Η κρίση τέλειωσε. Μένει να δούμε τι ακολουθεί
Συμπληρώθηκαν ήδη πολλά χρόνια από εκείνη την ημέρα που με φόντο το γραφικό Καστελόριζο, ο τότε πρωθυπουργός , ανακοίνωνε την είσοδο της χώρας στα μνημόνια. Έκτοτε, έχει κυλήσει -όπως ο θυμόσοφος λαός λέει- πολύ νερό στο αυλάκι. Ακούσαμε πολλά, είδαμε πολλά, βιώσαμε και δυστυχώς θα συνεχίσουμε να βιώνουμε, ακόμη περισσότερα και τραγικότερα.
Μια απλή αναφορά είναι αρκετή προκειμένου να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της τραγωδίας που ο λαός βιώνει. Αυτοκτονίες συμπολιτών μας, μείωση εισοδημάτων, υποβάθμιση βιοτικού επιπέδου, φόροι δυσβάσταχτοι, έκτακτες επιβαρύνσεις που έγιναν μόνιμες, κλείσιμο επιχειρήσεων και μια ανεργία που έχει φτάσει και σταθεροποιηθεί σε δυσθεώρητα ύψη.
Όλα αυτά έχουν διαμορφώσει συνθήκες όχι απλά οικονομικής και κοινωνικής κρίσης -ο όρος κρίση δείχνει ξεπερασμένος και δεν χαρακτηρίζει επαρκώς τις υπάρχουσες συνθήκες- αλλά απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, πλήρη εποπτεία από ξένους παράγοντες και υπονόμευση όχι απλά της ζωής ενός μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας αλλά πάνω απ’ όλα, την υπονόμευση της εξόδου από την κρίση και τις προοπτικές ανάπτυξης της χώρας. Τα όσα οι προηγούμενοι αλλά και οι σημερινοί κυβερνώντες αναφέρουν, δεν αποτελούν τίποτε άλλο παρά έκθεση ιδεών και παραμύθια της Χαλιμάς.
Είμαι από αυτούς που πρεσβεύουν ακράδαντα την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Όχι γιατί έχω την ψευδαίσθηση ότι μέσω αυτής θα λυθούν όλα τα προβλήματα ή θα μετατραπούμε εν μια νυκτί σε κροίσους αλλά, γιατί αποτελεί τον ασφαλέστερο δρόμο για δημιουργία μιας ευνομούμενης πολιτείας και μιας κοινωνίας αναβαθμισμένης σε όλους τους τομείς. Επίσης, έχω την άποψη ότι όλα αυτά δεν οφείλονται σε μια παγκόσμια συνομωσία εις βάρος μας αλλά στα όσα εδώ και δεκαετίες έλαβαν χώρα στην ελληνική πραγματικότητα. Πελατειακές σχέσεις μεταξύ πολιτικών και πολιτών, διόγκωση του δημόσιου τομέα, μισθοί και συντάξεις που δεν ανταποκρίνονταν ούτε στις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας ούτε στις πραγματικές εισφορές των εργαζομένων, συντάξεις μαϊμού -σε ένα κατά τα άλλα πανέμορφο νησί του Ιονίου οι τυφλοί ήταν περισσότεροι από το σύνολο των κατοίκων- κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος και των ευρωπαϊκών κονδυλίων- μάλλον και οι επιδοτήσεις θα ήταν μέρος της συνομωσίας της Ευρώπης εις βάρος μας-, συνδικαλισμός που αντιστρατευόταν κάθε ιδιωτικοποίηση λες και οι υπηρεσίες του κράτους αποτελούσαν τσιφλίκι του εκάστοτε εργατοπατέρα.
Τι διδαχτήκαμε απ’ όλα αυτά; Μάλλον τίποτα. Ακόμη παλεύουμε να καταλάβουμε ποιος φταίει και τι φταίει. Το χειρότερο όμως είναι ότι ακόμη δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να καταλάβουμε τι πρέπει να κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε την εξαιρετικά άσχημη κατάσταση. Οι προηγούμενοι με τη δικαιολογημένη “ρετσινιά” του ηθικού και φυσικού αυτουργού της κρίσης, οι τωρινοί με τον “ιδεολογικό μανδύα του πρώτη φορά αριστερά”, συνεχίζουν να συντηρούν καταστάσεις και πρακτικές που μας έφεραν ως εδώ. Αποτέλεσμα, οι ξένοι μας κουνούν το δάκτυλο απειλητικά και προσβλητικά, οι φόροι αυξάνονται, τα εισοδήματα μειώνονται, το βιοτικό επίπεδο υποβαθμίζεται, η ανεργία πλήττει μεγάλο μέρος της κοινωνίας και οι αδικίες και οι ανισότητες διογκώνονται.
Αν δεν αποφασίσουμε κάποια στιγμή -ελπίζω σύντομα- αν θέλουμε ή όχι ην Ευρώπη, αν δεν αποφασίσουμε τι κράτος και “πόσο” κράτος θέλουμε, αν δεν αποφασίσουμε να ψηφίζουμε τους πιο ικανούς και όχι αυτούς που μας εξυπηρετούν, αν δεν αποφασίσουμε να κάνουμε επενδύσεις, να παράγουμε και να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας, τότε μπορεί να ξεμπερδέψουμε με την κρίση και τα μνημόνια, θα εμπλακούμε όμως σε κάτι πολύ χειρότερο και κυρίως απρόβλεπτο. Η επιλογή είναι στο χέρι μας υπό την προϋπόθεση ότι αυτό θα έχει ως κινητήριο δύναμη τη λογική και το συλλογικό συμφέρον και όχι νοοτροπίες της εποχής του Μαυρογιαλούρου.
