‘’Ουδείς αναμάρτητος’’

Λάμπρος Κακογεώργος - Εκπαιδευτικός27-01-2017

Εδώ και αρκετό καιρό, παρατηρούμε μια ιδιότυπη ΄΄μονομαχία’’ μεταξύ ενός μέρους του πολιτικού κόσμου -της κυβερνητικής πλευράς συγκεκριμένα- και των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης ή έστω, κάποιων εξ΄ αυτών. Στόχος, η επικράτηση σε επίπεδο όχι μόνο εντυπώσεων αλλά , κυρίως, σε επίπεδο πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό. Είναι μια μάχη η οποία , αν συνεχιστεί με τους συγκεκριμένους όρους, δε θα έχει νικητές αλλά μόνο χαμένους.

Το πρώτο επεισόδιο της σειράς ΄΄ο πόλεμος των media’’ το παρακολουθήσαμε κάποιο καιρό πριν με το ΄΄μαύρο ‘’ στην ΕΡΤ. Τότε, η αντιπολίτευση, σημερινή κυβέρνηση, όπως και πολλοί άλλοι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως ευαίσθητοι και δημοκρατικοί πολίτες, έχυσαν πάρα πολλά δάκρυα αναφερόμενοι στο μέλλον των ανθρώπων που θα έμεναν χωρίς δουλειά. Σε προσωπικό επίπεδο βρίσκω πέρα για πέρα εκτός δημοκρατικού πλαισίου το ΄΄μαύρο’’ στη κρατική τηλεόραση. Το ίδιο όμως αντιδημοκρατικό βρίσκω να απασχολούνται στην ελληνική τηλεόραση και ραδιοφωνία 3 φορές περισσότεροι εργαζόμενοι απ΄ ότι στο BBC το οποίο απευθύνεται σε μια αγορά απείρως μεγαλύτερη από την Ελληνική με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε επίπεδο ακροαματικότητας και τηλεθέασης και κυρίως διαφημιστικών εσόδων. Σε αυτά θα πρέπει να προσθέσουμε και τα κριτήρια πρόσληψης στην ΕΡΤ, απ΄ όλες τις κυβερνήσεις οι οποίες, ούσες στην εξουσία, έκαναν αυτά για τα οποία κατηγορούσαν τις άλλες. Κάποια στιγμή λοιπόν, αυτοί που για χρόνια είχαν κάνει την ΕΡΤ τσιφλίκι τους, αναγκάζονται-με λάθος τρόπο βέβαια- να επιχειρήσουν να διορθώσουν το πρόβλημα. Τότε όμως, παρεμβαίνει η πρώτη φορά αριστερά με τη Ζωή και τη Ραχήλ, σε ρόλο Μπουμπουλίνας και Μαντώ Μαυρογένους και η αδικία αποκαθίσταται. Η ΕΡΤ ζει και βασιλεύει έστω και αν αυτοί που δουλεύουν σε αυτή, είναι περισσότεροι από αυτούς που τη βλέπουν ή την ακούν[ευτυχώς υπάρχει το Τσαμπίον λίγκ]. Η ζωή όμως είναι σκληρή και επιφυλάσσει εκπλήξεις. Η πρώτη φορά αριστερά γίνεται κυβέρνηση.

Επεισόδιο 2ο. Διαγωνισμός τηλεοπτικών αδειών ή κάτι σαν το Big Brother[μόνο ο Πρόδρομος και ο Τσάκας έλειπαν άντε και ο Ανδρέας Μικρούτσικος]. Γεμάτη χαρά η κυβέρνηση μας ανακοινώνει ότι το τίμημα 4 τηλεοπτικών αδειών, ξεπερνάει κάθε προσδοκία και ότι τα λεφτά αυτά θα διατεθούν στους οικονομικά αδύναμους. Για την αντισυγματικότητα της διαδικασίας για την οποία ακόμη και διακεκριμένοι νομικοί και νομομαθείς, φιλικά προσκείμενοι στη κυβέρνηση, μίλησαν, ούτε λόγος βέβαια. Για την ανεργία των εργαζομένων στα κανάλια που θα έκλειναν ούτε λόγος βέβαια. Η Δικαιοσύνη –κατά την ταπεινή μου άποψη- έσωσε έστω και αργά, την κυβέρνηση από ένα ολίσθημα πρωτοφανές ακόμη και αν αυτό έκανε την ευσυγκίνητη τότε κυβερνητική εκπρόσωπο να κλαίει με μαύρο δάκρυ για τον περιορισμό των συσσιτίων σε φτωχούς μαθητές.[μήπως οι πολιτικοί αντί να συγκινούνται να δραστηριοποιούνται και αντί να δημιουργούν κουλτούρα επαιτείας να δημιουργούν θέσεις εργασίας].

