«Μου 'παν θα βάλεις τα χακί»

Αποστόλης Σαμακοβλής17-11-2015

Και εκεί που κάθεσαι και πωρώνεσαι με το καινούργιο σου παιχνίδι κολλημένος στην οθόνη του υπολογιστή σου για δύο και βάλε ώρες, εκεί που προσπαθείς να βρεις την κλειδαρότρυπα κατά τις επτά το πρωί μέσα σε ζάλη και τυφλωμένος από το αλκοόλ (είσαι και πιτσιρίκος οπότε δικαιολογείται), εκεί που ξυπνάς το πρωί αγκαλιασμένος με το άλλο σου μισό (για αυτόν το μήνα) ή εκεί που χτυπά την πόρτα η μαμά σου και σου προσφέρει την αχνιστή κούπα γάλα, με το που συνέρχεσαι και πατάς στα πόδια σου βλέπεις πάνω στο τραπέζι έναν φάκελο. Έναν άσπρο φάκελο. Με ένα περίεργο πετούμενο στην άκρη του. Και γράφει το όνομά σου. Ναι, ήρθε η ώρα παλικάρι μου, μπαίνεις φαντάρος, υπηρετείς την πατρίδα, υπερηφάνεια ο μπαμπάς και κλάμα η μάνα.

Το να επικεντρωθώ και να αναλύσω αν είναι καλή ή κακή, σημαντική ή ασήμαντη η στρατιωτική θητεία είναι ανούσιο. Το να ασχοληθώ με τις τάξεις του εκάστοτε εν δυνάμει στρατιώτη, επίσης. Όλοι αφήνουν καταστάσεις στην άκρη τη στιγμή που καλούνται, όλοι αφήνουν άτομα στην άκρη, όλοι υπολογίζουν πως οικονομικά είναι μια καταστροφή (ναι, στις δύσκολες τούτες μέρες η στρατιωτική θητεία κοστίζει, αν και θα έπρεπε να καλύπτεται από το κράτος, πράγμα το οποίο δεν συμβαίνει για ευνόητους λόγους). Θα ήθελα να μείνω σε όσα μπορεί να αποκομίσει ο οποιοσδήποτε από αυτή τη στιγμή της ζωής του, παίρνοντας παράδειγμα από τη δική μου ένδοξη στιγμή του ανοίγματος του ηρωικού φακέλου που μου έλεγε πως έπρεπε να καβαλήσω ένα τραίνο και να πάω στο τάδε στρατόπεδο κατάταξης για τον πρώτο μήνα και μετά θα δούμε.

Πρώτον, έχοντας ψωνίσει όλα όσα κρίνεις απαραίτητα ή για την ακρίβεια όσα θεωρεί απαραίτητα ο πρώτος από τους φίλους σου που βγήκε από αυτό το λούκι που τον έσυρες μαζί σου στην αγορά ήθελε δεν ήθελε, έχοντας κλείσει τα εισιτήρια και έχοντας αποκτήσει το κούρεμα του θανατοποινίτη (οι μαλλιάδες κλαίγαμε) είσαι στον σταθμό και γύρω σου χαμός. Φάτσες ακριβώς σαν την δική σου, δεν περιγράφεται αλλά ξέρεις ότι κι αυτοί στρατό μπαίνουν. Κροτίδες και πυροτεχνήματα ανάμεσα από κόσμο (ναι συμβαίνει ακόμα) απλά για να αισθανθεί καλά ο νεοσύλλεκτος αλλά το μόνο που νιώθει είναι περισσότερο άγχος και ζαλάδα. Μετά το χαιρετισμό με φίλους και οικογένεια, μπαίνεις στο τραίνο και συνειδητοποιείς κάτι. Είσαι μόνος. Μπορεί να βρίσκονται γύρω σου άλλα εκατό άτομα αλλά για κάποιο λόγο είσαι μόνος. Ίσως για πρώτη φορά στη ζωή σου ταξιδεύεις έξι και πλέον ώρες μακριά από το σπίτι σου για κάτι που ίσως δεν το ήθελες καν. Η ψυχική διάθεση στα τάρταρα, το ένα τσιγάρο μετά το άλλο και η αγελασιά συνεχίζεται.

Κι όμως δεν χρειάζεται να νιώθεις τίποτα από αυτά. Πρώτον είναι μια εμπειρία ζωής που δεν θα την ξεχάσεις ποτέ, δεύτερον είναι ένα κοινό σημείο συζήτησης με οποιονδήποτε συναντήσεις, τρίτον θα γνωρίσεις άτομα που δεν θα γνώριζες ποτέ σου κάτω από άλλες συνθήκες. Τέταρτον θα γνωρίσεις τους καλύτερους ανθρώπους που υπάρχουν. Πέμπτον θα γνωρίσεις τους πιο σκάρτους ανθρώπους που υπάρχουν. Έκτο και σημαντικότερο, θα μάθεις να τους ξεχωρίζεις. Από τα σημαντικότερα μαθήματα του στρατού, αν και πολλοί δεν το καταλαβαίνουν.

