«Υπάρχουν και οι άλλοι part2»

Αποστόλης Σαμακοβλής03-06-2016

Πιστεύω γνωρίζετε τις μπλε ιστορίες, πιστεύω σε κάποια φάση της ζωής σας έχετε παίξει ένα τέτοιο παιχνιδάκι. Αφηγείσαι μια ιστοριούλα πέντε λέξεων και οι υπόλοιποι μέσα από ερωτήσεις προσπαθούν να καταλάβουν τι ακριβώς έχει συμβεί. Με μονολεκτικές απαντήσεις προσπαθείς να τους οδηγήσεις στην λύση. Λοιπόν μια τέτοια ιστοριούλα έτυχε να πέσει στο δρόμο μου μια νυχτιά που κυλούσε με μπύρες, γέλια, αισιοδοξία, αγάπη για όλο τον κόσμο και το αίσθημα εκείνο που σε διακατέχει όταν από τα χακί θα ξαναφορέσεις τα ρούχα του πολίτη σε λιγότερο από μια ημέρα. Ωραίες εποχές.

Λοιπόν έρχεται η ιδέα για αυτό το παιχνίδι, έρχεται και μια ιστορία. Είναι βράδυ, σε ένα σπίτι υπάρχει μια κοπέλα που διαβάζει, γίνεται διακοπή ρεύματος και εκείνη συνεχίζει να διαβάζει ατάραχη. Κι έπρεπε να βρούμε τι ακριβώς συνέβη και γιατί. Αφού λοιπόν το ταλαιπωρούσαμε το θέμα για κανένα μισάωρο, ζητήσαμε από τον αφηγητή να μας πει τι συνέβη. Ο αφηγητής λέει το απλό, το κορίτσι ήταν τυφλό και διάβαζε με το χέρι οπότε δεν κατάλαβε την διακοπή ρεύματος, οπότε συνέχισε να διαβάζει κανονικά. Για κάποιο λόγο μου κόπηκε το γέλιο μαχαίρι και άρχισα να σκέφτομαι.

Για έναν και μόνο λόγο είχα θυμώσει με τον εαυτό μου, γιατί σε όλα τα πιθανά σενάρια που είχα δώσει για την ιστορία, δεν υπήρχε πουθενά η πιθανότητα αυτή. Δεν είχα σκεφτεί καν ότι μπορεί το κορίτσι να μην βλέπει και να συνεχίζει το διάβασμα χωρίς φώτα απλά και μόνο γιατί σε εμένα φαίνεται αδύνατο να συμβεί κάτι τέτοιο. Νύχτα, χωρίς φως, πώς ακριβώς να μπορεί κάποιος να συνεχίζει να διαβάζει, σκέφτομαι. Κι όμως, υπάρχουν και αυτοί που χωρίς φως διαβάζουν, χωρίς φως τρων, χωρίς φως κινούνται, χωρίς φως κάνουν τα πάντα. Ίσως δεν μπορούμε να καταλάβουμε το μέγεθος της δύναμης των ανθρώπων αυτών. Και είναι λογικό από τη μία γιατί πολύ απλά αυτήν την ώρα βλέπεις και διαβάζεις, οπότε αυτόματα δεν μπορείς να διανοηθείς πώς θα ήταν να μην έβλεπες για να διαβάσεις.

Και τι έχουμε κάνει για ανθρώπους σαν και την κοπέλα στην ιστορία εμείς και ο κρατικός μηχανισμός για να διευκολύνουμε έστω και στο ελάχιστο την ζωή τους αγαπητέ, που μόνο να δείχνεις και να κρίνεις ξέρεις θα με ρωτήσεις και θα έχεις και δίκιο, αλλά μπορώ να σου απαντήσω: τίποτα. Ναι κάποιος όταν δει έναν άνθρωπο με μπαστουνάκι να προσπαθεί να διασχίσει την διασταύρωση ίσως τον βοηθήσει, ναι ίσως κάποιος τον βοηθήσει να επιβιβαστεί σε κάποιο μέσο μαζικής μεταφοράς και ίσως του κόψει και εισιτήριο, ναι ίσως σε μια διαφωνία ή σε μια παρεξήγηση πάρει το μέρος του αλλά δυστυχώς αυτό δεν φτάνει. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα άτομα με προβλήματα όρασης αλλά και στα άτομα με κινητικές δυσκολίες, στα άτομα με ειδικές ικανότητες, στα άτομα που πραγματικά χρήζουν βοήθειας-προστασίας-πρόνοιας και συμπόνιας από όλους εμάς και πάνω από όλα βοήθειας.

