Η φαρσοκωμωδία της απαγόρευσης
Δεκαετία του '80, άραγμα μετά την δουλειά στον καναπέ του σπιτιού, άνοιγμα τηλεόραση ή αν δεν έπαιζε κάτι της προκοπής (που συνήθως δεν έπαιζε) άνοιγμα βίντεο, μέσα βιντεοταινία και έβλεπες τα διαμάντια του ελληνικού σινεμά της τότε περιόδου. Η εποχή της βιντεοκασέτας, σπουδαίοι ηθοποιοί πρωταγωνιστούσαν σε ταινίες αρκετά καλές και σε άλλες αρκετά κακές που όμως έχουν περάσει στην μνήμη μας και έχουν χαραχθεί.
Χαρακτήρες όπως ο αθυρόστομος Στάθης Ψάλτης που ξεκινούσε στα χαστούκια κάποιον γιατρό που δεν εκτελούσε σωστά το καθήκον του, όπως ο σκουπιδιάρης και ηθικός Ταμτάκος που μπλέκει σε οικονομικά σκάνδαλα κατά λάθος και προσπαθεί αν ξεδιαλύνει μυστήρια κυβερνήσεων, όπως ο πεθερόπληκτος κι αξέχαστος Σωτήρης που σατίριζε την οδύσσεια του σώγαμπρου της τότε εποχής. Κι άλλοι πολλοί καλοί ηθοποιοί πρωταγωνίστησαν σε τέτοιες ταινίες, βιοποριστικώς ορμώμενοι οι περισσότεροι βέβαια.
Αυτά έχω ακούσει ότι έβλεπε ο κοσμάκης στην τηλεόραση του την δεκαετία που μας σημάδεψε ως Έλληνες και θα θέλαμε να την ζούμε όλοι. Αλλά στο ζουμί, ποιο κοινό στοιχείο υπήρχε σε όλες αυτές τις ταινίες, σε όλους αυτούς τους χαρακτήρες, σε όλα αυτά τα σενάρια;
Η αθυροστομία, το βρισίδι, οι κακές λέξεις και οι κακές εικόνες. Αυτά που σημερινοί ηθικολόγοι απαγορεύουν. Αλλά περισσότερα παρακάτω.
Στα δικά μας τώρα, στην τιμημένη
δεκαετία του ’90, μετά το σχολείο αράζαμε σε καναπέ και βλέπαμε τόσο τις ίδιες αυτές ταινίες αλλά και σειρές αμφιβόλου αισθητικής και ποιότητας. Η τηλεόραση είχε γίνει ιδιωτική και ο καπιταλισμός παρήλαυνε νυχθημερόν μέσω του χαζοκουτίου. Κι εμείς εκεί, πιστοί καταναλωτές-θεατές. Βλέπαμε σειρές και ταινίες τόσο ελληνικές όσο και εισαγόμενες. Αλλά χωρίς λογοκρισία, χωρίς το υποκριτικό «μπιπ» που ακούγεται σε ταινίες και σειρές σήμερα. Ναι, υποκριτικό. Δεν έμπαινε το μωσαϊκό σε επίμαχα σημεία του ανθρώπινου σώματος ώστε να τα κρύψει.
Για να προστατευτούν τα παιδιά πλέον αυτά συμβαίνουν, έτσι αντιλαμβάνονται οι αρμόδιοι την προστασία. Απαγορεύουν τα πάντα για να προστατευθεί ο οποιοδήποτε. Κάθονται και πετσοκόβουν ταινίες και σειρές και πλάνα για να μην σοκαριστεί η κοινωνία μας, να μη δει κάποιο σημείο εκτιθέμενο και παρεκκλίνει της πορείας της. Ναι, αυτό περίμενε για να παραστρατήσει το κάθε πιτσιρίκι.
Επίσης όλες μα όλες οι νέες σειρές είναι μία σειρά. Όλες το ίδιο νερόβραστες με εκφράσεις δημοτικού και λέξεις που χρησιμοποιούσαμε στο νηπιαγωγείο για να βρίσουμε. Και μετά απορεί ο κάθε αγαπητός τηλεαστέρας για τον λόγο που το κοινό καταφεύγει στο διαδίκτυο. Για την ελευθερία του, για κανέναν άλλο λόγο. όχι ότι κι εκεί είναι ρόδινο το κλίμα αλλά είναι σαφώς καλύτερο από την τηλεόραση.
«Μα να αφήσουμε τα παιδιά να επηρεαστούν από βρισιές και γύμνια, είναι δυνατόν;» Να τα αφήσετε αγαπητοί μου, να τα αφήσετε να δουν από μια οθόνη καμιά σκηνή πεζοδρομίου για να έχουν μια ιδέα τι πάει να πει πεζοδρόμιο. Δε θα είναι μια ζωή μέσα στους τοίχους της όμορφης οικοδομής σας. Κι όσο πιο σκληρές εικόνες και λέξεις ακούσει ένα παιδί με παρότρυνση του γονέα τόσο το καλύτερο για την μετέπειτα ζωή του. Μην κάνετε το ίδιο λάθος με τους παραπάνω αναφερόμενους, εξηγήστε και μην απαγορεύετε.
Γράφει ο Αποστόλης Σαμακοβλής
