«Χάρτινα διαμάντια»

Αποστόλης Σαμακοβλής11-05-2018

Καλοκαιριάζει, όλων το μυαλό είναι στην χαλάρωση που θα φέρουν οι ηλιόλουστες ημέρες παρά τα όσα ζούμε. Είναι έμφυτο μέσα μας αυτό, όσο κι αν φυτοζωούμε, ζούμε. Όποτε κι αν φυτοζωούσαμε ως άνθρωποι, ζούσαμε.

Οπότε αυτόματα στο μυαλό μας έρχονται οι παραλίες της Ελλάδας και όσα μαζί τους σέρνουν: άδεια από την δουλειά που καταντήσαμε να μισούμε, σφίξιμο από την πείνα έναν χρόνο μήπως κι αποταμιεύσουμε καμιά δεκάρα να πάμε κάνα δεκαήμερο να πλατσουρίσουμε, ενδόμυχα νιώθουμε κάπως υπεράνω όλων διότι έρχονται οι ημέρες που τουρίστες θα βιώσουν την εμπειρία να περιφέρονται σε ελληνικά χώματα και θα νιώσουν για λίγες ημέρες όσα εμείς ζούμε όλο το χρόνο (για κάποιο λόγο χαιρόμαστε με κάτι τέτοιο).

Κι άλλες σκέψεις που τώρα δεν μου έρχονται καθώς ακόμη είναι Απρίλης.

Εμένα πάλι μου έρχεται έντονα κάθε που οι μέρες δείχνουν πως καλοκαιριάζει μια συγκεκριμένη ανάμνηση. Παιδάκι ακόμα, χρειαζόμουν τετράδια για το σχολείο, ήταν οι ημέρες που γράφαμε με στυλό τότε, τα παλιά χρόνια της πολιτικής κοροϊδίας. Μου είπε λοιπόν η μαμά μου πως δεν χρειάζεται να πάμε σε βιβλιοπωλείο να τα αγοράσουμε. Στην δουλειά της έφερναν σχολικά είδη για παιδιά. Θα πάρουμε όλα τα τετράδια και τα σύνεργα του σχολείου από την Unicef, θα είναι όλα της Unicef.

Ωραία, της είπα. Και τι είναι αυτό μαμά;

«Αυτή είναι μια οργάνωση που βοηθά παιδιά ή και μεγάλους οι οποίοι δεν είναι τόσο τυχεροί όσο είμαστε εμείς. Ανθρώπους οι οποίοι γεννήθηκαν στην Αφρική. Εκεί τα παιδιά δεν έχουν ούτε σχολεία, ούτε ρεύμα και νερό, ούτε καν παπούτσια να φορέσουν. Όταν αρρωσταίνουν πεθαίνουν γιατί εκεί δεν υπάρχουν εμβόλια να τα προφυλάξουν από τις αρρώστιες. Κι εσείς εδώ κλαίτε για να μην κάνετε τα εμβόλια, φαντάσου. Εκεί τα λίγα λεφτά που εμείς θα δώσουμε για να πάρουμε τα τετράδια σου θα βοηθήσουν πραγματικά» μου είπε.

Καλά όχι κι έτσι ακριβώς, αλλά πάνω κάτω έτσι το θυμάμαι.

Πόσο ήμουν, πρώτη δημοτικού ή δευτέρα. Από τότε και για κάθε χρόνο πίεζα την μαμά μου να πάμε να αγοράσουμε τετράδια της Unicef και αυτό, ντρέπομαι που το παραδέχομαι, το σταμάτησα όταν τελείωνα το γυμνάσιο. Τόσο μυαλό τότε, η εφηβεία.

Σήμερα με τα όσα πρόσφατα ακούστηκαν για την Unicef και την ελληνική επιτροπή της αλλά και για κάποια λίγα που έχουν γραφεί κι ακουστεί κατά καιρούς γενικά για τον οργανισμό, θλίβομαι. Τόσο μεγάλο πάρτι σε έναν οργανισμό που ιδρύθηκε για να προσφέρει δεν περίμενα.