Στη Θεσσαλονίκη τουλάχιστον, δεν μπορώ να γνωρίζω για άλλες πόλεις, οι υποδομές για αυτούς τους ανθρώπους είναι από μηδαμινές έως και ανύπαρκτες. Έχουμε για παράδειγμα στο πεζοδρόμιο ειδικές πλάκες για να ακουμπά το μπαστούνι-οδηγός του ανθρώπου με πρόβλημα όρασης, αυτές οι πλάκες τον οδηγούν και ξαφνικά στο δρόμο των πλακών υπάρχει ένα περίπτερο. Περίπτερο. Στο μέρος που υπάρχει για να οδηγούνται αυτοί οι άνθρωποι. Περίπτερο.

Στα λεωφορεία τώρα, δεν υπάρχει μπάρα που μπορεί να βοηθά τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα να ανέβουν. Κι αν υπάρχει δεν λειτουργεί. Πάντα εάν τύχει και υπάρχει σε στάση κάποιος άνθρωπος με καρότσι βασίζεται στους συνανθρώπους του πάνω στο λεωφορείο. Και μια παρένθεση πάνω σε αυτό, έχοντας βοηθήσει σε παρόμοιες καταστάσεις παρατήρησα με μεγάλη μου θλίψη την αδιαφορία των περισσοτέρων επιβατών. Πραγματικά κοιτούσαν δεξιά κι αριστερά, έξω από το παράθυρο, σχολίαζαν, αδιαφορούσαν. Κατεβήκαμε δύο άτομα, βοηθήσαμε τον άνθρωπο, μας ευχαρίστησε, τέλος. Δεν μας ζήτησε δανεικά, δεν μας σκότωσε για να πάρει τα όργανά μας, δεν μας έκανε κάποιο κακό γενικά. Απλά μας ευχαρίστησε.

Τείνει να γίνει κοιλιά στο θέμα και δεν θέλω. Απλά και μόνο να μην ξεχνάμε τους ανθρώπους αυτούς και να τους βοηθάμε όποτε και όπου μπορούμε. Ξέρουμε από καιρό πως ο ανύπαρκτος κρατικός μηχανισμός δεν θα κάνει κάτι, ας κάνουμε εμείς. Μπορούμε να τους βοηθήσουμε να συνεχίσουν τον αγώνα τους, μπορούμε να τους βοηθήσουμε να συνεχίσουν να παλεύουν για τη ζωή τους, μπορούμε να τους δείξουμε ότι δεν είναι μόνοι. Αυτό πιστεύω είναι ότι καλύτερο μπορούμε να τους δώσουμε, συντροφικότητα, παρέα, αλληλεγγύη. Έχουμε να πάρουμε πολλά σημαντικά μαθήματα αν τους βοηθάμε, εμείς, η κοινωνία που έχει και τα πόδια και τα μάτια της, που μπορεί να πάει τουαλέτα χωρίς βοήθεια, που μπορεί να ατενίζει το ηλιοβασίλεμα και να διαβάζει τούτες τις λέξεις αλλά αγχώνεται για τα οικονομικά, για την γκόμενα ή τον γκόμενο που δεν έκανε check-in να δούμε πού βρίσκεται κι αν είπε ψέματα και για άλλα θέματα μείζονος σημασίας.

Καταλαβαίνετε την ειρωνεία, ε;