Σχέση εκπαιδευτικού με γονέα: «αιώνια διαμάχη» ή «κερδοφόρα συμμαχία»;
Επιστροφή στα θρανία λοιπόν και ήδη διανύουμε το δεύτερο μήνα του σχολικού έτους! Σκεπτόμενη τη δική μου καθημερινότητα ως εκπαιδευτικός, συνειδητοποίησα πως αυτό που με προβληματίζει περισσότερο όσον αφορά στη δουλειά μου είναι οι σχέσεις που θα αναπτύξω με τους γονείς των μαθητών μου. Ναι, πολύ καλά διαβάσατε! Το αν θα καταφέρω να ανοίξω δίαυλο επικοινωνίας με τους γονείς με αγχώνει ακόμα περισσότερο και από το αν θα με αγαπήσουν οι μαθητές μου ή αν θα μπορέσω να τους μεταλαμπαδεύσω όλες τις γνώσεις που πρέπει να αποκτήσουν. Όταν οι εκπαιδευτικοί δείχνουμε τη στοργή και την αφοσίωση μας προς τα παιδιά, τα συναισθήματα αγάπης είναι αμοιβαία.
Ωστόσο, για να είμαι ειλικρινής, η επικοινωνία με τους γονείς δεν πιστεύω πως είναι μια διαδικασία επώδυνη μόνο για εμάς τους εκπαιδευτικούς αλλά και για τους ίδιους. Γιατί να είναι όμως τόσο αγχωτική η συνεννόηση μεταξύ γονέα και δασκάλου; Πώς μπορούμε να αλλάξουμε αυτό το συναίσθημα και να το αντικαταστήσουμε με μία συνεργασία από την οποία μπορεί μόνο να επωφεληθεί ο μαθητής;
Γράφοντας ως εκπαιδευτικός, θα ήθελα να ξεκινήσω από τη δική μας πλευρά. Αυτό που πραγματικά αξίζει, αλλά θεωρώ πως είναι και το πιο γοητευτικό κομμάτι του επαγγέλματός μας, είναι να αναγνωρίζουμε πως το κάθε παιδί είναι ξεχωριστό και χρειάζεται τη δική του μοναδική προσέγγιση. Προκειμένου να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, είναι πολύ χρήσιμο να ζητούμε και τη βοήθεια των γονέων, οι οποίοι γνωρίζουν το παιδί τους καλύτερα από τον καθένα, επιχειρώντας συχνές συναντήσεις μαζί τους. Αυτό μπορεί να συμβεί είτε διοργανώνοντας κάποια εκπαιδευτική συγκέντρωση με γονείς, είτε αφήνοντας κενές κάποιες σχολικές ώρες κατά τη διάρκεια της εβδομάδας τις οποίες θα μπορούμε να αξιοποιούμε για συναντήσεις μαζί τους. Ακόμα όμως κι αν κάποιος γονέας δεν καταφέρει να παρευρεθεί σε αυτές τις συναντήσεις εξαιτίας άλλων υποχρεώσεων, μπορούμε να του στείλουμε ένα προσωπικό γραπτό μήνυμα μέσω του μαθητή μας ότι επιθυμούμε να μιλήσουμε μαζί του για την πρόοδο του παιδιού.
Όταν τελικά τους συναντήσουμε, τονίζουμε τα θετικά στοιχεία του παιδιού και μοιραζόμαστε μαζί τους τις οποιεσδήποτε ανησυχίες μας. Οι γονείς λατρεύουν τα παιδιά τους και προσπαθούν να τους προσφέρουν πάντα το καλύτερο. Δεν είναι δυνατόν, επομένως, ο δάσκαλος να παρέχει απλόχερα την στήριξη του και ο γονιός που θέλει το παιδί του να είναι ευτυχισμένο να μην το εκτιμήσει. Έχουν υπάρξει, βέβαια, περιπτώσεις γονέων- όταν ήμουν μαθήτρια αλλά και τώρα πλέον ως εκπαιδευτικός- οι οποίοι ερμήνευσαν λάθος τις συμβουλές των δασκάλων με αποτέλεσμα οι σχέσεις τους να οδηγηθούν σε ρήξη. Σε αυτή την περίπτωση, οι εκπαιδευτικοί είναι καλό να διατηρούμε τη ψυχραιμία μας, να παραμένουμε προσηλωμένοι στο στόχο μας και να κρατούμε ουδέτερη στάση απέναντι τους. Αποτελεί απόφαση των ίδιων, εφόσον είναι κηδεμόνες του παιδιού, αν θα ακολουθήσουν τις προτροπές μας.
Από την άλλη πλευρά, οι γονείς πρέπει και αυτοί με τη σειρά τους να έρχονται σε επαφή με τους δασκάλους των παιδιών τους και να τους εκμυστηρεύονται οποιαδήποτε απορία έχουν. Είναι θεμελιώδους σημασίας να μην παρεξηγούν τα λόγια του εκπαιδευτικού και να αναγνωρίζουν την προσπάθεια που καταβάλει να βοηθήσει το παιδί τους: στόχος του σχολείου δεν είναι η αριστεία των μαθητών, αλλά η παροχή ακαδημαϊκών και κοινωνικών γνώσεων οι οποίες θα τους ακολουθούν και θα τους στηρίζουν για μία ζωή. Έχουν περάσει ανεπιστρεπτί οι εποχές που ο δάσκαλος τιμωρούσε τα παιδιά χρησιμοποιώντας βέργα.
Τέλος, θα ήθελα να αναφερθώ σε κάτι ακόμα. Εξαιτίας κάποιων άσχημων περιστατικών που έχουν λάβει χώρα τα τελευταία χρόνια σε αρκετά σχολεία με πρωταγωνιστές εκπαιδευτικούς και μαθητές, οι γονείς ανησυχούν για την ασφάλεια των παιδιών τους και εμπιστεύονται πιο δύσκολα το δάσκαλο. Είναι απολύτως κατανοητό να υπάρχουν τέτοια συναισθήματα και είναι επιτακτική ανάγκη αν συμβεί κάποιο γεγονός που βλάπτει, σωματικά ή ψυχολογικά, το παιδί, αμέσως να το καταγγείλουν. Ωστόσο, δε θα έπρεπε κάποια μεμονωμένα παραδείγματα να προκαλέσουν τη δυσαρέσκεια τους προς ολόκληρο τον εκπαιδευτικό κλάδο. Δείξτε εμπιστοσύνη στο έργο μας, καθώς η σωστή συνεργασία μεταξύ εκπαιδευτικού και γονέα αποτελεί τη βάση για να «πλάσουμε» υγιή και ευτυχισμένα παιδιά.
Γράφει η Μανίτσα Ιφιγένεια - Παιδαγωγός με εξειδίκευση στην Ειδική Αγωγή και Ψυχολογία
Η Ιφιγένεια Μανίτσα γεννήθηκε το 1991 και κατάγεται από τα Τρίκαλα, Θεσσαλίας. Είναι απόφοιτος του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης με εξειδίκευση στην Ειδική Αγωγή και Ψυχολογία.
.jpg)