Το γιατί, το πώς, του που κι από ποιους ιδρύθηκε δεν με ενδιαφέρει παρά τις θεωρίες συνομωσίας που υπάρχουν. Με ενδιαφέρει πως ένας οργανισμός παγκόσμιας αναγνωρισιμότητας βοηθά ανθρώπους, βοηθά παιδιά, που δεν έχουν ούτε τα βασικά για να ζήσουν. Ίσως περνά πολύ στο απαλό αυτή η φράση, ούτε τα βασικά. Νερό, φαγητό, φάρμακα, μόρφωση.
Αλλά έχουν κάτι άλλο. Διαμάντι, ελεφαντόδοντο, παλιότερα πετρέλαιο, παλιότερα σκλάβους και άγρια θεριά που γέμιζαν τσίρκα (ελληνικά καφενείου-τα αγαπημένα μου).

Οπότε για ποιο λόγο να έχουν πρόσβαση σε οτιδήποτε έχει ένας πολιτισμένος ( εντός ενός εκατομμυρίου εισαγωγικών) και να μπορούν να εκμεταλλευτούν ότι έχουν ή γιατί να μην είναι διαιρεμένοι μια ζωή και να μαστίζονται από εμφύλιο πόλεμο για πάντα;

Είναι κάπως οικείο το παραπάνω. Μου θυμίζει και έναν άλλο λαό.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση όταν κουβαλούσα τα τετράδια μου στο σχολείο ήταν τα σχόλια των συμμαθητών. Εντάξει., θα μου πεις παιδιά ήταν, οκτώ χρονών. Και ποια ήταν τα σχόλια;

«Είσαι φτωχός κι έχεις τέτοια τετράδια; Είσαι από τους Μαύρους; Καλά, δύο θεμάτων είπε η κυρία, τι κουβαλάς; Άιντε, πορτοκαλί και πράσινο στα τετράδια, μπλε είναι κανονικά» κι άλλα πιο πικάντικα.

Αλλά ποιος νοιάζεται για τα σχόλια, πειραζόμουν γιατί δεν είχε κανένας άλλος τέτοια τετράδια. Και να πω πως δεν υπήρχε διαφήμιση, τότε υπήρχε μόνο διαφήμιση. Ειδικά όταν δεν υπήρχε διαδίκτυο και χαζεύαμε τηλεόραση ημέρες ολόκληρες. Ίσως κι οι γονείς των συμμαθητών να πίστευαν πως θα πήγαιναν τζάμπα τα χρήματα τους και δεν θα αλλάξει κάτι με το μικρό αντίτιμο στην ζωή των Αφρικανών, ίσως πίστευαν πως είναι κομπίνα και κονόμα για στελέχη της εταιρίας. Ίσως ποιος ξέρει.

Κι όμως ακόμη και όταν κορόιδευαν όλοι από γύρω, ήμουν τόσο χαρούμενος για τα τετράδια μου που δεν έδινα σημασία. Τα έβλεπα σαν διαμάντια γιατί ήξερα πως με ένα χιλιάρικο (δραχμές, ναι υπήρξαν) δικό μου θα σωθεί με ένα εμβόλιο ένα πιτσιρίκι στην ηλικία μου σε μια διαφορετική χώρα νοτιότερα από την δική μου.

Έγιναν ατασθαλίες και όλοι ξέρουμε πως όπου υπάρχουν άνθρωποι υπάρχει και πλεκτάνη. Αλλά έστω και το ένα τέταρτο της ετήσιας βοήθειας να έφτανε τότε στην χώρα, ήμουν ικανοποιημένος.
Μάλλον είμαι ικανοποιημένος.

Βοηθήστε αν μπορείτε, επισκεφτείτε όσοι μπορείτε, σώστε παιδιά μπορείτε δεν μπορείτε.