Ελληνοτουρκικά - Μακεδονικό με ολίγη από Novartis

Γράφει ο Λάμπρος Κακογεώργος Εκπαιδευτικός26-02-2018

Η τηλεοπτική και όχι μόνο, καθημερινότητα, κυριαρχείται -εκτός βέβαια από το survivor και από την επιστροφή του Ντάνο στα τηλεοπτικά δρώμενα από τη "θέση" του ηθοποιού- από τις εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά σε σχέση και με τις εξορύξεις στην Κύπρο αλλά και από το Μακεδονικό ή αλλιώς, το Σκοπιανό αλλά και από την υπόθεση Novartis. Πάλι καλά δηλαδή, διότι, θα μπορούσαν οι περιπέτειες "μαχητών" και "διασήμων" να υποσκελίσουν ακόμη και σκάνδαλα και εθνικά θέματα. Υπό την έννοια αυτή λοιπόν, μπορούμε να είμαστε και ευχαριστημένοι και να θεωρήσουμε ότι ως κοινωνία δεν έχουμε χάσει και το τελευταίο δείγμα σοβαρότητας και υπευθυνότητας.

Όμως, σε καμία περίπτωση όπως τουλάχιστον προσωπικά εκτιμώ, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι από τη διαχείριση των προαναφερθέντων θεμάτων από το σύνολο του πολιτικού κόσμου. Όχι, δε θα σταθώ στο αν εξυπηρετούν τα συλλαλητήρια τα εθνικά θέματα. Όχι, δε θα αναφερθώ στον αριθμό των ανθρώπων που συγκεντρώθηκαν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. (τόσες εκτιμήσεις έγιναν και απέδειξαν ότι τα μαθηματικά είναι επιστήμη για λίγους). Όχι, δε θα αναφερθώ στο αν τα Σκόπια πρέπει να ονομασθούν Άνω, Κάτω, Πέρα, Δώθε Μακεδονία και αν το αεροδρόμιο Μακεδονία της Θεσασαλονίκης πρέπει να ονομασθεί Νίκος Γκάλης (λογικό αφού οι πτήσεις του Νικ δε Γρίκ παραμένουν άσβεστες στις μνήμες μας). Όχι, δε θα αναφερθώ στο αν έπρεπε να βυθίζουμε κάθε τουρκικό πλοίο που επιχειρεί να προσεγγίσει τα Ίμια και να εμβολίσει πολεμικά μας πλοία. Όχι, δε θα σταθώ στο αν πρέπει να στηθούν 10, 20, 100 κάλπες στη Βουλή για την υπόθεση Novartis. Δε θα σταθώ σε όλα αυτά διότι δεν είναι σκοπός του κειμένου μου να προπαγανδίσει τις θέσεις μου και να κερδίσω likes ή dislikes. Δε θα το κάνω διότι δεν είμαι σίγουρος ότι το σύνολο της γνώσης μου και της πληροφόρησής μου, μου επιτρέπει να κάνω κάτι τέτοιο. Εξάλλου, η γνώμη μου είναι η γνώμη ενός απλού πολίτη που σε καμία περίπτωση δεν ασκεί εξουσία και δεν διεκδικεί ρόλο και λόγο στην άσκηση εξουσίας. Επιπλέον θα είναι μια άποψη συναισθηματικά, ιδεολογικά και εθνικά φορτισμένη.

Θα σταθώ όμως, στο ότι για μια ακόμη φορά, το σύνολο του πολιτικού κόσμου αποδεικνύεται κατώτερο των περιστάσεων. Για δεκαετίες, το Σκοπιανό είχε περίπου εξαφανισθεί απί τη μνήμη μας τη στιγμή που όλος ο πλανήτης αποκαλούσε τα Σκόπια Μακεδονία και ακόμη και οι χάρτες των σχολικών μας βιβλίων αποκαλούσαν το γειτονικό κρατίδιο με αυτό το όνομα. Ξαφνικά και υπό το βάρος των εσωτερικών εξελίξεων, ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών, ο Έλληνας Κίσινγκερ, θυμάται ότι πρέπει να το επιλύσει κάτι για το οποίο μόνο τα Σκόπια επείγονται. Η αντιπολίτευση; Εκατό γνώμες, δηλαδή, κάθε λιμάνι και καημός... Η δε αξιωματική αντιπολίτευση προσπαθεί να διαμορφώσει χαρακτήρα. Μητσοτακικό, Καραμανλικό ή κάτι άλλο. Ο Ερντογάν, από ένας σχεδόν απομονωμένος ηγέτης, έρχεται στην Αθήνα, προβάλλει όρους και διεκδικήσεις και παραλίγο να απολύσει τον πρόεδρο της δημοκρατίας μας διότι αυθαδίασε. Η Ελλάδα χωρίζεται πάλι σε εθνικόφρονες και μη, πατριώτες και προδότες, γραφικούς και σώφρονες. Σε όλα αυτά προσθέστε και το ρόλο της εκκλησίας που ακόμη νομίζει ότι βιώνουμε ένδοξες μέρες των Βυζαντινών αυτοκρατόρων. Και ξαφνικά, εκεί που βγαίνουμε δε βγαίνουμε στις αγορές, βγαίνουμε ή δε βγαίνουμε από το μνημόνιο, σκάει και η Novartis. Προσωπικά δεν έχω ιδέα πόσοι τα πήραν, ποιοί τα πήρα, πόσα πήραν. Αυτό που ξέρω είναι ότι αν υπάρχουν ένοχοι να βρεθούν και να τιμωρηθούν.


Κυρίως όμως, αυτά που με το φτωχό μου το μυαλό καταλαβαίνω, είναι τα εξής. Ο πολιτικός μας κόσμος δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να καπηλευτεί τα πάντα προκειμένου να έχει ή να αποκτήσει μερίδιο στην εξουσία. Οι ηγέτες μας δεν έχουν τη διάθεση ούτε στα εθνικά ζητήματα να διαμορφώσουν κοινή εθνική γραμμή. Δεν έχουν διάθεση να ομονοήσουν, να συνεργαστούν, να διαχειριστούν τα προβλήματα με γνώμονα το εθνικό συμφέρον. Διχάζουν, εξαπατούν, χειραγωγούν θεσμούς όπως δικαιοσύνη και εκκλησία (η διάκριση των εξουσιών μόνο στα χαρτιά ισχύει με ευθύνη και των δικαστικών λειτουργών). Την ίδια στιγμή, οι έλληνες πασχίζουν να επιβιώσουν και αν συνεχίσουμε έτσι θα υπάρχει Ελλάδα δίχως Έλληνες. Ο μεγαλύτερος εχθρός τελικά βρίσκεται εντός των συνόρων.


Γράφει ο
Λάμπρος Κακογεώργος
Εκπαιδευτικός