Μεταβατικά στάδια: ο φόβος του «μετά»
Γράφει η Βέργη Λαμπρινή12-06-2017
Υπάρχουν άνθρωποι που η ιδέα μιας αλλαγής, μιας μεταβατικής κατάστασης τους
συναρπάζει και τους πλημμυρίζει με όμορφα συναισθήματα. Υπάρχουν όμως και
αυτοί που μπροστά σε μια τέτοια ιδέα τρομάζουν και έρχονται αντιμέτωποι με το
ερώτημα «και μετά τι;»
Αυτοί, λοιπόν, που ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία τρέμουν το πέρασμα από το
ένα στάδιο ζωής στο επόμενο. Οι «τίτλοι τέλους» κάθε μακροχρόνιας και σταθέρης
κατάστασης δεν αποτελούν για αυτούς καθόλου ευχάριστο γεγονός. Ο φόβος για το
επόμενο και το άγνωστο επισκιάζει τη χαρά και την προσμονή του καινούργιου, ενώ
ταυτόχρονα γεννά άγχος και αμφιβολίες για το μέλλον, στο οποίο φαίνεται να μην
υπάρχει καμία προοπτική.
Ίσως όμως δεν είναι μόνο ο φόβος και η άγνοια του επόμενου βήματος που
καθιστούν τα μεταβατικά στάδια τόσο δύσκολα. Ίσως η πραγματική πηγή όλων
αυτών των αρνητικών συναισθημάτων που μας δημιουργούνται μπροστά σε μία
μετάβαση είναι η ίδια η αλλαγή, η οποία μας «ξεβολεύει». Από κάθε στάδιο της
ζωής μας προκύπτει μια συγκεκριμένη καθημερινότητα, καθιερωμένες ενέργειες,
αγαπημένες και μη συνήθειες, που δημιουργούν κάποια αίσθηση σταθερότητας,
σιγουριάς και εξασφάλισης.
Είναι στη φύση του ανθρώπου να βολεύεται, να συνηθίζει και πολλές φορές να
δένεται με την καθημερινότητα του. Ταυτόχρονα όμως είναι στη φύση του και να
προσαρμόζεται, να αλλάζει και να εξελίσσεται. Η εξέλιξη και η προσαρμογή σε κάθε
επόμενο βήμα δηλώνουν άλλωστε πως όπως εμείς μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε και
αλλάζουμε, έτσι μεταβάλλονται και οι συνθήκες, οι ανάγκες, καθώς και όσα
αναζητάμε από το κάθε στάδιο της ζωής μας.
Το επόμενο βήμα, που τώρα φοβόμαστε να κάνουμε, είναι εκείνο που θα μας
βοηθήσει να ανακαλύψουμε τα όριά μας, άγνωστες - μέχρι τώρα - πτυχές του
εαυτού μας, νέες ιδιότητες, δυνατότητες, αλλά και αδυναμίες. Ίσως είναι ο πιο
άμεσος και αποτελεσματικός τρόπος για να θεραπεύσουμε και να ξεπεράσουμε τον
ίδιο μας το φόβο που μας κρατάει «εγκλωβισμένους» στο «πριν».
Και δεν είναι παράλογος αυτός ο φόβος. Ας μην επιτρέψουμε όμως στον εαυτό μας
να μείνει στάσιμος για χάρη του φόβου. Το αίσθημα ασφάλειας που μας προκαλεί
κάθε μόνιμη κατάσταση και η συνήθεια αυτής δεν είναι παρά μία ψευδαίσθηση.
Γιατί η δύναμη της συνήθειας είναι τρομερή, καμιά φορά πολύ μεγαλύτερη και από
την ανάγκη μας να αλλάξουμε τη ζωή μας. Και ίσως μερικές φορές δεν έχουμε
τίποτα περισσότερο ανάγκη από αυτήν την αλλαγή που μας τρομάζει!
Γράφει η Βέργη Λαμπρινή
