Φαντασία ή Πραγματικότητα;

Τριανταφύλλου Βασιλική01-03-2017

Στη ζωή μας, έρχεται η στιγμή που συναντάμε ανθρώπους «τυχαία», όπως συνηθίζουμε να λέμε (ή όπως θέλουμε να πιστεύουμε) ή λόγω «συμπτώσεων» και συγκυριών. Ή πολύ απλά γιατί η ίδια η ζωή τους έφερε στο δρόμο μας, γιατί «κάποιος», μια ανώτερη δύναμη στην οποία ο καθένας μας μπορεί να πιστεύει, θέλησε να μας φέρει κοντά για κάποιο λόγο, ή για κάποιο χρόνο.

Ίσως, όμως, πρέπει να αναρωτηθούμε αν υπάρχει και μία ακόμη, ενδεχομένως πιο περίπλοκη (ή για κάποιους πιο απλουστευμένη) εκδοχή. Ποια είναι αυτή; Πως εμείς οι ίδιοι κατευθυνθήκαμε και μάλιστα με φόρα στο δρόμο αυτών των ανθρώπων και όχι αυτοί στο δικό μας. Πατήσαμε το γκάζι στο φουλ, τους πλησιάσαμε και προσπαθήσαμε να τους προσελκύσουμε συνειδητά ή ασυνείδητα , ηθελημένα και μη.

Μπαίνουν άνθρωποι στη ζωή μας «ξαφνικά», όπως θα λέγαμε, «από το πουθενά» και ψάχνουμε να βρούμε το πώς και το γιατί. Τις περισσότερες φορές αυτό συμβαίνει σε περιόδους περίεργες για εμάς, ποτέ όταν όλα κυλούν ήρεμα και «φυσιολογικά». Αν το σκεφτείς θα δεις πως έτσι είναι. Τους γνωρίζουμε σε φάσεις δύσκολες ή διαφορετικές, όταν είμαστε στο μεταίχμιο μιας κατάστασης, όταν βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή, σε περιόδους αλλαγών ή σε διαστήματα που για κάποιο λόγο δεν ξέρουμε καν τι ψάχνουμε και προς τα πού να κινηθούμε. Έρχονται για να ξεδιαλύνουν το τοπίο ή για να φέρουν περισσότερη ομίχλη; Έρχονται για να δώσουν μια απάντηση ή για να μας βάλουν μεγαλύτερα διλήμματα; Για να μας διευκολύνουν ή να μας δυσκολέψουν; Για να μας προβληματίσουν, να μας διδάξουν ή να μας απαλύνουν τον πόνο και να μας χαλαρώσουν; Για να μας σώσουν και να μας λυτρώσουν; Για να μας ρίξουν ακόμη πιο κάτω ή για να μας σηκώσουν; Ποιος το ξέρει αλήθεια…

Σε αυτές τις περιόδους που ξεφυτρώνουν «άγνωστοι» και γίνονται οικείοι, ανύπαρκτοι μέχρι πρότινος που γίνονται κομμάτι της ζωής μας, συναντάμε αυτούς που μας κάνουν να πιστέψουμε στο αδύνατο, στο όνειρο. Συνήθως είναι πολύ διαφορετικοί από εμάς και τις περισσότερες φορές μας κάνουν να νιώσουμε ξεχωριστοί. Μας κάνουν να βγάλουμε μια διαφορετική πλευρά μας, αυτή που φοβόμασταν ή που δεν ξέραμε καν ότι έχουμε. Μας οδηγούν να γνωρίσουμε εκ νέου τον εαυτό μας και να βιώσουμε μια άλλη εκδοχή του που ίσως δεν είχαμε ποτέ πριν γνωρίσει ή δεν την αφήναμε να φανερωθεί. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που προς στιγμήν νιώθουμε πως είναι ιδανικοί για εμάς – πως μας ταιριάζουν σαν ένα εφαρμοστό γάντι που δε θέλουμε να το αποχωριστούμε φοβούμενοι ότι θα νιώσουμε την παγωνιά στο πετσί μας. Ίσως, όμως, είναι αυτό που εκείνη τη στιγμή θέλουμε να πιστέψουμε, πολύ περισσότερο αυτό που έχουμε την ανάγκη να ζήσουμε και τελικά το κάνουμε μέσα από τα ίδια τα δικά μας μάτια –τα μάτια της ψυχής μας- να φαντάζει ιδανικό και ταιριαστό ενώ ίσως τελικά ποτέ δε θα μπορούσε να είναι. Ενώ, ίσως, απείχε μίλια μακριά από μας κι αυτό που στ’ αλήθεια χρειαζόμαστε για να μας ολοκληρώσει και γυρεύουμε με λαχτάρα να γευτούμε. Ίσως πάλι και όχι… Ίσως και να οφείλεις στον εαυτό σου να απαρνηθείς τις σκέψεις αυτές και να αφεθείς στη φαντασία σου, προκειμένου να νιώσεις ευτυχισμένος, για όσο…

Αναρωτιέσαι τελικά τι είναι καλύτερο. Να συνεχίσεις να ζεις μες στη φαντασία επειδή σου μοιάζει πιο γοητευτική, επειδή σου τάζει ηδονές και πάθη, όνειρα και ταξίδια, να αφεθείς στην πλάνη σου που μοιάζει δελεαστική ή να πάψεις να ζεις στα παραμύθια και να αναζητήσεις την πραγματικότητα, τη σιγουριά και την ασφάλειά της με όποιο τίμημα; Να συνεχίσεις να ζεις «δήθεν» ευτυχισμένος προσωρινά με αυτό που έπλασες στη φαντασία σου, που σε γοητεύει, σε τραβάει παίζοντας με το μυαλό και τα ένστικτά σου και σε οδηγεί σε έναν άγνωστο αλλά εντυπωσιακό κόσμο; Ή να προσγειωθείς και να συμβιβαστείς με την πραγματικότητα κρατώντας τον εαυτό σου και σώζοντάς τον από τα ρίσκα και τις μετέπειτα απώλειες; Αυτές που θα έρθουν όταν σβήσει το πάθος και η προσωρινή ευτυχία της φαντασίας και πέσεις απότομα χωρίς πια δίχτυ ασφαλείας;

Η πραγματικότητα είναι αυτή που πάντα κάτι σου παίρνει, κάτι σου στερεί όμως σου επιτρέπει να ζεις σε γαλήνια νερά, χωρίς κύματα και μεγάλες φουρτούνες. Σε αντίθεση με τη φαντασία που στα δίνει όλα απλόχερα – νομίζεις, δεν ξέρεις όμως για πόσο. Σου επιτρέπει να ζήσεις το όνειρο σε όλο του το μεγαλείο, με κίνδυνο όμως να ξυπνήσεις απότομα και να χάσεις τα πάντα, οδηγώντας σε στον μεγαλύτερο εφιάλτη. Είναι η σιγουριά και η ασφάλεια της πραγματικότητας σε αντιπαράθεση με το όνειρο και το παραμύθι της φαντασίας για όσο κρατήσει… Η γαλήνη και το κύμα… Το πολύ ή το καθόλου… σίγουρα όχι το μέτριο… δεν έχεις τέτοια επιλογή. Δεν τη θέλεις αυτή την επιλογή. Η ασφάλεια, η ανιαρή σιγουριά κι από την άλλη το πάθος μα ενδεχομένως μαζί με το λάθος…

Τι θα επιλέξεις, λοιπόν;

Τριανταφύλλου Βασιλική