«Υλικός κόσμος»
“Αυτός ο τόπος χρειάζεται μια καλή φυσική καταστροφή” είχε πει ο καντινιέρης στο Κοράκι, μια απίστευτη ταινία περασμένης δεκαετίας. Αυτή η ατάκα έχει κολλήσει στο κεφάλι μου από τότε και όσο περνά ο καιρός διαπιστώνω πως είχε δίκιο ο συγκεκριμένος αδιάφορος χαρακτήρας. Όντως αυτός ο τόπος χρειάζεται μια φυσική καταστροφή.
Οι άνθρωποι έχουμε πολλά, απείρως περισσότερα από όσα χρειαζόμαστε για να ζήσουμε. Έχουμε μια στέγη πάνω από το κεφάλι μας αλλά παραπονιόμαστε που δεν μπορούμε να κάνουμε διακοπές δύο μήνες. Έχουμε κάθε μεσημέρι φαγητό και νερό στο τραπέζι μας αλλά νευριάζουμε που δεν μπορούμε να αγοράσουμε καινούργιο αυτοκίνητο. Έχουμε φως κατά τη διάρκεια της νύχτας και μπορούμε να χαζέψουμε στα πολύχρωμα κουτιά μας αλλά μας ενοχλεί που δεν υπάρχει δορυφορική να παρακολουθήσαμε ότι συμβαίνει στα ξένα. Και υλικά αγαθά, μόνο υλικά αγαθά, παντού γύρω μας υλικά αγαθά.
Πάρε καινούργιο καναπέ γιατί ο παλιός σου ξέβαψε, πάρε και ασορτί τραπεζαρία για να έχεις να φας το τίποτα που σου περισσεύει αν τα αγοράσεις και τα δύο. Πέτα την παλιά σου τηλεόραση, είναι ογκώδης και δεν βολεύει στο σαλόνι, πάρε μια από τις καινούργιες, τις έξυπνες να είναι και πάνω από πενήντα ίντσες να χαζεύεις σε μεγαλύτερο κάδρο. Πάρε και μια κονσόλα να έχεις να παίζεις μήνες ολόκληρους ενώ παριστάνεις πως ζεις και κάνεις τον ευτυχισμένο. Ρούχα εκτός μόδας ασυγχώρητο, αν πας για ρούχο θες και το παπούτσι – πάρε και το παπούτσι. Γέμισε ένα σπίτι με άχρηστη σαβούρα γιατί σου είναι χρήσιμη, γέμισε το κενό σου με άυλα πράγματα.
Με υλικά αγαθά.
Αχαριστία, αυτή είναι η απάντηση στην ερώτηση που έκανα κάποτε στον σπάταλο εαυτό μου και μου απάντησε. Από φύση είμαστε αχάριστα όντα, δεν μας φτάνει το είδη υπάρχον, θέλουμε τα πάντα. Θέλουμε όσα δε χρειαζόμαστε και όταν δίνουμε τα πάντα για να τα αποκτήσουμε τα παρατάμε. Ξεχνάμε πως μια βόλτα σε ένα πάρκο, μόνος του ο καθένας ή με παρέα, είναι μια πραγματική ευλογία. Ξεχνάμε πως ένα ποτήρι με νερό κάποιο καλοκαιριάτικο μεσημέρι είναι πλούτος.
Το χαμόγελο καθρεφτίζει την ψυχή, καθρεφτίζει την διάθεση και την καλοσύνη κάποιου που θα το χαρίσει σε συνάνθρωπο του και θα το μεταδώσει. Την χαρά του θα μεταδώσει. Αν η χαρά προέρχεται από μια καινούργια αγορά του οποιουδήποτε άχρηστου προϊόντος δεν είναι πραγματική χαρά και το χαμόγελο χάνει την σημασία του.
Η βάση για την καταστροφή του ανθρώπινου είδους και τον αλληλοσπαραγμό του είναι πλέον αυτό, γιατί εσύ κι εγώ όχι – θέλω ότι έχεις κι ακόμη περισσότερα. Στο σημείο μηδέν που θα φτάσει η κατάσταση, κι ας έχουμε την τρομακτικότερη οικονομική ύφεση των τελευταίων ετών, δεν υπάρχει σωτηρία με τέτοια σκεπτικά. Οπότε θα διορθώσω τον καντινιέρη που ανάφερα στην αρχή, δεν θέλει μόνο αυτός ο τόπος μια φυσική καταστροφή αλλά ο πλανήτης όλος.
Κι όποιος επιβιώσει ας οικοδομήσει έναν καλύτερο κόσμο, έναν κόσμο που έπρεπε να είχαμε φτιάξει εμείς αλλά αποτύχαμε.
Γράφει ο
Αποστόλης Σαμακοβλής
