλοποιηθούν στο άμεσο μέλλον. Οι ονομαζόμενες επάνω χώρες οι οποίες έχουν ένα σχέδιο να εξοντώσουν όλες τις κάτω, η συνεργασία Ελλάδας-Κύπρου, η Βρετανία που κάνει ότι θέλει κι όποτε θέλει κι άλλα που δεν μπορώ να θυμηθώ.
Επίσης στο τέλος του διαγωνισμού όταν τέλειωσε η ψηφοφορία του κοινού, ανακοινώθηκε η ψηφοφορία των κριτών. Η ψηφοφορία των κριτών σήκωνε χώρες από τις τελευταίες θέσεις και τις έβαζε στην πεντάδα. Αν ισχύει η ψηφοφορία του κοινού δηλαδή, χώρες τις οποίες άφησε έξω ο κόσμος τις έβαζαν σε θέσεις πεντάδας οι κριτές. Οπότε, αναρωτιόμουν ενώ το έβλεπα αυτό, για ποιο λόγο ψηφίζει ο κόσμος στην Eurovision όταν έτσι κι αλλιώς χώρες που είναι να ανέβουν θα ανέβουν;
Η Ελλάδα δεν πέρασε στον τελικό, ίσως θα ήταν καλύτερα φέτος, ή γενικά τα τελευταία χρόνια, να σταματήσουμε να στέλνουμε εκπρόσωπο. Δεν προάγεται η μουσική μας, δεν προάγεται κάτι το ελληνικό στον ξένο, δεν προάγεται το πνευματικό επίπεδο των καλλιτεχνών που έχουμε στην Ελλάδα και το σημαντικότερο – πλέον σπάνια θα στείλουμε κάποιον καλλιτέχνη. Όταν με το καλό η Eurovision γίνει ένας μουσικό διαγωνισμός της ηπείρου μας, να στείλουμε ότι καλύτερο διαθέτουμε.
Κάπως έτσι άδοξα τελείωσε το Σαββατόβραδο, με Eurovision, κύπελλο, μπύρες και σκέψη. Όλη η νέα Ελλάδα σε τέσσερις λέξεις.
