«Μήπως είμαστε όλοι μας τρελοί;»
Φανταστείτε ένα μικρό επαρχιακό επιστημονικό εργαστήριο. Διοικείται από τον Αρχιεπιστήμονα και κοσμοκράτορα του κόσμου του εργαστηρίου. Δουλεύεται από τους Μικροεπιστήμονες και υφισταμένους του μεγάλου αρχηγού. Δουλεύουν όλοι μαζί και διεξάγουν πειράματα πάνω σε ποντίκια με πρόσχημα την ανάπτυξη αντι-ιώσεων. Ή την θεραπεία για το συνάχι. Ή την επιστημονική εξήγηση για το ξεμάτιασμα.
Τώρα, το έρμο το ποντίκι έχει την εντύπωση πως όλος του ο κόσμος είναι αυτή η γυάλα που έχει για σπίτι και τα μεγάλα περίεργα πλάσματα που το πασπατεύουνε κάθε μέρα και το κεντρίζουν με τις λεπτές βελόνες. Και μετά το ποντίκι την ακούει από την τόσο μεγάλη δόση ανθρωπιάς και ζωής. Και πεθαίνει.
Η ζωή και το νόημα της για το ποντίκι είναι : Ζω μέχρι να πεθάνω από μια αρρώστια τεχνητή, αν είμαι τυχερός θα σωθώ από μια τεχνητή θεραπεία αλλά μέχρι τότε θα με παλαμαριάζει ο μισότρελος με την άσπρη μπλούζα.
Κι αυτό το βαφτίζει το ποντικάκι ζωή του. Και το θεωρεί φυσιολογικό.
Που κολλάει ρε μάστορα αυτή η αηδία που έγραψες, ρωτάτε αγαπητοί συγκάτοικοι και θα απαντήσω τούτο : παντού με κόλλα. Αστειάκι. Όχι. Καλά.
Πλακίζω.
Είναι ένας συλλογισμός που κάποτε είχα διατυπώσει, μια σύγκριση του εργαστηρίου και των επιστημόνων αλλά και του ποντικίου με την ζωή μας. Υπάρχουν πολλά κοινά σημεία.
Σκεφτείτε ένα περιβάλλον που επισκέπτεστε κάθε μέρα και δράτε σε αυτό. Είτε είναι δουλειά, είτε είναι σχολή, είτε είναι διασκέδαση, είτε είναι οτιδήποτε. Σε έναν κλειστό χώρο απλά υπάρχετε και δράτε.
Τώρα σκεφτείτε τις πληροφορίες που παίρνετε καθημερινά από οποιαδήποτε πηγή και αναλύστε ποιες από αυτές σας σπρώχνουν στην αλλαγή της καθημερινότητας σας. Ποντάρω στην απάντηση καμία.
Τώρα σκεφτείτε την προπαγάνδα που λαμβάνετε μέσα από τις πληροφορίες και σε τι βαθμό επηρεάζεστε και δράτε. Πως θα ξεχωρίσετε την προπαγάνδα ρωτάτε. Δεν ξέρω.
Τώρα θυμηθείτε πως υπήρξε μια εποχή που για οποιαδήποτε ίωση υπήρχε κι η αντιβίωση κατά παραγγελία. Θυμηθείτε πως στην χώρα μας κάποτε είχε γίνει παραγγελία εμβολίων κατά της νέας υποτίθεται γρίπης πριν εμφανιστεί το πρώτο κρούσμα. Μαγεία.
Τώρα θυμηθείτε το Truman Show. Κάντε και μια σύγκριση με τα παραπάνω.
Τελικά είστε κι εσείς τρελοί ή είμαι μονάχος μου σε τούτο το δωμάτιο το άσπρο με τα μαξιλάρια στους τοίχους;
Γράφει ο Αποστόλης Σαμακοβλής