Πώς να αλλάξεις τον άλλον
Αν το τζίνι σας προσέφερε τρεις ευχές σε ότι αφορά τις σχέσεις σας τι θα ευχόσασταν; Οι περισσότεροι νομίζω θα συμπεριλαμβάναμε μια αλλαγή που έχει να κάνει με τον άλλον. Να γίνει πιο βοηθητικός, πιο συνεργάσιμος, να σταματήσει τη γκρίνια, να γίνει πιο τρυφερός. Όσο όμως δεν υπάρχουν τζίνι και μαγικά ραβδάκια, ο μόνος τρόπο...
Διακοπές με το παιδί: Τι να προσέξετε πριν φύγετε
Ξεκινώ για διακοπές
Τα σχολεία έχουν κλείσει, τα βιβλία μπήκαν στα συρτάρια και ετοιμάζομαι για παιγνίδι, ξεκούραση και διακοπές. Που θα πάω διακοπές δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι θα πάω και ότι θα πρέπει να είμαι έτοιμος.
Τι πρέπει να ξέρω.
Γνωρίζω ότι όπου και να πάω θα έχει πολύ ήλιο. Ο ήλιος εκτός από όλα τα καλά που μας προσφέρει, μπορεί να προκ...
Πανελλήνιες και σημασία
Τέτοια εποχή θυμάμαι την τελευταία τάξη του Λυκείου και το άγχος που είχαν όλοι οι συμμαθητές μου για τις εξετάσεις.
Οι Πανελλήνιες, ή πανελλήνιες, ήταν η τελική αποστολή στην προτελευταία μας πίστα στο παιχνίδι της εφηβικής ζωής μας, αν την περνούσαμε θα μπορούσαμε...
Μια μέρα στη Δ.Ε.Θ.
Και τώρα που τέλειωσε η έκθεση και δεν υπάρχει κανένα συμφέρον προβολής της ας διατυπωθούν κάποιες σκόρπιες σκέψεις σχετικά με την διοργάνωση και τα εκθέματα. Τιμώμενη χώρα την χρονιά αυτή ήταν η Κίνα οπότε επειδή στην Θεσσαλονίκη το παρακάνουμε με το οτιδήποτε, όλα είχαν το χρώμα της χώρας γύρω μας ακόμη και έξω από την έκθεση. Παράδειγμα τα...
Αγκαλιαστείτε γιατί χανόμαστε!
Πόσες φορές ξεφυλλίζοντας άλμπουμ με φωτογραφίες των παιδικών μας χρόνων δεν αναπολούμε στιγμές χαράς και ξενοιασιάς ; Τότε που όλα φάνταζαν ήρεμα μέσα στην αγκαλιά της γιαγιάς , του παππού ή της μητέρας μας; Τότε που χτυπούσαμε κατά τη διάρκεια των παιχνιδιών και οι γονείς μας έσπευδαν να μας ηρεμήσουν με μια αγκαλιά; Εάν πάντως ρωτάτε εμένα , ακόμα θυμάμ...
Ο δεκάλογος του αρνητικού ανθρώπου
Με σαφείς επιρροές από το βιβλίο του Paul Watzlawick «Φτιάξε τη δυστυχία σου μόνος σου» και το άρθρο της Cloe Mandanes στο πρόσφατο τεύχος του περιοδικού Networker αποφάσισα να γράψω το δεκάλογο του αρνητικού ανθρώπου όπως το αντιμετώπισα μέσα από την επαγγελματική μου εμπειρία....
Κοινωνική πολυπλοκότητα και εκπαιδευτική ηγεσία
Το σύγχρονο σχολείο έχει να αντιμετωπίσει κάποιες από τις μεγαλύτερες προκλήσεις στην ιστορία του. Η σύνθεση του μαθητικού πληθυσμού μεταβάλλεται, καθώς οι σημερινοί μαθητές προέρχονται από διαφορετικά κοινωνικο-πολιτισμικά πλαίσια και αυτό δημιουργεί μεγαλύτερες προκλήσεις σε σύγκριση με το παρελθόν....
Ο γιος μου: Η χουφτίτσα της αγάπης
Περπατάμε στο δρόμο. Αργά, γιατί τα ποδαράκια του δεν φτάνουν το διασκελισμό μου. Και με πολλές στάσεις, καθώς παρατηρεί τα πάντα και όλα του κινούν την παιδική του περιέργεια. Οι απορίες συνωστίζονται στο μυαλό του και ένα συνεχές «γιατί μαμά;» και «τι είναι αυτό μαμά;» γαργαλάει τα αυτιά μου. Σταματάει για να πηδήξει από το πεζοδρόμιο, καμιά φορά πέφτει ...
Χαμογέλα συχνότερα!
Είναι αλήθεια αυτοβοήθεια το χαμόγελο. Ειδικά αν λάβουμε υπόψη μας την δύσκολη πραγματικότητα την οποία ζούμε την τελευταία τριετία οι περισσότεροι Έλληνες.Την χαρά μας την κλέβει η λύπη. Λυπόμαστε καθημερινά για πολλά. Άλλοτε για το οικονομικό, άλλοτε για θέματα οικογενειακής φύσεως, άλλοτε πάλι μας απασχολούν ζητήματα στο εργασιακό ή φιλικό περιβάλλον...