Επεισόδιο 3ο. Η ΔΟΛΙΑΔΑ. Από εκεί που βρίζαμε τα μέσα του συγκεκριμένου οργανισμού που πολέμησαν την άνοδο στην εξουσία της πρώτη φοράς αριστερά, τώρα βάζουμε έναν δικό μας άνθρωπο να τα διοικήσει[σημειώνω ότι ο εκλεκτός της διοίκησης ήταν για χρόνια στο διοικητικό συμβούλιο του οργανισμού]. Η αντιπολίτευση, που έδινε μάχες για να μην κλείσει ο οργανισμός και υποστεί πλήγμα ο πλουραλισμός και χάσουν τις δουλειές τους τόσοι άνθρωποι[όλοι για τους εργαζόμενους κόπτονται σε αυτόν τον τόπο] σήμερα κατακεραυνώνει τις προσπάθειες της κυβέρνησης για έλεγχο των ΜΜΕ.

Τα συμπεράσματα στα οποία κάποιος μπορεί να καταλήξει είναι πολλά αλλά σίγουρα όχι αυτά που θα ήθελαν τόσο η κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση. Συμπέρασμα 1ο. Τα ΜΜΕ και στην Ελλάδα και παγκοσμίως είναι πανίσχυρα και για αυτό η πολιτική αλλά και οι πολιτικοί συνδέονται μαζί τους. Συμπέρασμα 2ο. Η ΕΡΤ, αποτελεί τρανταχτό παράδειγμα κομματικού κράτους το οποίο κάποιοι δημιούργησαν και δυστυχώς κάποιοι άλλοι θέλουν να διαιωνίσουν. Συμπέρασμα 3ο. Η ανεξαρτησία των ΜΜΕ είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο που έχει ειπωθεί μόνο που δεν έχουν ανάγκη τα μέσα τους πολιτικούς αλλά κυρίως οι πολιτικοί τα μέσα. Συμπέρασμα 4ο. Η υποκρισία σε αυτόν τον τόπο περισσεύει. Τα μέσα που καθημερινά παρουσίαζαν όλους αυτούς που θα διαπραγματευόταν σκληρά με τους Ευρωπαίους, θα έσκιζαν τα μνημόνια, θα μηδένιζαν το χρέος, και θα βαρούσαν ζουρνάδες και νταούλια, σήμερα τους κατηγορούν για προσπάθεια χειραγώγησης[το ίδιο βέβαια ισχύει και αντίστροφα]. Συμπέρασμα 5ο. Το θέμα των ΜΜΕ απαιτεί άλλου είδους αντιμετώπιση και διαχείριση από όλους τους εμπλεκόμενους και σίγουρα πρέπει να μπει κάποια τάξη.

Τελειώνω -γιατί μάλλον σας κούρασα-με τις εξής επισημάνσεις. Ο όρος 4η εξουσία για τον Τύπο[τα ΜΜΕ γενικότερα] πρέπει να αντικατασταθεί από τον όρο 1η εξουσία. Αν έχω διαβάσει και αντιληφθεί σωστά, στη σύγχρονη οικονομική ιστορία της Ελλάδας, μόνο 2 περιπτώσεις υπαλλήλων έχουμε που έγιναν αφεντικά στις επιχειρήσεις-αυτού του μεγέθους-στις οποίες εργαζόταν. Ο Κοσκωτάς και ο Ψυχάρης. ΄΄Ουδείς αναμάρτητος…’’