Η κρίση τέλειωσε. Μένει να δούμε τι ακολουθεί

Λάμπρος Κακογεώργος - Εκπαιδευτικός16-07-2016

Συμπληρώθηκαν ήδη πολλά χρόνια από εκείνη την ημέρα που με φόντο το γραφικό Καστελόριζο, ο τότε πρωθυπουργός , ανακοίνωνε την είσοδο της χώρας στα μνημόνια. Έκτοτε, έχει κυλήσει -όπως ο θυμόσοφος λαός λέει- πολύ νερό στο αυλάκι. Ακούσαμε πολλά, είδαμε πολλά, βιώσαμε και δυστυχώς θα συνεχίσουμε να βιώνουμε, ακόμη περισσότερα και τραγικότερα.

Μια απλή αναφορά είναι αρκετή προκειμένου να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της τραγωδίας που ο λαός βιώνει. Αυτοκτονίες συμπολιτών μας, μείωση εισοδημάτων, υποβάθμιση βιοτικού επιπέδου, φόροι δυσβάσταχτοι, έκτακτες επιβαρύνσεις που έγιναν μόνιμες, κλείσιμο επιχειρήσεων και μια ανεργία που έχει φτάσει και σταθεροποιηθεί σε δυσθεώρητα ύψη.

Όλα αυτά έχουν διαμορφώσει συνθήκες όχι απλά οικονομικής και κοινωνικής κρίσης -ο όρος κρίση δείχνει ξεπερασμένος και δεν χαρακτηρίζει επαρκώς τις υπάρχουσες συνθήκες- αλλά απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, πλήρη εποπτεία από ξένους παράγοντες και υπονόμευση όχι απλά της ζωής ενός μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας αλλά πάνω απ’ όλα, την υπονόμευση της εξόδου από την κρίση και τις προοπτικές ανάπτυξης της χώρας. Τα όσα οι προηγούμενοι αλλά και οι σημερινοί κυβερνώντες αναφέρουν, δεν αποτελούν τίποτε άλλο παρά έκθεση ιδεών και παραμύθια της Χαλιμάς.

Είμαι από αυτούς που πρεσβεύουν ακράδαντα την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Όχι γιατί έχω την ψευδαίσθηση ότι μέσω αυτής θα λυθούν όλα τα προβλήματα ή θα μετατραπούμε εν μια νυκτί σε κροίσους αλλά, γιατί αποτελεί τον ασφαλέστερο δρόμο για δημιουργία μιας ευνομούμενης πολιτείας και μιας κοινωνίας αναβαθμισμένης σε όλους τους τομείς. Επίσης, έχω την άποψη ότι όλα αυτά δεν οφείλονται σε μια παγκόσμια συνομωσία εις βάρος μας αλλά στα όσα εδώ και δεκαετίες έλαβαν χώρα στην ελληνική πραγματικότητα. Πελατειακές σχέσεις μεταξύ πολιτικών και πολιτών, διόγκωση του δημόσιου τομέα, μισθοί και συντάξεις που δεν ανταποκρίνονταν ούτε στις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας ούτε στις πραγματικές εισφορές των εργαζομένων, συντάξεις μαϊμού -σε ένα κατά τα άλλα πανέμορφο νησί του Ιονίου οι τυφλοί ήταν περισσότεροι από το σύνολο των κατοίκων- κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος και των ευρωπαϊκών κονδυλίων- μάλλον και οι επιδοτήσεις θα ήταν μέρος της συνομωσίας της Ευρώπης εις βάρος μας-, συνδικαλισμός που αντιστρατευόταν κάθε ιδιωτικοποίηση λες και οι υπηρεσίες του κράτους αποτελούσαν τσιφλίκι του εκάστοτε εργατοπατέρα.

Τι διδαχτήκαμε απ’ όλα αυτά; Μάλλον τίποτα. Ακόμη παλεύουμε να καταλάβουμε ποιος φταίει και τι φταίει. Το χειρότερο όμως είναι ότι ακόμη δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να καταλάβουμε τι πρέπει να κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε την εξαιρετικά άσχημη κατάσταση. Οι προηγούμενοι με τη δικαιολογημένη “ρετσινιά” του ηθικού και φυσικού αυτουργού της κρίσης, οι τωρινοί με τον “ιδεολογικό μανδύα του πρώτη φορά αριστερά”, συνεχίζουν να συντηρούν καταστάσεις και πρακτικές που μας έφεραν ως εδώ. Αποτέλεσμα, οι ξένοι μας κουνούν το δάκτυλο απειλητικά και προσβλητικά, οι φόροι αυξάνονται, τα εισοδήματα μειώνονται, το βιοτικό επίπεδο υποβαθμίζεται, η ανεργία πλήττει μεγάλο μέρος της κοινωνίας και οι αδικίες και οι ανισότητες διογκώνονται.

Αν δεν αποφασίσουμε κάποια στιγμή -ελπίζω σύντομα- αν θέλουμε ή όχι ην Ευρώπη, αν δεν αποφασίσουμε τι κράτος και “πόσο” κράτος θέλουμε, αν δεν αποφασίσουμε να ψηφίζουμε τους πιο ικανούς και όχι αυτούς που μας εξυπηρετούν, αν δεν αποφασίσουμε να κάνουμε επενδύσεις, να παράγουμε και να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας, τότε μπορεί να ξεμπερδέψουμε με την κρίση και τα μνημόνια, θα εμπλακούμε όμως σε κάτι πολύ χειρότερο και κυρίως απρόβλεπτο. Η επιλογή είναι στο χέρι μας υπό την προϋπόθεση ότι αυτό θα έχει ως κινητήριο δύναμη τη λογική και το συλλογικό συμφέρον και όχι νοοτροπίες της εποχής του Μαυρογιαλούρου.