Υπάρχουν και οι άλλοι. Ξανά.
Εισαγωγή με Χριστούγεννα και Δεκέμβρη έκανα πέρυσι οπότε θα είναι ανούσιο για δεύτερη χρονιά να το επαναλάβω. Αλλά μόλις το επανέλαβα.
Τέλος πάντων, το θέμα μας είναι άλλο, είναι το ίδιο ακριβώς με πέρυσι και πρόπερσι. Οπότε δεν είναι άλλο, είναι το ίδιο.
Οι άλλοι. Περίεργες λέξεις τούτες οι δυο, οι άλλοι. Κάτι ξένο, κάτι τρομακτικό βγάζουν, κάτι που θέλουμε να το διώξουμε από κοντά μας να μη μας κάνει κακό. Να μην λερώσει την τέλεια ύπαρξη μας και μας δείχνουνε με το δάχτυλο οι γείτονες τούτες τις άγιες ημέρες, κατά τα άλλα, να μην μαγαριστούμε.
Από δυο λέξεις.
Οι άλλοι, οι διαφορετικοί. Αυτοί που δεν είναι σαν κι εμάς και αυτοί που κατά τύχη δεν είμαστε εμείς. Αυτοί πρέπει να λάβουν βοήθεια τις ημέρες αυτές γιατί αυτό μας δίδαξε η περιπέτεια του βρέφους που γεννήθηκε Δεκέμβρη πριν από πολλά χρόνια, να βοηθάμε τους αδύναμους. Τους άλλους.
Τώρα βέβαια αδύναμος ποιος πραγματικά είναι δεν μπορεί να αναλυθεί, όπως και ποιοι είναι οι άλλοι δεν μπορεί να αναλυθεί. Οι ρόλοι όταν έρχεται η ώρα να προσφέρεις, καμιά φορά μπερδεύονται και από πρωταγωνιστής με κοινό που σε προσμένει γίνεσαι τρίτος κομπάρσος που περιμένει μια Κυριακή για να φάει κρέας.
Δεν νομίζω να έχω αφήσει κάποια κατηγορία όσον αφορά τους «Άλλους» σε προηγούμενα κείμενα, οπότε θα γενικεύσω. Ή μάλλον θα επαναλάβω, οι άλλοι είναι ακόμη εκεί έξω και προσπαθούν να επιβιώσουν. Δεν ενδιαφέρονται και δεν τους νοιάζει αν είναι Χριστούγεννα, Πάσχα και Δεκαπενταύγουστος.
Όλες οι ημέρες είναι ίδιες για αυτούς, για εμάς αλλάζουν. Αλήθεια, το έχουμε σκεφτεί ποτέ εμείς αυτό;
Ας φανταστούμε έναν κύκλο ας πούμε ενός χρόνου, ένας κύκλος τόσο ίδιος στις ημέρες και τις ώρες του που φέρνει πονοκέφαλο και μόνο στην ιδέα σκέψης της ύπαρξης του. Δεν υπάρχει χρισμένο ευλογημένο εικοσιτετράωρο, δεν υπάρχουν ώρες ξεκούρασης ή κούρασης. Δεν υπάρχουν Σαββατοκύριακα και δεν υπάρχουν αργίες.
Το σημαντικότερο, δεν υπάρχει μια ημέρα ευτυχίας επειδή όλες οι ημέρες είναι επιβίωσης. Λίγο αγχωτικό έτσι δεν είναι;
Στην καλύτερη περίπτωση το μόνο που φέρνει μια τέτοια σκέψη είναι άγχος. Λοιπόν αυτή η πραγματικότητα συνανθρώπων μας είναι απευκταία για όλους εκτός από όσους ήδη έχει χτυπήσει.
Άρα το απευκταίο για εμένα είναι ζωή για τον άλλο.
Στο συμπέρασμα που οδηγούμαστε βάζοντας για λίγο το μυαλό σε σκέψη και την θέση μας στη θέση τους, δε χρειάζεται να περιμένουμε συγκεκριμένες ημέρες για να γίνουμε καλοί άνθρωποι. Δε χρειάζεται να γίνουμε καλοί άνθρωποι για να βοηθήσουμε. Ας είμαστε και λιγότερο καλοί, αρκεί να προσφέρουμε.
Εδώ υπάρχουν και ενστάσεις βέβαια, αλλά έβαλα τον εαυτό μου στη θέση ενός άλλου, για αυτό καταλήγω στο συγκεκριμένο συμπέρασμα. Όσο υπάρχουν οι άλλοι θα υπάρχει και η ανάγκη για βοήθεια. Όσο υπάρχει η ανάγκη για βοήθεια θα χρειάζονται οι άνθρωποι, όσο οι άνθρωποι βοηθούν λόγω των ημερών δεν θα αλλάξει ποτέ η κατάσταση.
Και ναι, ακόμη και σε τέτοιες ημέρες που ζούμε μπορούμε να βοηθήσουμε. Δεν βιώνουμε κάποιον πόλεμο, βιώνουμε μια άσχημη οικονομική πραγματικότητα. Θα ορθοποδήσουμε, το έχουμε κάνει και στο παρελθόν.
Οι άλλοι χωρίς στήριγμα δεν θα ορθοποδήσουν ποτέ, με ή χωρίς οικονομική κρίση. Με ή χωρίς ανεργία, με ή χωρίς πολιτικές μικροπρέπειες. Από εμάς περιμένουν, πάντα με αξιοπρέπεια.
Κι αν προσφέρεις θα ακούσεις κι ένα «Ευχαριστώ», λέξη που σπανίζει σήμερα, περισσότερο ακόμα όταν αυτός που την εκστομίζει την εννοεί.
Όταν αυτός ο άλλος την εννοεί.
Γράφει ο Αποστόλης Σαμακοβλής
