Μια Δικαιοσύνη τυφλή

Γράφει η Παπαδοπούλου Νίκη05-04-2017

Ο Άμλετ - πρίγκιπας της Δανιμαρκίας - αναρωτιόταν μερικές εκατοντάδες χρόνια πριν αν συμφέρει στον άνθρωπο να υποφέρει και να υπομένει το άδικο του ισχυρού που με περισσή στοργή περιβάλλει η νωχέλεια του νόμου. Λίγο αργότερα, ο Βολταίρος διαπίστωνε ότι είναι επικίνδυνο να έχεις δίκιο, όταν η εξουσία έχει άδικο. Τέλος, ο Καλιγούλας - ως ήρωας του Καμύ - συνειδητοποιούσε στις αρχές του 20ου αιώνα το μάταιο της εξουσίας που διέθετε, αφού εν τέλει τη χρησιμοποίησε για να οδηγηθεί στην αυτοκτονία. Η ιστορία της αδυναμίας του ανθρώπου να προασπίσει τα δικαίως κεκτημένα του και την αξιοπρέπειά του αρχίζει λίγο μετά την νίκη του Δαβίδ έναντι στον Γολιάθ , «εξαπατάται» με το γαλλικό διαφωτισμό κι αναγεννιέται στην Ελλάδα του 2017, με χιλιάδες δικογραφίες σε – επ’ αόριστο – αναμονή και μια σύσσωμη προτροπή σε παραίτηση από κάθε δικαιολογημένη απαίτηση.

Ο «ωχαδερφισμός» του Έλληνα θα μπορούσε να ιδωθεί όχι ως ένα ιδίωμα των νοτίων και μεσογειακών λαών με το οποίο γεννιούνται, αλλά ως μια ρεαλιστική και κυνική αντιμετώπιση των πραγμάτων. Χαριτολογώντας (ή μάλλον ακριβολογώντας;) λέγεται ότι αν ο Έλληνας βρισκόταν μπροστά σε δύο πόρτες εκ των οποίων η μια ήταν η πόρτα του Παραδείσου κι η άλλη πόρτα για συζήτηση περί Παραδείσου, θα επέλεγε τη δεύτερη…

Ο μέσος όρος αναμονής για τη διεκπεραίωση των δικαστικών υποθέσεων στην Ελλάδα είναι τα 5 με 7 χρόνια! Τα χρόνια αυτά, φυσικά, μεταφράζονται λεπτό προς λεπτό σε χρήμα που άσκοπα κυλάει από αναβολές σε απεργίες και τούμπαλιν. Προσθέτοντας, μάλιστα, στην παραπάνω διαπίστωση τα καθαρά έσοδα του μέσου ελληνικού νοικοκυριού, γίνεται φανερό ότι η δικαστική διελκυστίνδα γέρνει προς τη μεριά εκείνου που θα διαθέσει με τη μεγαλύτερη ευκολία χρόνο και χρήμα. Τα μαθηματικά στη συγκεκριμένη περίπτωση απλοποιούνται και το αποτέλεσμα έχει συναποφασιστεί εκ των προτέρων.

«Η δικαιοσύνη», λένε, «είναι τυφλή». Μήπως, όμως, παρεξηγήσαμε εντελώς το νόημα της φράσης; Μήπως τελικά αυτό σημαίνει ότι η δικαιοσύνη απλώς εθελοτυφλεί ή -ακόμη χειρότερα- κλείνει τα μάτια μπροστά στην αληθινή απουσία κάθε έννοιας «δικαίου»; Μιας έννοιας που αναμφίβολα δεν πρέπει να σχετίζεται ούτε με το βάρος του πορτοφολιού ούτε με μια αρρωστημένη αίσθηση του χρόνου, παρά μόνο με το ανθρώπινο δικαίωμα για ισότητα. Αλλιώς, δικαιώνονται όσοι διαχρονικά παρομοιάζουν τον νόμο με τον ιστό της αράχνης, που πιάνει τα μικρά έντομα, αλλά διαλύεται από τα μεγαλύτερα ζώα…

---

Γράφει η
Παπαδοπούλου Νίκη