''Διδυμότειχο μπλουζ''
Δύσκολη η προσαρμογή. Δύσκολος ο θάλαμος. Δύσκολες οι σκοπιές. Νιώθεις ότι στερείσαι της ελευθερίας σου. Χάνεις την άνεση του σπιτιού σου. Χάνεις τις προηγούμενες ανέσεις σου.
Μοναξιά.
Αν είσαι από τους τυχερούς που πίσω σε περιμένει κάποια σύντροφος, τότε τα πράγματα είναι, θεωρητικά, πιο εύκολα. Αν πάλι δεν υπάρχει κάτι στη ζωή σου, τότε η κατάσταση ζορίζει. Σ'αυτή την περίοδο της ζωής των ανδρών, έχω δει ανθρώπους να μεταλλάσσονται_κυριολεκτικά. Τους ανεξάρτητους και δήθεν ανέμελους, να εξαρτόνται και να αναλαμβάνουν ευθύνες - τους μοναχικούς, να έχουν ανάγκη συντροφιάς -τους εσωστρεφείς, να εκδηλώνουν τα συναισθήματα τους. Δεν ξέρω αν όντως η θητεία ωριμάζει τους -από τη φύση τους- πιο "χαλαρούς" άνδρες, πάντως σίγουρα ταράσσει τις ισορροπίες τους.
Σε τέτοιες περιόδους, όπως αυτή της στρατιωτικής θητείας, ο καθένας έρχεται αντιμέτωπος με τον εαυτό του. Στον "έξω" κόσμο, με τις διασκεδάσεις, τα χιλιάδες ερεθίσματα και την πολυφωνία, είναι εύκολο να ξεχαστείς. Στη θητεία σου, όμως, είσαι ένας προς έναν, οι γύρω σου είναι παντελώς άγνωστοι. Τριάντα άγνωστοι που και αυτοί μαζί με σένα, πασχίζουν να αντιμετωπίσουν τον άγνωστο, έως τότε εαυτό τους.
Προσωπικά, γνωρίζοντας το ταξίδι της αυτογνωσίας, θεωρώ πως και η στρατιωτική θητεία, είναι ένα πρωταρχικό στάδιο. Ποτέ ξανά δεν θα είσαι πια ο ίδιος. Γνωρίζεις τα όρια και τις αντοχές σου, "ξεβολεύεσαι", ξεχνάς το οικείο και γνώριμο, έχεις μόνο σύμμαχο τον εαυτό σου, κάνεις την αυτοκριτική σου, αναγνωρίζεις τα λάθη σου, έρχεσαι σε επαφή με τα ενδότερα σου - γιατί πολύ απλά, πρέπει να συμβεί. Δεν γίνεται αλλιώς.
Όμως, όπως κάθε αλλαγή έτσι και η αυτογνωσία, δεν έρχεται πάντα με δώρα στα χέρια. Ωστόσο, μπορείς να απολαύσεις μακροπρόθεσμα τα οφέλη της. Είναι η είσοδος στην ωριμότητα, σε μια νέα περίοδο ζωής, επομένως, είναι φυσιολογικό το ξεκίνημα της να μην είναι ευχάριστο. Όπως, την πρώτη φορά που πήγες σχολείο και αποχωρίστηκες τους γονείς σου. Σίγουρα, λοιπόν, πολλά από όσα, νόμιζες ότι γνωρίζεις ανατρέπονται, σίγουρα, νιώθεις έξω από "τα νερά" σου. Η ιδιοσυγκρασία σου αλλάζει. Αισθάνεσαι μπερδεμένος -κοινώς χαμένος. Ας μην ξεχνάμε πως η αφύπνιση είναι λίγο περίπλοκη διαδικασία. Αρχικά, είσαι λυπημένος, οργισμένος- δεν νιώθεις άνετα. Συνειδητοποιείς όλη την αδικία στη ζωή σου. Σταματάς να λες ψέματα στον εαυτό σου και παραδέχεσαι τα λάθη σου - με λίγα λόγια - επαναπροσδιορίζεσαι.
Τελικά, θα καταλάβεις πώς η
ωριμότητα είναι συνάμα και μια ευχάριστη διαδικασία, που μέσα από διαδοχικές μεταβολές και εσωτερικές συγκρούσεις, σε απογυμνώνει από οτιδήποτε επίκτητο και ψεύτικο. Όταν ολοκληρωθεί θα μπορείς να στέκεσαι στην κορυφή του λόφου και να βλέπεις τα συντρίμμια του παλιού "κόσμου" σου, τριγύρω. Με μια σκοπιά αντικείμενικη, πιο προσεγμένη, πιο ολοκληρωμένη. Και θα πρέπει να ευχαριστείς τη ζωή που σου έδωσε την δυνατότητα να τη ζήσεις, γιατί άλλοι, ίσως, να μην καταφέρουν να τη ζήσουν πότε.
* για τους "δικούς μου" ανθρώπους που είναι ήδη στα στρατόπεδα, και για αυτούς που ετοιμάζονται.
Γράφει
η
Τσαγκαράκη
Ευφροσύνη
