Βόμβα στο Κορδελιό: «Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί»

Αποστόλης Σαμακοβλής17-02-2017

Πέρασε σχεδόν μια εβδομάδα από το ξεσπίτωμα, μια εβδομάδα από όταν σχεδόν εβδομήντα χιλιάδες άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους, τα σπίτια τους, το βιος τους ολόκληρο και υποχρεωτικά να αποχωρήσουν από το μαγικό πλέον Κορδελιό, όλα για χάρη μιας ξεχασμένης και μη σκασμένης βόμβας του δευτέρου πολέμου του παγκόσμιου. Στιγμές πανικού, φωνές και ποδοβολητά, σπρωξίματα και χαστούκια ήταν τα πρώτα σημάδια που έδειξαν πως το πρωινό της 12ης του Φλεβάρη θα χαραχτεί στη μνήμη τόσο των κατοίκων της δυτικής Θεσσαλονίκης όσο και στους πολίτες και κατοίκους ολόκληρης της Ελλάδας. Τι λέω, της υφηλίου. Του πλανήτη. Του σύμπαντος. Σφιχταγκαλιάσματα μανάδων και παιδιών, φιλιά πατεράδων στις μοναχοκόρες τους, αρπαγές νεανίων που θύμιζαν παιδομάζωμα κι όλα κάτω από την αυστηρή περιφρούρηση και εποπτεία των σωμάτων ασφαλείας συνέθεταν αυτό το Χιτσκοκικό-Κινγκικό σενάριο, κι όλοι προσεύχονταν οι άριστα εκπαιδευμένοι άνδρες του σώματος ασφαλείας να απενεργοποιήσουν την βόμβα ισχύος χιλιομέτρων ώστε να μη καταστραφεί όλη η Θεσσαλονίκη. Με τόσες προσευχές τελικά, ο στόχος επιτευχθεί, η βόμβα απενεργοποιήθηκε κι οι ξεριζωμένοι γύρισαν στις εστίες τους. Συγγνώμη, παρεκτράπηκα, ας συνεχίσω κανονικά.

Λοιπόν, γύρω στις εφτά το πρωί της Κυριακής ακούω το κουδούνι της εξώπορτας να βαράει, φωνή αστυνομικού να λέει πως πρέπει υποχρεωτικά να εκκενώσω το σπίτι και την φωνή της μαμάς μου να ουρλιάζει πως πρέπει να εγκαταλείψουμε το σκάφος γιατί βρήκαμε σε παγόβουνο. Ναι, με τα πολλά πείστηκα κι εγώ να φύγω από το σπίτι, έβαλα σε μια τσάντα όλα τα χαρτιά που πιστοποιούσαν ότι υπήρχα στη ζωή, γιατί αν γίνει μια στραβή και κάποιος τα ζουλάρει είναι ένας Γολγοθάς το να τα ξαναβγάλεις όλα. Καβάλησα αμάξι φίλου και μαζί με αυτόν τον φίλο κατηφορίσαμε προς Αριστοτέλους. Όπου περιμέναμε κι άλλους φίλους.

Να πω και αλήθεια, η παρουσία της αστυνομίας ήταν έντονη κι αυτό ήταν καλό γιατί μέχρι και τώρα που γράφω τούτο το ταπεινό κείμενο δεν άκουσα για κανένα κρούσμα ληστείας τις ώρες που η περιοχή ήταν καμένη γη. Η βοήθεια των εθελοντών ήταν εκεί, υπήρχε σε στάσεις λεωφορείων και σε ευπαθείς ομάδες και ήταν ίσως περισσότερο σημαντική από τα κολατσά και τους χυμούς που μοιραζόντουσαν στα κέντρα προσωρινής κρατήσεως των μαζών. Λεωφορεία ΟΑΣΘ και τα άλλα τα ανθρώπινα μάζευαν τους κατοίκους και τους πήγαιναν στα παραπάνω κέντρα.

Τώρα ας επανέλθω στην βόλτα στην Αριστοτέλους, γιατί κακά τα ψέματα περί βόλτας μιλάμε. Μάλλον σαν μια κοπάνα γυμνασίου, που ροβολάς άσκοπα από τις οχτώ το πρωί μέχρι το μεσημέρι. Κατεβήκαμε κάτω λοιπόν, φάγαμε ωσάν τα βόδια για να μπούμε στο κλίμα αφού δεν ξέραμε αν θα εξουδετερωθεί η βόμβα οπότε απολαμβάναμε το τελευταίο μας γεύμα και την τελευταία μέρα μας κλπ, κλπ. Μετά πήγαμε για τον πρώτο καφέ της ημέρας, ακολούθησαν κι άλλοι δυο. Ο δρόμος γιομάτος με Κορδελιώτες- Ευοσμιώτες-Αμπελοκηπιώτες- Μενεμενιώτες, εν ολίγοις γνωστοί μεταξύ μας όλοι. Κοινό σημείο αναφοράς σε όλους μας, το χαμόγελο του τύπου βολοδέρνουμε άδικα, ξέρουμε πως θα λειτουργήσουν όλα ομαλά. Τι κάνουμε;

Μάθαμε γύρω στις έντεκα νομίζω πως ο πυροκροτητής αφαιρέθηκε, μετά από ένα τρίωρο ξεκινήσαμε για πίσω αν και δεν είχαν ανοίξει οι δρόμοι αλλά επειδή είμαστε Έλληνες δεν μας ένοιαξε. Μέσα από στενά και δρομάκια βρεθήκαμε σπίτια μας γύρω στις δυόμισι. Έτσι απλά και σαν να μην έγινε τίποτα συνεχίζουμε την καθημερινότητα μας. Πολύ κακό για το τίποτα ή μια καλά οργανωμένη επιχείρηση εκκένωσης κατοικημένης περιοχής, διαφορά δεν βρίσκω, αυτό που ξέρω είναι πως η προβατοποίηση καλά κρατεί, ο πανικός είναι ριζωμένος μέσα μας και σε στιγμές που απαιτούν αν έχουμε λογική αντιδρούμε σαν αρνιά την ώρα της σφαγής. Δεν αντιδρούμε.

Υ.Γ. 1 : Ο άλλος ο θεός ήθελε να μεσολαβήσει ο δήμος να μεταφερθούν δέκα κλουβιά με καναρίνια. Ένας φιλόζωος πραγματικός, οι υπόλοιποι που κόπτονται για τα δικαιώματα των ζώων που ήταν όλη την εβδομάδα που προετοιμαζόταν για εκκένωση η μισή δυτική Θεσσαλονίκη και τα ζωάκια θα έμεναν στο δρόμο οπότε αν γινόταν η στραβή δε θα γλίτωναν;

Υ.Γ. 2 : Το συνολικό κόστος της όλης επιχείρησης ανήλθε γύρω στα δέκα χιλιάδες ευρώ. Με τόσα έξοδα για βενζίνες, στέγαση κατοίκων, ενοικίαση αμαξιών, όλος ο μηχανισμός της περιφέρειας στο πόδι και μόνο τόσα λεφτά. Μπράβο στον διαχειριστή για την οικονομία του, ας αναλάβει και την χώρα μπας και την σώσει.

Υ.Γ. 3: Έμαθα πως στην Γερμανία επειδή είχαν παρόμοιο πρόβλημα μετέδιδαν τις εξελίξεις για την εξουδετέρωση. Αυτό.

Αποστόλης Σαμακοβλής