Για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη γκρεμίζω ουρανούς

Αποστόλης Σαμακοβλής05-04-2018

Με τα τελευταία γεγονότα περί πολιτικής ατασθαλίας στην ευρεία ζώνη γειτνίασης του σπιτιού μας, περί αναθεώρησης συνθηκών συνθηκολόγησης μεταξύ ημών και των γειτόνων, περί πολιτικών αναταράξεων ολούθε, περί εξτρεμιστικών στρατιωτικών καθεστώτων να εντείνονται να κυβερνούν και να τείνουν να μας φάνε, περί εχθρών που αιχμαλωτίζουν και απειλούν ευθέως με πόλεμο και αιματοκύλισμα, πληθαίνουν οι φωνές ωμής ανωριμότητας οι οποίες απευθύνονται κυρίως στην δικιά μας πλευρά του φράχτη.

Και τι λένε οι φωνές, εμείς δεν ξέρουμε από προσφυγιά και πολέμους, ζούμε σε μια περιοχή που η ειρήνη είναι δεδομένη και ποτέ δεν είδαμε αιματοκύλισμα. Ποτέ δεν αναγκαστήκαμε να εγκαταλείψουμε τα σπίτια και τις οικογένειες μας, τους νεκρούς μας, το είναι μας το ίδιο.

Απλά εμείς είμαστε οι κάποιοι που γκρινιάζουν χωρίς να γνωρίζουν τι θα πει προσφυγιά και πόλεμος, δεν ακούσαμε τον ήχο της οβίδας και δεν νιώσαμε στα μάτια μας το τσούξιμο της σκόνης των ερειπίων που πίσω της αφήνει.

Ζούμε σε μια περιοχή που ποτέ δεν μάτωσε, ποτέ δεν είδαμε παιδιά να φτάνουν στο χώμα μας ξυπόλητα κι ορφανά έχοντας στο βλέμμα τους ζωγραφισμένη την απορία.

Γιατί, για ποιον λόγο ήρθε ο κόκκινος ή ο μπλε στρατός και άρχισε να βομβαρδίζει το σπίτι μου και να πετσοκόβει τους δικούς μου;

Κι άντε να απαντήσεις στο κάθε παιδί ξεχωριστά. Μπορείς να απαντήσεις;

Και κάπου εδώ απαντάμε, ξέρουμε από φτώχεια, είμαστε σε μια περιοχή που πέρασαν λίγα χρόνια από τον τελευταίο μας πόλεμο. Ξέρουμε τις κακουχίες και τα δεινά του πολέμου, έχουμε κλάψει για παιδιά που στα καλά των καθουμένων δεν είχαν τίποτα άλλο στον κόσμο παρά το χέρι του αδερφού τους περασμένο στον λαιμό τους στην καλύτερη, τους νεκρούς γονείς τους στο πλάι τους στην χειρότερη.

Ο πόλεμος είναι ίδιος όσα χρόνια κι αν περάσουν, όποιον κι αν στοχεύει και τα μεγαλύτερα θύματα είναι πάντα τα παιδιά.

-Και οι ενήλικες τι είναι ρε μεγάλε, θα ρωτήσεις. Επίσης θύματα. Αλλά άντε κοίτα στα μάτια ένα πιτσιρίκι που μόλις έχει ανασυρθεί ζωντανό από χαλάσματα και πες του τον λόγο που το χώμα που έπαιζε πλέον δεν του ανήκει, πως το σπίτι που μεγάλωσε καταστράφηκε και πως οι γονείς του πέθαναν πολεμώντας έναν εχθρό που ποτέ δεν θα δει και για τον οποίο ποτέ δεν είχε ακούσει.

Τι μπορούμε να κάνουμε να βοηθήσουμε;

Πραγματικά ρωτάω γιατί δεν έχω την απάντηση. Μια αρχή είναι να μην σιωπούμε ίσως. Στην θέση του κάθε πρόσφυγα έχουμε βρεθεί όλοι μας στον χώρο αυτό που ζούμε κι αναπνέουμε.

Στην Ελλάδα του 2018 δεν έχει θέση κανένας που μισεί όποιον υποφέρει από αυτό το στρατηγικό παιχνίδι συμφερόντων του οποίου κομμάτι είναι και οι σκοτωμοί. Ξέρουμε από φτώχεια, ξέρουμε από μίσος τρίτων, ξέρουμε πως αισθάνεται κάποιος που δείχνουν όλοι με το δάχτυλο.

Και τα παραπάνω γράφονται μόνο για τους πληγέντες από πόλεμο και ειδικότερα για κάθε παιδί, όχι για τον οποιοδήποτε σαλτιμπάγκο ενδύεται τον μανδύα του πρόσφυγα και προξενεί το οτιδήποτε.

Ναι, υπάρχουν και τέτοιοι αλλά δεν πρέπει να μας επηρεάζουν στην κρίση, στην σκέψη και στην δράση.

Τα παιδιά και τα μάτια μας, αυτά είναι το μέλλον και αυτά θα μας καταδικάσουν όταν έρθει η ώρα. Για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη ας γκρεμίσουμε κανένα εσωτερικό σύνορο και έπειτα αν μπορέσουμε ας γκρεμίσουμε και κανέναν ουρανό.

---

Γράφει ο Αποστόλης Σαμακοβλής