Όταν κάνεις μια δουλειά που απολαμβάνεις

Τριανταφύλλου Βασιλική24-10-2016

Πάντα ζήλευα τους ανθρώπους που είχαν την τύχη να κάνουν μια δουλειά που αγαπούν. Άλλος θα το πει πολυτέλεια αλλά για μένα είναι ευλογία. Διότι δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα στην καθημερινότητά σου από το να ξυπνάς κάθε πρωί και να βαρυγκωμάς ξεκινώντας τη μέρα σου γιατί δε θέλεις να πας στη δουλειά, γιατί σιχαίνεσαι αυτό που κάνεις και καταπιέζεσαι ψυχικά και σωματικά.

Η αλήθεια είναι πως στη ζωή μου γνώρισα ελάχιστους ανθρώπους που απολάμβαναν τη δουλειά σους. Τουλάχιστον, όμως, υπήρξαν ένας-δύο που πέραν της κούρασης ήταν -ας πούμε- ευχαριστημένοι με μία ευρύτερη έννοια. Αλλά πάντα όλοι θα είχαν κάποιο παράπονο έως θα βλαστημούσαν την ώρα που αναγκάστηκαν να κάνουν το συγκεκριμένο επάγγελμα. Πότε φταίει ο μισθός, πότε το ωράριο, πότε οι ώρες που ξοδεύεις για τη μετακίνηση, πότε η πίεση και το άγχος που σου προκαλεί, άλλοτε το ίδιο το αντικείμενο και οι αρμοδιότητες και φυσικά πολλές φορές το περιβάλλον και οι άνθρωποι που το απαρτίζουν.

Έτσι ήμουν κι εγώ στο μεγαλύτερο διάστημα της ζωής μου, από τότε τουλάχιστον που πρωτομπήκα στην αγορά εργασίας. Ξεκίνησα με όνειρα και αισιοδοξία πριν καν τελειώσω το Πανεπιστήμιο, ανυπομονούσα να πάρω το πτυχίο μου και να βγω στον επαγγελματικό στίβο έχοντας τόσες φιλοδοξίες (και τόσες ψευδαισθήσεις) ότι πλέον θα κάνω αυτό που θέλω, αυτό που αγαπώ. Ήμουν σίγουρη ότι δεν είναι κάτι το δύσκολο να βρεις μια δουλειά που θέλεις και την ευχαριστιέσαι. Θεωρούσα δεδομένο ότι τα βήματα είναι πολύ απλά και τελειώνοντας τη σχολή ξεκινάει το όνειρο και μια επιτυχημένη σταδιοδρομία στα μέτρα και τα σταθμά που εγώ έχω ορίσει. Ναι… όλη η αγορά εργασίας εμένα περίμενε και για μένα προετοιμαζόταν χρόνια πριν… Ας γελάσουμε όλοι μαζί!

Πέρασαν χρόνια αναζήτησης και περιπλάνησης σε διαφορετικούς τομείς εργασίας και ξεχωριστούς χώρους. Αλλού για λίγο έως ελάχιστα γιατί ήταν εντελώς έξω από εμένα κι αλλού για περισσότερο. Πουθενά, όμως, δεν ήταν για κάτι μόνιμο και μεταξύ μας δεν ήθελα να είναι γιατί δε θα μπορούσα ποτέ να συμφιλιωθώ με την ιδέα ότι μια ζωή θα κάνω κάτι που δε μου αρέσει. Η ιδέα να ξυπνάω το πρωί και να ανακατεύεται το στομάχι μου γιατί σιχαίνομαι αυτό που πάω να κάνω, ήταν αιτία ακόμα και για κατάθλιψη. Εγώ πάντα ήθελα να κάνω μια δουλειά που με γεμίζει, που την ευχαριστιέμαι αλλά και με βοηθάει να εξελιχθώ, να αξιοποιήσω τις ικανότητες και τα στοιχεία που χαρακτήρα μου, να δημιουργήσω… Ή τουλάχιστον να έχω τη δυνατότητα να ξυπνάω λίγο πιο ήρεμη και με λίγο θετικότερη ενέργεια από ότι συνέβαινε με τις περισσότερες δουλειές που δοκίμασα.