Συνεχίζω με την τεράστια σε διάρκεια πρώτη μέρα. Ατελείωτη τόσο που πίστευα πως είχε διαρκέσει τριάντα-τέσσερις ώρες. Τρέξιμο και κατανομή σε ομαδούλες και επισκέψεις σε γιατρούς που απλά και8 μόνο έχουν από ένα βελόνι στο χέρι και μηχανικά εμβολιάζουν σφαχτά, σε ντύνουν στα χακί από πάνω μέχρι κάτω, δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου εννοείται, σου δίνουν κι ένα μακρόστενο πράγμα που χώνεις εκεί όλα τα ρούχα σου και το λένε λουκάνικο, μετά από όλα αυτά σε οδηγούν σε ένα θάλαμο με τριάντα κρεβάτια και το όνομά σου υπάρχει σε ένα από όλα αυτά. Κατόπιν μιλάς με έναν τύπο με κάτι αστέρια στο πέτο του, σε ρωτά από πού είσαι, πώς είσαι, θα την βγάλεις καθαρή μέχρι τέλος και άλλες τέτοιες ερωτήσεις. Τελειώνεις, τελειώνουν κι οι άλλοι με τους οποίους είχες κολλήσει από το τραίνο ακόμη και περιμένετε. Περιμένετε. (Αναμονή και στρατός, δυάδα αχώριστη). Ώρα για φαγητό, σε τριάδες και με ηλίθιους βηματισμούς πηγαίνετε στα μαγειρεία και βλέπεις το πρώτο φαγητό που θα φας ντυμένος στα χακί. Δε θα το ξεχάσεις. Ποτέ.

Μετά πάλι στο θάλαμο, εννοείται σε τριάδες και με βήμα, τα τελευταία μοιράσματα με τους καινούργιους συγκατοίκους, ντουλάπια και πάνω-κάτω κρεβάτια, τακτοποίηση των τσαντών, με το που τελειώσεις φωνάζουν να μαζευτείτε στον χώρο έξω από το καινούργιο σας σπίτι και ένας τύπος με αστέρια (όχι ο ίδιος που σου μιλούσε) φωνάζει ονόματα. Ρωτάς, μαθαίνεις πως πρέπει να φωνάξεις παρών, το κάνεις και αποχωρείς. Μπαίνεις στο θάλαμό σου, βγάζεις τα χακί (πρώτη μέρα και τα σιχάθηκες) βάζεις κάτι που θυμίζει πιτζάμα και πέφτεις στο κρεβάτι. Τα φώτα κλείνουν ακούγεται μια φωνή, μέσα στο σκοτάδι ακούς ροχαλητά των πλαϊνών, βρυχηθμούς και άλλους μη ευχάριστους ήχους. Δεν κοιμάσαι παρά μετά από μια ώρα, τουλάχιστον. Και αυτή είναι η πρώτη σου μέρα. Θα τη θυμάσαι για πάντα. Αισθάνεσαι χάλια και θεωρείς πως ήρθες σε μια κόλαση. Θα φύγω, δε θα αντέξω εδώ μέσα.

Και έρχομαι να ξαναγράψω, δεν είναι όπως τα έχεις στο μυαλό σου. Η πρώτη μέρα είναι περίεργη για όλους, αλλά δες το σαν μια νέα εμπειρία. Οι γιατροί οι περισσότεροι ξέρουν να κάνουν τη δουλειά τους, δε θα ήθελαν να πάθει κάτι ο οποιοσδήποτε οπότε μη σε αγχώνει αυτό. Τα ρούχα είναι το τελευταίο που πρέπει να σε νοιάξει αλλά αφού σε νοιάζει τόσο ένα πράγμα να θυμηθείς να κάνεις. Κοίτα γύρω σου, υπάρχουν ατέλειωτα άτομα με ίδια ακριβώς ενδυμασία, δεν είσαι ο μόνος. Αυτό είναι το νόημα, όλα τα φαντάρια είσαστε ίσοι. Για το φαγητό δεν χρειάζεται καν να ασχοληθώ, από τη στιγμή που υπάρχει κόσμος που πεθαίνει λόγω πείνας, είσαι το λιγότερο αχάριστος αν δυσανασχετείς με το φαγητό του στρατού. Ο ύπνος και η συμβίωση τώρα είναι καθαρά θέμα συνήθειας, αλλά κατασκήνωση μικρός δεν πήγες ; Δες το έτσι.

Εδώ θα τελειώσω την ανάλυση, αν την πρώτη μέρα προσαρμοστείς, δεν χρειάζεται να φοβάσαι τίποτα. Την πρώτη και την τελευταία μέρα στο στρατό ο άντρας θα τις θυμάται για πάντα. Και κάτι άλλο. Είναι εννιά μήνες οι οποίοι περνάνε πανεύκολα. Οι πατεράδες και οι παππούδες μας αν τους πούμε το οτιδήποτε για στρατό θα μας σφαλιαρίσουν και θα έχουν και δίκιο. Γι αυτό, δες το σαν εμπειρία. Θα κάνεις πράγματα που δε θα έκανες ποτέ. Και πάνω από όλα τα κάνουμε για ένα σκοπό, μακάρι να μην έρθει η ώρα να τον εκπληρώσουμε ποτέ, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Και το τελευταίο, μπορεί εκεί μέσα να ανακαλύψεις και μια πτυχή του εαυτού σου που δεν ήξερες ότι υπάρχει. Και μπορεί να σου αρέσει. Οπότε μην βιαστείς να κατηγορήσεις, περίμενε.