«Το Φθινόπωρο»

Γράφει ο Αποστόλης Σαμακοβλής 01-10-2017

Δεν πα να βρέχει και να χιονίζει- τι μ’ αυτό, λέει ο σοφός Ελληνικός λαός, τι κι αν βαράει ο ήλιος τι κι αν πέφτει η σταγόνα στο μέτωπο. Η ζωή μας δεν αλλάζει και η καθημερινότητα παραμένει. Ο καιρός δεν επηρεάζει, η ζωή μας κυλάει. Κι όλα καλά, κι όλα ωραία και υπάρχουμε και τα χρόνια έρχονται και παρέρχονται. Οι εποχές υπήρχαν κάποτε για τους ρομαντικούς και τους αργόσχολους. Όλοι οι μήνες είναι ίδιοι κι οι εποχές το ίδιο, μιζέρια και κατήφεια.

Το φθινόπωρο είναι παρεξηγημένη και αδιάφορη για πολλούς εποχή. Είναι το “wake me up when September” ends των Green Day που έχει καταντήσει το πιο παρεξηγημένο και κακομεταφρασμένο κομμάτι της τελευταίας τριακονταετίας από τους περισσότερους (οι λόγοι είναι γνωστοί στους φίλους της μουσικής), είναι η καινούργια σάκα και η καινούργια φορεσιά του πιτσιρικά στο σχολείο, σηματοδοτεί την έναρξη του ατελείωτου και ανούσιου διαβάσματος των παιδιών για ένα δεκάωρο την ημέρα, είναι η εποχή της παρέλασης και της υπερηφάνειας που περιλαμβάνει και το φάγωμα γονέων για την επιλογή του σημαιοφόρου, είναι η εποχή που ανοίγει την πόρτα για τον χειμώνα-την εποχή των δώρων και της οικογενειακής θαλπωρής.

Πολλά δεν είναι για κάτι το αδιάφορο;

Το φθινόπωρο είναι τα ξερά φύλλα στα πεζοδρόμια που στοιβάζονται για μέρες καθώς τα βλέπεις από το παράθυρο του αυτοκινήτου σου. Σε ταξιδεύουν στα χρόνια που κοίταζες τα ίδια φύλλα από το τζάμι της τάξης σου και σκεφτόσουν όσα θα πετύχεις όταν μεγαλώσεις κι όσα θα σκέφτεσαι ενώ οδηγάς από και προς την δουλειά σου.

Το φθινόπωρο είναι ο πρώτος ζεστός καφές σε μεγάλη κούπα ένα Σάββατο πρωί που νομίζεις ότι σου ανήκει ο κόσμος επειδή δεν δουλεύεις για δυο μέρες συνεχόμενα και ανοίγεις τηλεόραση να παρακολουθήσεις αηδίες για μισή μέρα. Είναι το βράδυ του ίδιου Σαββάτου που μένεις σπίτι επειδή βρέχει και δεν έχεις όρεξη να βγεις, μόνος-με παρέα-με γυναίκα και σκέφτεσαι πως τα έκανες αυτά κάποτε, μικρός. Την ίδια εποχή, όταν ήσουν μικρός ανυπομονούσες για ένα όμοιο Σαββατιάτικο πρωινό που περιλάμβανε καφέ με φίλους και μετρούσες τις ώρες να έρθει το βράδυ για να κάνεις ακριβώς τα ίδια πράγματα που έκανες όταν έβγαινες κάθε Σάββατο. Αλλά η διαφορά ήταν η εποχή, το Φθινόπωρο που έδινε μια άλλη σημασία στην ρεμπελιά.

Φθινόπωρο σημαίνει να τρέχεις και να τραβάς με περισσότερη δύναμη από όση χρειάζεται τη γυναίκα σου σε ένα μέρος να προφυλαχτείτε από την ψιχάλα που ένιωσες στα αραιωμένα μαλλιά σου, παράλληλα να ακούς την γκρίνια και την μουρμούρα για τον ρομαντισμό που χάνεται όσο μεγαλώνεις και την γκρίνια του μωρού από το αγιάζι που συνοδεύει την μπόρα. Αντιθέτως πριν αρχίσει η αραίωση στα μαλλιά, Φθινόπωρο σήμαινε να παίρνεις με την σειρά τα παγκάκια μαζί με το αμόρε μέχρι να βρεις ένα άδειο να ζαχαρώσεις κι εσύ σαν άνθρωπος. Με το που ένιωθες την πρώτη σταγόνα νερού, γελούσες και αρχίζατε σαν τρελά και τα δυο να τα τρέχετε και να πιτσιλιόσαστε προκαλώντας μουρμουρητά και όλο απορία βλέμματα στους γύρω.

Τέλος το Φθινόπωρο είναι μια εποχή απόλυτου μυστικισμού και έρωτα, είναι ότι είμαι κι εγώ κι εσύ, απρόβλεπτο. Μου αρέσει αρκετά αυτή η εποχή, αν και λόγω Χριστουγέννων προτιμώ τον Χειμώνα. Είναι ρομαντική και βίαιη όπως θέλω να πιστεύω πως είμαι κι εγώ. Ή ήμουν κάποτε.

---

Γράφει ο Αποστόλης Σαμακοβλής