Εντάξει, οφείλω να παραδεχτώ ότι δεν ήταν πάντα και παντού τόσο άσχημα όσο ίσως ακούστηκε από τις περιγραφές μου. Υπήρξαν περίοδοι που βρέθηκα σε φυσιολογικούς χώρους εργασίας, χωρίς τρελά προβλήματα. Αλλά δεν έκανα αυτό που θα ήθελα να κάνω κι ακόμα κι αν δεν ήταν άσχημα τα πράγματα αυτό που δε με κράτησε για πολύ ήταν πως τα έβρισκα «άνοστα» και ανιαρά, αδιάφορα, βαρετά ή απλά έξω από εμένα. Κι ένιωθα περίεργα για τον εαυτό μου, ένιωθα τύψεις, ένιωθα απογοήτευση. Έλεγα μέσα μου γιατί να μην μπορώ να αρκεστώ σε κάτι τέτοιο; Γιατί να μην είμαι όπως τόσοι άλλοι που επίσης κάνουν πράγματα που δεν τους αρέσουν ιδιαίτερα και συνεχίζουν να το παλεύουν, δεν τα παρατάνε. Και ένιωθα ακόμα χειρότερα όταν αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι μου έλεγαν ειρωνικά ότι για όλους έτσι είναι τα πράγματα, ότι τρέφω αυταπάτες αν περιμένω να βρω δουλειά που να μου αρέσει, ότι είμαι καλομαθημένη, ότι καμιά δουλειά δεν είναι ευχάριστη ή δεν έχει προβλήματα, κ.ο.κ.

Τα συμμεριζόμουν όλα αυτά και κατά καιρούς ήμουν έτοιμη να υποκύψω… είχα αρχίσει να πιστεύω κι εγώ πως πρέπει να προσαρμοστώ. Και κάπου εκεί θα βρισκόταν μπροστά μου ο ένας από τους λίγους τυχερούς που ήταν ευτυχισμένος με τη δουλειά του, που είχε καταφέρει να βγάζει λεφτά από ένα επάγγελμα το οποίο τον ευχαριστεί και το αγαπάει. Μα πώς είναι δυνατόν; σκεφτόμουν. Κι αν υπάρχουν κάποιοι, γιατί όχι κι εγώ; Και μέσα μου η αλήθεια είναι δεν τα είχα παρατήσει. Γιατί μπορεί εύκολα να έφευγα από μια δουλειά που με χαλούσε και δεν μου ταίριαζε σαν άνθρωπο καθόλου, δεν μπορούσα όμως με τίποτα να φύγω από αυτά που πάντα ήθελα και που στην ουσία ήμουν εγώ η ίδια. Δεν μπορούσα να παρατήσω τα όνειρά μου και να εγκαταλείψω την ελπίδα. Και χαίρομαι πολύ για αυτό. Είμαι περήφανη που ακόμα κι αν περιπλανήθηκα αρκετά δεν πρόδωσα τις ιδέες και τις αξίες που, έμεινα πιστή στις αρχές μου και δεν υπέκυψα σε αυτά που κορόιδευα ή θα με έκαναν μια άλλη. Μπορεί για λίγο να πέρασα από χώρους που ήταν έξω από εμένα αλλά τουλάχιστον δεν έκανα πράγματα για τα οποία θα έπρεπε να μετανιώσω ή να ντρέπομαι τον ίδιο μου τον εαυτό.

Και τελικά μπορεί να πέρασε πολύς καιρός αλλά αφού δεν έπαψα να προσπαθώ και να ελπίζω δικαιώθηκα. Ήρθε η στιγμή στη ζωή μου που βρήκα μια δουλειά που όχι απλά την κάνω χωρίς να βαριέμαι και χωρίς να βαρυγκωμώ αλλά την απολαμβάνω. Μια δουλειά που ξεκίνησε σαν χόμπι για να αξιοποιήσω το χρόνο μου και να διοχετεύσω την ενέργεια και τη δημιουργικότητά μου, για να κατευνάσω τις καλλιτεχνικές ανησυχίες που πάντα είχα μέσα μου και ποτέ δεν κατάφερα να «δαμάσω». Και το καλύτερο; Μια δουλειά που δε χρειάστηκε να βάλω μπάρμπα απ’ την Κορώνη για να τη βρω! Αλλά αυτό που είναι πραγματικά σημαντικό για μένα κι αξίζει όλα τα λεφτά (ακόμα κι αν αυτά που παίρνω είναι ελάχιστα) βρήκα μια δουλειά που με κάνει ξυπνάω το πρωί με όρεξη και χαίρομαι που θα σηκωθώ από το κρεβάτι μου για να βρεθώ εκεί.